World Master Games 2005

Van 22 Juli tot en met 1 Augustus worden in Edmonton de 6de World Master Games georganiseerd. Er hebben zich meer dan 21,000 deelnemers ingeschreven uit zo'n 82 landen voor 27 verschillende sporten. Ter vergelijking, aan de Olympische Spelen in Athene deden 11,000 sporters mee. Voor al die sporten en deelnemers zijn 60 verschillende locaties beschikbaar. Gelukkig kent Edmonton het klappen van de zweep. Ze hebben daar al meerdere keren grote sportevenementen georganiseerd, waaronder ook de Common Wealth Games. De website ziet er dan ook spetterend uit en is al enkele maanden zeer up to date, bereikbaar en informatief http://www.2005worldmasters.com/.

 World Master Games 2005

Atletiek is ook in Edmonton een van de sporten met een groot aantal deelnemers (3000+). Maar die zijn uiteraard verdeeld over de verschillende leeftijdscategorieën en onderdelen. De atletiek accommodatie van de Universiteit van Alberta is het strijdtoneel en helaas dus niet in het Common Wealth Stadium. Dat was waarschijnlijk te duur, want alleen de openingsceremonie wordt daar gehouden.

Uitslagen (bijne live) van de World Master Games Athletics staan hier. 

Dag 8 Een, twee, drie! (31 juli)

Op de laatste dag van de World Master Games, werd het atletiek programma afgesloten met de 1/2 marathon, finales 800 meter en de estafettes. Op elk van die onderdelen werd door een of meerdere Nederlanders meegedaan. En gestreden om de prijzen. Vroeg in de ochtend werden 1100 atleten weggeschoten voor een 1/2 marathon. Onder die deelnemers ook Marleen Vos, Gerard Grabijn en Paul Roberts. Marleen had ook al 8 dagen in het zwemwater (2 x goud, 2 x zilver en 2 x brons) gelegen, maar knoopte er toch nog even een 21 kilometer aan vast. Op een sterk golvend terrein werd het een zware strijd. Haar PR kon ze niet verbeteren maar met een tijd van 1u32m werd ze wel winnares in haar leeftijdscategorie. Prachtig gedaan. Uiteraard vroegen we achteraf waarom ze geen triatlon heeft gedaan, zwemmen en lopen heeft ze al goed onder de knie. Vlak daarna liep Riet weer op haar eigen tempo ver vooruit op het veld naar een overwinning op de 800m (2:56.16). De speaker kende haar al van de diverse gevechten met Rietje, maar beaamde dat ze dus blijkbaar ook alleen haar 'mannetje' stond. Arie had het in zijn wedstrijd veel moeilijker. De groep bleef lang bij elkaar totdat de favoriet Kasparaitis het hazenpad koos. Arie probeerde in de laatste ronde nog bij te komen maar moest genoegen nemen met een 2de plaats in 2:28.64. Uitstekende prestaties hoor van Arie. Loop maar eens 400m, 800m, 1500m en 2000 steeple (met soms nog series ook) in een week.
ALs laatste volgen de dus de estafettes. Sommige teams waren al op de eerste dag van de atletiek gevormd, maar zoals bij elk kampioenschap raken sommige atleten verzadigd, uitgeput of geblesseerd. Dus het was alsnog een gekakel van je welste om de teams rond te krijgen. Ik had me gisteren net voor de horden nog bij een stel Canadezen gemeld. Ze zochten nog een 4de loper en met mijn lage leeftijd erbij bleven ze in een gunstige categorie (bij deze kampioenschappen mogen alle leeftijden met elkaar een team vormen, de indeling geschied op basis van de som van de leeftijden). We waren samen 218 jaar oud en liepen dus in de 200-240 categorie. De Canadezen (Andrew Bremness (57), John Murray (65) en Mark Constable (50),  hadden geen ervaring met estafette, dus spraken we een uur van te voren af en hebben ons professioneel voorbereid door in een rij al joggend de wissels te oefenen. Als commando hadden we voor PAK gekozen, bevreesd dat alle andere teams wel het Engelse commando zouden gebruiken. Onder een wederom stralende zon werd onze eerste loper weggeschoten. In de bocht en baan 2 liep hij in op enkele teams. Als tweede loper hadden we de oudste van het stel, met de kortste benen en tot 'overmaat van ramp' was het ook nog eens 10km loper. We wisselden dus als laatste, maar de derde loper maakte veel goed. Ondanks onze oefening was ik toch te snel weg (niet te vroeg, maar mijn startsnelheid stond in geen verhouding met de aankomstsnelheid van de Canadees). Toch maakten we een veilige wissel en kon ik het laatste rechte stuk afraffelen. We finishte tenslotte als 3de (56.20s), en daar had ik vooraf voor getekend. Als enige Nederlander (uitgezonderd Marleen) heb ik van elke medaille er eentje. De rest grossierde of in Goud of in Zilver.

