Dag 6 Op een bijveld ben je een bijnummer (29 juli)
Zoals bekend moest ik vandaag als enige Nederlander aan/in de bak op Rollie Miles Field. Gelukkig reed er een pendelbus van Foote Field zodat we (Arie was ook al mee) op tijd aankwamen om de snelwandelaars te zien. Ik heb daarvan een prachtige foto maar die zal ik hier niet plaatsen (de jury bij de tijdklok zit te breien terwijl in de achtergrond een snelwandelaar langskomt). Omdat we zo op tijd zijn zoek ik een restaurantje of in ieder geval een plek waar je koffie kunt krijgen, want ik zie officials ermee lopen. Nul op het request, de koffie is alleen voor medewerkers, ik kan wel aan de andere kant van het terrein de grote weg oversteken naar een van de winkels daar . . . Ja, dag. Dan maar zonder. 45 minuten voor aanvang meld ik me bij de jury, nee hier geen call room. Je kunt gewoon met tas en al als op een avondwedstrijdje over de baan sjokken. Dan blijkt, bij de jury want ik wist het al, dat ze twee groepen tegelijkertijd in het schema hadden; de mannen 30-34 en 40-44. Waarop de jury besloot om ons maar een uurtje uit te stellen. Ik wist dat de eerste groep uit slechts 4 atleten bestond en wijzelf met 6. Maar de jury hield stug vol dat er bij ons 15 op de lijst stonden, en bij de andere 7. Dus samenvoegen kon niet. Bwaaaah, wat een amateuristisch gedoe. Daar stonden we dan klaar om te springen en moesten een uur wachten. Enfin, het bijveld had wel als voordeel dat de toeschouwers gewoon rondom de bak konden staan. Zo heb ik Rietje mijn camera in haar handen geduwd, stond Arie bij de balk en gooide Riet al haar 8mm video kennis in de strijd met mijn video camera. Bedankt allemaal! Tijdens de warming ups kon ik de achilles langzaam opwarmen en zodoende verdween de pijn. Bovendien bleek tijdens de aanloop dat ik er doorheen kon lopen. Erg veel heb ik er natuurlijk niet op kunnen trainen, maar zonder 6 meter zo ik niet naar huis gaan. Mijn tweede poging was erg goed, een goede afzet en verder dan de eerste (5.98), maar ongeldig. Dat gevoel heb ik niet kunnen herhalen, wel de afstand. Tot drie keer toe sprong ik 5.98m. Bij pokeren stond ik aan de leiding want Greg Foster had slechts een pair (6.65m). Gelukkig was mijn laatste wel over de 6 meter. Maar liefst 1 cm. De kop is er af. Laat de horden maar komen.