Dag 3 Wachten duurt lang, maar wordt beloond (26 juli)
Ik heb me dus afgemeld voor de 400 meter horden, maar vanochtend ging bij mij wel het 'wekkertje' af om 6:00. Na wat gedraai in bed zat ik toch weer om 7:00 te ontbijten en heb wat met de Familie geSkyped (gekke werkwoorden krijgen we de laatste tijd). Ik wilde nog een korte broek kopen van de WMG, maar had al op diverse plaatsen en tijdstippen achter het net gevist. Dus deze keer ging ik vroeg naar het centrale WMG centre. Helaas, ook daar waren ze tot 2 keer toe uitverkocht. Puh, als rechtgeaard Nederlander (op de knip) heb ik uiteraard geen ander aandenken gekocht. Effe wachten tot de uitverkoop op Zondag ;-).
Ondanks dit bezoek aan het Centre in het midden van de stad zat ik dankzij de goede metro en busdiensten toch weer om 9:00 in het atletiekstadion. Veel te vroeg voor de 300 meter horden van Riet en Rietje, maar mooi op tijd voor weer een massage. De achilles en kuitjes voelen steeds beter. Uiteraard heb ik even gecontroleerd of de 400 mh serie wel gelopen werd. Nou mooi dus niet. Toen ik bij het bord stond, sprak een andere atleet me nog aan en zei dat ik dus gewoon mee had moeten lopen om een medaille te pakken. Nou zo doe ik niet mee, bovendien leek het me gewoon te gevaarlijk voor Ver en de 110 mh, toch mijn favoriete onderdelen. De finale werd later op de dag gewonnen in een mooie tijd van 58.85sec. De nummers 2, 3, 4 en 5 (van de 11) hadden tijden die daar ver boven lagen. Het is toch een evenement waarbij de lokale atleten een grote kans maken, want niet op alle nummers is de wereldtop aanwezig. Je ziet dus veel Canadezen uit Alberta op het erepodium.
Riet en Rietje vochten zoals vaker hun eigen onderlinge vete uit op de 300 meter horden. En hoe, de 'techniek' van Rietje tegen de 'tempohardheid' van Riet. Geen duimbreed gaven ze aan elkaar toe. Ik wist dat en had daarom een speciaal plekje (op de baan!) gezocht om ze tegelijkertijd in een foto te nemen. En dat is dus gelukt, bedankt dames. Pas op de finish werd het pleit beslecht. Rietje Dijkman was dit keer de snelste in een prachtig nieuw Nederlands Record van 55.69sec (1ste). Slechts 0.07sec moest Riet Jonkers toegeven. Zij won haar gouden plak dus met 55.76sec. Deze wedstrijd was voor een verslaggever van de Edmonton Journal natuurlijk een mooie aanleiding om een interview af te nemen. Standaard vraag was waarom deze dames zo ver van huis gingen om weer tegen elkaar te lopen.
Later die dag werd Rietje Dijkman weer luid aangemoedigd tijdens het HSS door haar vriendin Betty (op haar 12de gemigreerd naar Canada). Na de aanwijzing van Riet om de laatste pas niet zo lang te aken, kwam ze wel goed uit en sprong in haar laatste poging naar een prachtige 8.93m (1ste). Maar volgens de website met een ontoelaatbare rugwind (+2.3). Volgens de KNAU website staat het NR op 8.47 en zou de daaropvolgende beste poging van Rietje van 8.51m (-1.6) wel goed zijn voor een nieuw Nederlands record.