Vroeg in de avond werd het evenement afgesloten in het Telus Baseball stadion. Met wat leuke optredens, soms saaie toespraken en een prachtig maar onder de felle zon moeilijk zichtbaar vuurwerk kwam er een einde aan een prachtige, leuke en spannende World Master Games in een super vriendelijk Edmonton. Na het afscheid van de schoolvriendin van Rietje en haar dochter en vriendin volgde een korte nacht.
Op dit moment zit ik te wachten voor mijn vlucht van Edmonton naar Los Angeles (via Calgary). Morgenochtend gaat de terugreis verder om 06:00 van LA naar Amsterdam (via Washington). Uiteindelijk kom Woensdag ochtend om 07:00 aan. Aan een reis van bijna 3 maanden komt dan een einde, met de hereniging met mijn lieve Heleen, Marissa en Tobias. Die hebben ook een prachtige prestatie geleverd om zolang zonder mij te leven, toch?

Dag 7 Gold rush on Orange day (30 juli)

Deze dag mag de boeken in als een Oranje dag. Omdat er zoveel is gebeurd en ik zelf ook actief was zal dit verslagje iets meer de telegraaf stijl hebben dan voorheen. Na een goede nachtrust (de vorige avond met barstende koppijn naar bed gegaan), werd ik toch weer vroeg wakker en kon dus zelfs op tijd op Foote Field zijn voor de Finale 1500 meter van Arie. Hij had het zwaar en moest een Amerikaan laten gaan. In de eindfase kon hij zijn voorsprong op de achtervolgers gelukkig behouden en wel mooi als 2de finishen in een goede tijd (5:07.07). Dat was plak een, maar wel van de 'verkeerde' kleur.

Niet veel later gingen Teo Maat (M55) en Glenn Gentle (M50) van start met hun vijfkamp op het onderdeel verspringen. Zowel Teo als Glenn wisten voorin het veld te eindigen c.q. te winnen. De toon was gezet. Speerwerpen is van beiden een favoriet onderdeel, maar het wilde niet direct lukken. Ondanks de tegenwind brulde Teo de speer toch naar 42.19m. Glenn gooide 2 keer op zijn gemakje. Gelukkig gooide hij in zijn 3de en laatste poging naar een goede 47.36m. Zo gingen beide meerkampers aan de leiding. Voor de 200m moesten ze lang wachten en omdat de regen van de ochtend inmiddels was verdreven door een stralende zon, werd het in de tent wel erg warm.

De vierde Nederlander die vandaag acte de presence gaf was Riet Jonkers. Zij startte op de 400m als favoRIETe en liet dat direct blijken. Uit de eerste bocht had ze ze allemaal al te pakken en liep ze solidair naar een prachtige 1ste plaats, ruim voor het veld (9 seconden!). Haar eindtijd was 1:11.75. Op de 200 meter liep Teo een uitstekende tijd (28.87s), maar dat mag ook wel want in zijn serie was er 3.2m wind mee. Glenn was ook tevreden met zijn 200m tijd (25.27s), hij had gedacht dat er wel een paar overheen zouden komen.

Toen was het inmiddels tijd voor mij om even uit de zon te gaan, voordat ik zou gaan inlopen. Vanaf het inloop veld zag ik nog net twee oranje dames over de eerste horde snellen, al voor op de rest van het veld. Later zo0u blijken dat het weer een Double Dutch finish was. En weer greep Riet naast de overwinning. Rietje Dijkman liep nu een sterke 14.57s op de 80mh, en Riet Jonkers 14.85s. 'Helaas' met 2.1 meter wind mee. Maar goed, wel mooi plak 3 en 4 (en de 2de voor Riet) en nu van de goude kleur.

