Dag 5 Brandalarm, wie heeft de toast laten verbranden? (28 juli)
Vanochtend (net) werden we bruut gewekt in Schaffer Hall door het brandalarm. Na snel mijn portemonnee, papieren, foto- en video camera en de laptop te hebben gepakt stond ik dus om 6:30 buiten. Gelukkig nog niet eens zo'n gekke tijd, al had ik vandaag wat willen uitslapen. Maar je zult vandaag moeten presteren, dan begint je dag goed. Arie en de anderen moge van geluk spreken dat zij in een ander gebouw slapen.
Als supporter had ik een rustige dag. Alleen Arie moest dus aan de bak voor de series 800 meter. Uiteraard zat ik weer op tijd langs de kant om het geheel gade te slaan en vast te leggen. Maar niet voordat ik de TIC (Technical Information Centre) en de Massage vrijwilligers een bloemetje had gebracht. Er wordt daar zo goed en vriendelijk werk verricht dat ik dat wel op zijn plaats vond. Het werd enorm gewaardeerd. De leidster van de massage sprak me daarop later die avond nog aan op straat in Edmonton. Voor de Mannen 60-64 waren er slechts 9 deelnemers overgebleven, en dat betekende dat er twee series werden gelopen voor een afvaller. Arie ging de eerste ronde mee met een Canadees die het groepje mooi meetrok naar een goede doorkomst. Op 300 meter voor de finish viel er een klein gaatje tussen hen, wat Arie snel dichtte. Om het geklungel in de eindsprint te ontlopen ging hij er 200 meter voor de finish vandoor. De andere lopers zagen hem niet meer terug voor die finish. Duidelijk dus dat hij door is naar de finale met een goede/snelste tijd van 2:30.25. Dat wijsheid met de jaren komt, bewees Arie daarna, door niet hals over kop naar de andere kant van de stad te gaan voor de 8km cross.
Na mijn dagelijkse massage (vandaar o.a. die bloemen) en chiropracti, en massage voor Arie, zijn we daarna naar het Rollie Miles atletiek stadion gegaan. Ik heb daar morgen verspringen en wilde sowieso weten hoe ik er kon komen en hoe het eruit zag. Na een korte training met zelfs weer twee steigerungs op de voorvoet, wilden we naar de Centrale Hal om naar souvenirs te kijken (bij de stand met de eland!). Toen we bij een bushalte stonden te wachten werden we aangesproken door een Edmontonianse. Zij vroeg waar we naar toe wilde, ze zou ons wel brengen. Het blijft verbazingwekend hoe vriendelijk die Canadezen zijn (en blijven). Helaas was de stand met de Eland al weg en de souvenir winkel in de stad gesloten ivm een bruiloft. Ik moet dus nog iets anders verzinnen, anders kom ik Enschede niet binnen ;-). De koffie met appelwrap bij MacDonalds (let op de o zo belangrijke spelling).