Het Discuswerpen van zowel Teo als Glenn ging niet naar wens. Voor Teo (37.68m) geen ramp, want hij stond ruim aan de leiding. Maar Glenn (34.72m) zag de bui hangen want een Amerikaan stond slecht 96 punten achter hem voor de 1500m. In de tussentijd was ik verder gegaan met mijn voorbereiding. Op het inloopveld liepen echter bar weinig atleten. En dus werden dan ook de 40-44 en 45-49 hordelopers in een serie geperst. Uiteraard, zou ik zeggen, deden mijn achillespezen hun uiterste best roet in het eten te gooien. Het verspringen had toch zijn uitwerking. Zelfs de excentrische oefeningen konden het niet verminderen. Bij de start (en later bij de finish) bleek dat menig atleet met hetzelfde euvel kampte. De zakken ijs voor koeling van de achilles konden niet aangesleept worden. Mijn eerste start was uitstekend, maar . . . er klonk een tweede schot. Ik toch niet? Nee, helaas/gelukkig, het is maar hoe je het bekijkt. Ik was scherp weg, maar de rus in baan 2 nog scherper. Bij de tweede start duurde het schot zo lang dat ik maar besloot te starten. Ook ik kreeg dus een valse start (bij masters gelden nog de oude regels). Bij de derde start ging alles goed en al snel lag ik op kop. Waar ik 'bevreesd' voor was waren de laatste horden, want erg veel had ik niet getraind op inhoud. Gelukkig hadden we wind mee, dat zou helpen, maar de 7de horde toucheer ik flink met mijn bijtrek voet. Dat brengt me uit balans, snelheid kwijt, en de laatste horden moeten dan nog komen. Het wordt dus springen op horde 8, zweven over 9 en . . . hoe ik de 10 de heb genomen weet ik niet meer. Ik finish als 2de in de serie, maar gelukkig is de Rus uit baan 2 een oude man en dus win ik goud op de 110mh. De tijd is niet om over naar huis te schrijven 16.27s zeker gezien de meewind (2.6m). Plak 5 is binnen.

Dan moeten de meerkampers hun zwaarste onderdeel lopen; de 1500 meter. Voor sommige een verzoeking, voor anderen de mogelijkheid nog een flink wat punten te pakken. Zowel Teo en Glenn behoren tot de eerste categorie. Teo loopt enigszins zwaar, maar zeker van Goud naar 5:53.07 en wint de meerkamp met 3343 punten (en 300 punten voorsprong). Glenn moet tot het gaatje gaan en er doorheen om zijn 96 punten te behouden. Hij loopt eerst nog met de Amerikaan mee, maar moet hem snel laten gaan. De afstand wordt steeds groter maar op de streep zijn het uiteindelijk 10 seconden. Pffffft hij houdt 30 punten over van zijn voorsprong en Glenn wint ook goud met 3772 punten. Dat zijn dus Plak 6 en 7.

Dag 6 Op een bijveld ben je een bijnummer (29 juli)

Zoals bekend moest ik vandaag als enige Nederlander aan/in de bak op Rollie Miles Field. Gelukkig reed er een pendelbus van Foote Field zodat we (Arie was ook al mee) op tijd aankwamen om de snelwandelaars te zien. Ik heb daarvan een prachtige foto maar die zal ik hier niet plaatsen (de jury bij de tijdklok zit te breien terwijl in de achtergrond een snelwandelaar langskomt). Omdat we zo op tijd zijn zoek ik een restaurantje of in ieder geval een plek waar je koffie kunt krijgen, want ik zie officials ermee lopen. Nul op het request, de koffie is alleen voor medewerkers, ik kan wel aan de andere kant van het terrein de grote weg oversteken naar een van de winkels daar . . . Ja, dag. Dan maar zonder. 45 minuten voor aanvang meld ik me bij de jury, nee hier geen call room. Je kunt gewoon met tas en al als op een avondwedstrijdje over de baan sjokken. Dan blijkt, bij de jury want ik wist het al, dat ze twee groepen tegelijkertijd in het schema hadden; de mannen 30-34 en 40-44. Waarop de jury besloot om ons maar een uurtje uit te stellen. Ik wist dat de eerste groep uit slechts 4 atleten bestond en wijzelf met 6. Maar de jury hield stug vol dat er bij ons 15 op de lijst stonden, en bij de andere 7. Dus samenvoegen kon niet. Bwaaaah, wat een amateuristisch gedoe. Daar stonden we dan klaar om te springen en moesten een uur wachten. Enfin, het bijveld had wel als voordeel dat de toeschouwers gewoon rondom de bak konden staan. Zo heb ik Rietje mijn camera in haar handen geduwd, stond Arie bij de balk en gooide Riet al haar 8mm video kennis in de strijd met mijn video camera. Bedankt allemaal! Tijdens de warming ups kon ik de achilles langzaam opwarmen en zodoende verdween de pijn. Bovendien bleek tijdens de aanloop dat ik er doorheen kon lopen. Erg veel heb ik er natuurlijk niet op kunnen trainen, maar zonder 6 meter zo ik niet naar huis gaan. Mijn tweede poging was erg goed, een goede afzet en verder dan de eerste (5.98), maar ongeldig. Dat gevoel heb ik niet kunnen herhalen, wel de afstand. Tot drie keer toe sprong ik 5.98m. Bij pokeren stond ik aan de leiding want Greg Foster had slechts een pair (6.65m). Gelukkig was mijn laatste wel over de 6 meter. Maar liefst 1 cm. De kop is er af. Laat de horden maar komen.

Dag 5 Brandalarm, wie heeft de toast laten verbranden? (28 juli)

Vanochtend (net) werden we bruut gewekt in Schaffer Hall door het brandalarm. Na snel mijn portemonnee, papieren, foto- en video camera en de laptop te hebben gepakt stond ik dus om 6:30 buiten. Gelukkig nog niet eens zo'n gekke tijd, al had ik vandaag wat willen uitslapen. Maar je zult vandaag moeten presteren, dan begint je dag goed. Arie en de anderen moge van geluk spreken dat zij in een ander gebouw slapen.

Als supporter had ik een rustige dag. Alleen Arie moest dus aan de bak voor de series 800 meter. Uiteraard zat ik weer op tijd langs de kant om het geheel gade te slaan en vast te leggen. Maar niet voordat ik de TIC (Technical Information Centre) en de Massage vrijwilligers een bloemetje had gebracht. Er wordt daar zo goed en vriendelijk werk verricht dat ik dat wel op zijn plaats vond. Het werd enorm gewaardeerd. De leidster van de massage sprak me daarop later die avond nog aan op straat in Edmonton. Voor de Mannen 60-64 waren er slechts 9 deelnemers overgebleven, en dat betekende dat er twee series werden gelopen voor een afvaller. Arie ging de eerste ronde mee met een Canadees die het groepje mooi meetrok naar een goede doorkomst. Op 300 meter voor de finish viel er een klein gaatje tussen hen, wat Arie snel dichtte. Om het geklungel in de eindsprint te ontlopen ging hij er 200 meter voor de finish vandoor. De andere lopers zagen hem niet meer terug voor die finish. Duidelijk dus dat hij door is naar de finale met een goede/snelste tijd van 2:30.25. Dat wijsheid met de jaren komt, bewees Arie daarna, door niet hals over kop naar de andere kant van de stad te gaan voor de 8km cross.
Na mijn dagelijkse massage (vandaar o.a. die bloemen) en chiropracti, en massage voor Arie, zijn we daarna naar het Rollie Miles atletiek stadion gegaan. Ik heb daar morgen verspringen en wilde sowieso weten hoe ik er kon komen en hoe het eruit zag. Na een korte training met zelfs weer twee steigerungs op de voorvoet, wilden we naar de Centrale Hal om naar souvenirs te kijken (bij de stand met de eland!). Toen we bij een bushalte stonden te wachten werden we aangesproken door een Edmontonianse. Zij vroeg waar we naar toe wilde, ze zou ons wel brengen. Het blijft verbazingwekend hoe vriendelijk die Canadezen zijn (en blijven). Helaas was de stand met de Eland al weg en de souvenir winkel in de stad gesloten ivm een bruiloft. Ik moet dus nog iets anders verzinnen, anders kom ik Enschede niet binnen ;-). De koffie met appelwrap bij MacDonalds (let op de o zo belangrijke spelling).

Dag 4 De Vijfkamp van Rietje en de Vijfkamp van Arie? (27 juli)

Vandaag stond in het teken van twee vijfkampen. Rietje deed die van haar bij de dames 65+ op een dag, en Arie ging vrolijk verder met zijn vijfkamp middenlange afstand. Al vroeg op de ochtend moest Rietje de 80 meter horden lopen. En alhoewel ze al bij de 1ste horde ruim voor lag en als het ware over de horden stoof, bleek achteraf voor ons dat het relatief was. Met een tegenwind van 2.3 meter per seconde raffelde ze hem toch nog af in 15.41 seconden. Het hoogspringen ging haar daarna beter af. We hoopten zelfs op een zeer goede afloop toen ze ruim over de 1.31 meter ging. Afgelopen zondag bleef ze nog steken op 1.25. Maar helaas kon ze de actieve aanloop en techniek boven de lat niet op 1.34 continueren. Toch een uitstekende prestatie hoor. Ondertussen bleek dat de series 1500 meter van Arie waren komen te vervallen. Hij hoorde dat ook pas na volledig warm te zijn gelopen, in de call room. Hij had dus 'alleen' maar de 400 meter series later die dag.
Rietje ging verder met kogel. Net zoals bij mij het 'favorietjes' onderdeel. De techniek bij de 2de poging was beter, volgens mijn 'kenners oog', maar de krachtsexplosie bij de 3de poging was beter. Uiteindelijk bleek dus de 3de poging de beste: 7.31m. Nochtans bleef ze aardig ver verwijderd van haar Nederlands en Wereldrecord. Bij verspringen hield ze de spanning erin. De eerste poging was ongeldig, dus zou je zeggen neemt ze in de 2de poging het zekere voor het onzekere. Maar ook die was ongeldig en naar het ons leek, verstapte ze zich zelfs bij de afzet. Gelukkig kwam ze gewoon de bak uit en sprong ook nog haar 3de poging. Pffffft 3.53 meter niet eens zo gek.
Volgens het schema zou ze daarna > 2 uur moeten wachten op de 800 meter, maar de jury had al gauw in de gaten dat ze dat ver naar voren konden schuiven. Dus liepen de dames 50+ hun 800 meter al om half 3. Rietje liep een goede gelijkmatige race en kwam uit op 3:27.04. Een flinke verbetering van haar eigen Nederlandse Record. En toen werd het toch nog spannend of ze haar eigen Wereld Record Vijfkamp had verbeterd. Na enig speurwerk op de Internet computer van de organisatie (puike mensen daar!) bleek dat ze daarvoor toch nog 130 punten te kort kwam. Vooral de horden waren daar debet aan. Ze werd wel 1ste met 4610 punten, tot verbazing van de jongere deelnemers ("that is impossible").

Als laatste kwam Arie aan de bak voor zijn 400 meter serie. Op zijn loopschoentjes liep hij eenvoudig en soepeltjes naar een plaats in de finale (65.23s). Hoewel ik nu bij controle van zijn tijd zie dat niet de 1ste 3 per serie naar de finale zijn gegaan maar de 1ste 2 en tijdsnelsten. En daar zit hij 'net' bij. Na afloop zijn Rietje, Riet, Arie en ik uitgenodigd door Betty (schoolvriendin van Rietje die nu in Canada woont) bij haar dochter thuis voor een diner. Daar heb me heerlijk te goed gedaan aan heerlijke BBQ kipfilet en als afsluiting fruitsalade met slagroom. Vooral dat laatste was inmiddels 3 maanden geleden. Ik was er wel aan toe.

Overigens heeft de strijd op de 300 meter horden de voorpagina van het sportkatern van de Edmonton Journal gehaald. Met een prachtige foto (bijna net zo mooi als die van mij ;-) en een leuk artikel werden de twee vriendinnen geportreteerd.

Dag 3 Wachten duurt lang, maar wordt beloond (26 juli)

Ik heb me dus afgemeld voor de 400 meter horden, maar vanochtend ging bij mij wel het 'wekkertje' af om 6:00. Na wat gedraai in bed zat ik toch weer om 7:00 te ontbijten en heb wat met de Familie geSkyped (gekke werkwoorden krijgen we de laatste tijd). Ik wilde nog een korte broek kopen van de WMG, maar had al op diverse plaatsen en tijdstippen achter het net gevist. Dus deze keer ging ik vroeg naar het centrale WMG centre. Helaas, ook daar waren ze tot 2 keer toe uitverkocht. Puh, als rechtgeaard Nederlander (op de knip) heb ik uiteraard geen ander aandenken gekocht. Effe wachten tot de uitverkoop op Zondag ;-).
Ondanks dit bezoek aan het Centre in het midden van de stad zat ik dankzij de goede metro en busdiensten toch weer om 9:00 in het atletiekstadion. Veel te vroeg voor de 300 meter horden van Riet en Rietje, maar mooi op tijd voor weer een massage. De achilles en kuitjes voelen steeds beter. Uiteraard heb ik even gecontroleerd of de 400 mh serie wel gelopen werd. Nou mooi dus niet. Toen ik bij het bord stond, sprak een andere atleet me nog aan en zei dat ik dus gewoon mee had moeten lopen om een medaille te pakken. Nou zo doe ik niet mee, bovendien leek het me gewoon te gevaarlijk voor Ver en de 110 mh, toch mijn favoriete onderdelen. De finale werd later op de dag gewonnen in een mooie tijd van 58.85sec. De nummers 2, 3, 4 en 5 (van de 11) hadden tijden die daar ver boven lagen. Het is toch een evenement waarbij de lokale atleten een grote kans maken, want niet op alle nummers is de wereldtop aanwezig. Je ziet dus veel Canadezen uit Alberta op het erepodium.
Riet en Rietje vochten zoals vaker hun eigen onderlinge vete uit op de 300 meter horden. En hoe, de 'techniek' van Rietje tegen de 'tempohardheid' van Riet. Geen duimbreed gaven ze aan elkaar toe. Ik wist dat en had daarom een speciaal plekje (op de baan!) gezocht om ze tegelijkertijd in een foto te nemen. En dat is dus gelukt, bedankt dames. Pas op de finish werd het pleit beslecht. Rietje Dijkman was dit keer de snelste in een prachtig nieuw Nederlands Record van 55.69sec (1ste). Slechts 0.07sec moest Riet Jonkers toegeven. Zij won haar gouden plak dus met 55.76sec. Deze wedstrijd was voor een verslaggever van de Edmonton Journal natuurlijk een mooie aanleiding om een interview af te nemen. Standaard vraag was waarom deze dames zo ver van huis gingen om weer tegen elkaar te lopen.
Later die dag werd Rietje Dijkman weer luid aangemoedigd tijdens het HSS door haar vriendin Betty (op haar 12de gemigreerd naar Canada). Na de aanwijzing van Riet om de laatste pas niet zo lang te aken, kwam ze wel goed uit en sprong in haar laatste poging naar een prachtige 8.93m (1ste). Maar volgens de website met een ontoelaatbare rugwind (+2.3). Volgens de KNAU website staat het NR op 8.47 en zou de daaropvolgende beste poging van Rietje van 8.51m (-1.6) wel goed zijn voor een nieuw Nederlands record.

Dag 2 De teller staat op 3 (25 juli)

Het was vandaag een succesvolle dag voor de Nederlanders op de baan. Alleen Glenn Gentle (halve finale 12.62s) moest verstek laten gaan in de 100 meter finale. Zijn quadriceps speelde op en aangezien hij favoriet is voor de vijfkamp, wilde hij zich niet forceren om in de 100 meter finale buiten de prijzen te vallen. 's Ochtends begon Rietje Dijkman als laatste van haar groep bij het hoogspringen, maar ze was ook snel klaar. Tegen haar zin in, want ze bleef steken op 1.25m (1ste). Ik heb een aantal pogingen gezien en moest denken aan zo'n 20 jaar geleden. Ik heb nog een foto van het hoogspringen tijdens een 10-kamp bij PH. Ik ZIT boven de lat, je kunt er een stoel onder schuiven. Nou, zo zagen een aantal sprongen van Rietje er ook uit. Hoogte genoeg, maar die billen . . . Terwijl dat plaats vond liep Riet Jonkers 'fluitend' naar de finale 100 meter. Het middagprogramma was voor een groot gedeelte gevuld met de steeple races.

Arie van Tol ging van start op de 2000 meter Steeple Mannen 60-65. En hoe, hij had na 200 meter al direct 20 meter voorsprong, maar kwam op de een of andere manier verkeerd uit voor de eerste balk en het schoot toen in zijn lies. Het tempo ging dus snel achteruit, maar hij behield zijn voorsprong en won in 8.09.20. De 2de gouden plak voor d'olanders. Later op de middag werden alle finales 100 meter afgewerkt. Het begon met de Mannen 90+. Petje af hoor, wat daar nog gepresteerd word. Een Amerikaanse basketballer achter ons viel echt van zijn stoel. Riet Jonkers wist knap 2de te worden in haar finale 100m. De nummer een was van aparte klasse (had in de halve finale ook al 1 seconde sneller gelopen). Aangezien ik er al een hele dag toeschouwen op had zitten, en er een zeer dreigende wolk aankwam, ben ik vertrokken voor de klapstukken (M/V 30/35) en de prijsuitreiking.

En om niet te vergeten, ik heb me afgemeld voor de 400 meter horden (dinsdagmorgen 9:00). Hoewel er zich nog maar zeer weinig atleten hadden aangemeld, en het dus direct finale zou zijn, leek het me niet erg verstandig om mijn achilles en kuiten nu al zo te pijnigen. Laat ik dat maar bewaren voor vrijdag en zaterdag.

Dag 1 Atletiek (24 juli)

Na een tweetal zonnige dagen met hoge temperaturen moest vandaag Glenn het spits afbijten in een ijzige kou. Alleen als de zon doorbrak werd het iets aangenamer. Maar tijdens een massage behandeling in de open lucht werd mijn linkerkuit direct alweer stijf van de kou als de masseuse naar de rechterkuit ging. Voor Glenn kan het eigenlijk niet warm genoeg zijn. En zijn gebeden werden gehoord. Net voor zijn race brak de zon langdurig door en ging de wind ietsje liggen. Zo kon hij eenvoudig zijn serie 100 meter winnen in 12.92 seconden. Morgen staan de halve en hele finale op het programma. En dan barst het feest helemaal los met Arie, en Riet. Feest was het al in Edmonton centrum. Vlakbij het stadhuis was er van alles georganiseerd en daar liepen Arie en ik Klondike Kate en Klondike Kit tegen het lijf.

Meer eerst een feestje (22 juli, opening)

Met een geweldige openingsceremonie zijn de Games dan officieel geopend. Uiteraard komen er diverse belangrijke gasten ons toespreken, maar ook het oog kreeg wat voorgeschoteld. Alle atleten waren per sport in een T-Shirt gestoken met een van de kleuren van het logo; geel (wij), bauw, groen, rood, blauw en oranje. Zo leek het ineens of er een heleboel Hollanders waren . . . Het Common Wealth stadium is gebouwd in 1978, maar zal al wel diverse keren zijn uitgebreid. Nu passen er 60.000 mensen in. Dus ook al waren we met heel veel (schatting 35.000) het stadion was niet helemaal gevuld. En dat geeft dan op sommige plekken zo'n kale bedoening. Neemt niet weg dat het gezellig was. Steek atleten van diverse pluimage en afkomst in een gekleurd T-Shirt en ze hebben ineens iets met elkaar, en iets 'tegen' de andere kleuren. De menselijke natuur zullen we maar zeggen. Tot twee keer toe werden we verrast door een fly-over van een Canadees stuntteam. Prachtig en altijd indrukwekkend als zo'n formatie overkomt. Uiteraard werd er ook af en toe wat vuurwerk de lucht in geschoten (niet als de vliegtuigen overkwamen!). En aan het einde werden alle atleten op het veld uitgenodigd. Maar, probeer mar eens 20.000 man door drie kleine poortjes te krijgen. Het heeft zeker 30 minuten geduurd voordat 'iedereen' beneden was en kon genieten van de Moon Tops. Dat is een band die de Beatles nagenoeg perfect imiteert. Een leuke opsteker voor de ouderen onder ons, want als je hier Shakira neer zou zetten zou menig 60-tiger verbaasd opkijken. Hoewel voor een feestje zijn ze altijd te porren, die Masters.

Let the Games begin . . . (22 juli)

Na een relatief korte maar vermoeiende trip ben ik in Edmonton aangekomen. Inmiddels heb ik Riet, Rietje, Glenn en Arie al ontmoet. Tja, wat wil je als je naar de atletiekaccommodatie gaat. Vandaag was het nog rustig op de baan, zondag beginnen de wedstrijden dus wordt er nu door een verdwaalde atleet getraind. Ik heb het allemaal vanaf de tribune gade geslagen. Morgen zal ik een voorzichtige poging op de kei- en keiharde Mondo baan wagen. Foot Field is aangelegd als trainingsaccommodatie voor de WK Atletiek van 2001. Zo ligt er nog een trainingsbaan op een steenworp afstand. De echte wedstrijden werden toen in het Common Wealth stadion gehouden. Daar hebben wij dus alleen de opening (vanavond).

De hele stad gonst van de sport, atleten, vlaggen, vaandels en posters. Tot nog toe valt het ons (Rietje ook namelijk) op dat iedereen zo vriendelijk is hier. Men heeft vaker dit soort grote evenementen gehad en dat is blijkbaar altijd goed bevalen, anders zou niet iedereen zo blij zijn 'ons' te zien. Vlak bij mijn hotel is de volleybal hal. Knalgeel, kleurt leuk bij de blauwe lucht.

Enkele overpeinzingen vooraf . . .

Dat wil overigens niet zeggen dat het niveau mager is. Als er een paar van die cracks uit USA meedoen dan wordt het een topveld. Willie Gault (ook nog als Master 10.73 op de 100m en 21.80 op de 200m, 12 jaar NFL professional Football player, 4x100m WereldKampioen in 1980, moet ik nog doorgaan . . ?) en David Ashcroft bijvoorbeeld zijn al enkele jaren in een gevecht gewikkeld voor het Wereldrecord 110 mh. Het was ooit van een andere Amerikaan, Karl Smith, en stond op 13.96. Inmiddels is het al naar iets van 13.73 verbetert. Pffft, daar gaat mijn theorie dat echte toppers niet doorgaan tot en met de Master leeftijd. Dat wordt nog peentjes zweten voor een medaille.

Quote van een Amerikaanse website:
"The former All-American football and track star (Willie Gault) from the University of Tennessee made his mark away from the gridiron too. He won two Olympic Gold Medals and also helped the United States win the 4-man bobsled Gold Medal at the 1988 World Championships with a world record run. In 1990, Gault was honored with the Jim Thorpe All-Around Athlete Award." En Roger Kingdom denkt er ook over om weer te gaan trainen . . . .

Schema World Master Games Edmonton

Inmiddels zijn de deelnemers bekend en alle serie indelingen. Alles is netjes verzameld in een aantal boekwerken (PDF). Het overzicht met van alle deelnemers een aparte sectie met hun inschrijvingen, is 237 pagina's dik! Uiteraard heb ik in het programma (81 pag) snel even uitgezocht wie mijn conculega's zijn. Helaas is de deelname uit Europa magertjes, maar ook de cracks uit de VS laten het afweten (Tja wat wil je. Als je maar 3 weken vakantie hebt per jaar, moet je wel kiezen). Gelukkig verschijnen die allemaal wel in San Sebastian.

Event M40 400 Metre Hurdles 36" Prelims, Tuesday 2005-07-26 - 09:00
WMA World: 52.7h 1989-07-08 Stan Druckrey

Event M40 Long Jump, Friday 2005-07-29 - 10:30
WMA World: 7.68m 2002-06-21 Aaron Sampson

Event M40 110 Metre Hurdles 39", Saturday 2005-07-30 - 16:25
WMA World: 13.73s 2003-07-11 David Ashford

Op het onderdeel 400 meter horden kom ik Kerry Sloan weer tegen (zie dagboek Culver City). Ik betwijfel echter of hij wel 58.50 loopt (Culver City 1:01), maar nog belangrijker ik betwijfel of ik dit onderdeel wel loop. Enfin, Kerry kennende, hij is meestal duidelijk aanwezig, zal ik hem zeker zien, maar of ik tegen hem loop valt te bezien.

Aan het verspringen neemt Greg Foster deel. Hij is de heersende Wereld Kampioen Penthatlon (Sindelfingen), het kampioenschap waar ik 2/3de werd. Ook heeft mij toen verslagen bij het verspringen. Ik heb dus een appeltje met hem te schillen. Nee hoor, Gregory is een aardige gozer waar je een leuke wedstrijd mee kunt hebben. Dat zal het verspringen toch wel worden met die 16 deelnemers. Altijd gezellig zo'n Master Verspringwedstrijd. Ik kijk er nu al naar uit.

De 110 meter horden is ronduit slecht bezet. Leken er enkele weken terug nog 8 deelnemers te zijn, het blijken er nu niet mer dan 6 te zijn. Op papier ben ik kandidaat voor een medaille, maar in theorie. . . Ik zag de tijd van Darryl en schrok me een hoedje, van hem had ik nog nooit gehoord. Maar wat blijkt als je Darrel's inschrijvingen verder bekijkt (handig zo'n overzicht ;-); hij springt 4.75 meter ver en loopt 26.5 seconden op de 200m. Ik denk dat hij zich heeft ingeschreven voor de horden met 18.50, maar dat het verkeerd is overgenomen. En dan hebben we Kerry Sloan ook weer. 15.50 seconden, daar mag hij van dromen. Zowel in Sindelfingen als in Culver City was hij geen partij. Dus op dit onderdeel zijn mijn kansen op een medaille en zelfs titel erg groot. Maar (hoe) loop ik nog na 2x 400 mh, en verspringen? Om deze kans en het WK in San Sebastian niet om zeep te helpen denk ik dat ik hooguit Verspring en de 110 mh loop. En wellicht, afhankelijk van mijn fysieke status, alleen de 110 mh.