Mijn eerste Internationale Kampioenschap vind plaats in Sindelfingen (Duitsland).
WK Indoor Sindelfingen (Duitsland) 2004
40+ geen vet er aan
Een, Twee, Drie, Vier Vijfkamp
Om kwart voor 6 kleed ik me aan en ga ontbijten. Uiteraard ben ik de eerste, alleen de kok is ook aanwezig. Bij het Glaspalast ga ik eerst maar eens mijn startnummers regelen. Blijkt bij het Technical Information Center dat de organisatie een fout heeft gemaakt, de nummers blijken nog daar te liggen. Pfffft, toch een pak van mijn hart, want ik ken mezelf, voor hetzelfde geld ben ik ze toch ergens vergeten . . . . Bij controle van de startgroep indeling blijkt dat ik in ben ingedeeld bij de andere atleten die nog geen prestatie hebben opgegeven. Helaas betekent dat dat ik niet bij de andere Nederlanders zit, en niet bij de favorieten. Helmut, Alfredo en Arjan zitten dus in groep 1 en die kunnen vrij snel na de 60 meter horden al naar het verspringen. Ik zal tussen deze onderdelen bijna 4 uur moeten wachten.
{phocagallery view=category|categoryid=29|imageid=175|imageshadow=none|bgcolor=#E6E6F0|imagebgcolor=#E6E6F0|detail=3|displayname=0|displaydetail=0|displaydownload=0|displaybuttons=0|displaydescription=1|float=right}In de tennishal, waar je kunt inlopen, loop je al snel conculega’s tegen het lijf. Er hangt een gezellige sfeer. Alfredo en Helmut kennen al wat atleten en introduceren mij. Mijn warming up is kort, ik was eigenlijk de tijd een beetje vergeten en moet 30 minuten voor de 60 mh al in de call room zijn, maar het voelt allemaal goed. In de call room tref ik ook Gregory Foster een van de grote favorieten uit USA. Vanuit de preparation room naast de baan zie ik hem 8.73 seconden lopen. Dat is een pr voor Gregory, daar waar ik gehoopt had wat punten op hem te kunnen pakken. Ik moet er dus tegenaan. Ook in de startblokken voelt het nog goed aan. De aanwijzing van Bas om korter te gaan zitten bevalt uitstekend. Op de eerste horde lig ik al voorop in mijn race en alle andere horden gaan als vanzelf. De klok staat stil op 8.54 seconden, een verbetering van mijn pr met 0.21 seconden en een verbetering van het NR met 0.17 seconden! Mijn eerste doel is bereikt, vet-cool-toppie. De prestatie levert bovendien 991 punten op en een eerste plaats, 50 punten voor Gregory.
In de 4 tussenliggende uren blijf ik wat rondhangen op de baan en zie de andere Nederlanders verspringen. Ook hier haalt Gregory uit. Maar het verspringen is dan ook eigenlijk zijn favoriete onderdeel. Hij springt uiteindelijk 6.75 meter ver.
Bij het verspringen mis ik de aanwijzigen van mijn medeatleten (iets wat in startgroep 1 veel meer gedaan wordt). OK je moet er zelf ook wat voor doen, maar groep 3 is een beetje een saaie boel. Ik spring ‘slechts’ 6.31 meter, eindig als derde en zak naar de 2de plaats in de tussenstand. Bij geen enkele sprong had ik een goed gevoel en de uitschieter bleef helaas uit.
Niet veel later volgt het sleutelonderdeel; kogelstoten. Dit is eigenlijk het enige onderdeel wat ik de laatste weken heb kunnen trainen. Tijdens het instoten zit er een poging tussen die ver lijkt. Ik vraag direct aan de jury op hem op te meten, maar helaas de Duitse Grundlichkeit staat dit niet toe. Ik blijf in de wedstrijd steken op een schamele afstand van 8.83 meter en eindig ver achter in het veld. Gelukkig stoot ik meer dan helft van de winnaar bij het kogelstoten, Juha Erikkson uit Finland (13,89m). Die ziet er ook uit als een echte meerkamper (vooral tienkamp) en ik kan mij niet aan de gedachte ontrekken dat Marcel Dost hem wel eens is tegengekomen op zijn avonturen. Er zijn maar 6 van de 40 overgebleven deelnemers slechter. Ik troost me met 2 gedachten: op kogel kun je maar weinig punten scoren en dus ook verliezen en ten tweede er is nog voldoende progressie mogelijk. Na kogel volgt weer een lange pauze van 2.5 uur. Gelukkig genoeg om wat te eten en drinken. In de tussenstand zak ik naar plaats 5, achter Gregory, Jurgen Meyer en Erwin van Nieuwenhove. Juha is ook met zijn opmars begonnen. Ondertussen kan ik me de wijsheid van Marcel Dost herinneren die altijd zei dat de tienkamp vooral betekende dat je goed moest kunnen wachten. Nu begrijp ik dat. Het ziet er namelijk naar uit dat we vanaf ’s morgens 8:00 uur tot ’s avonds 21:30 bezig zullen zijn, voor 5 onderdelen!
Ondertussen is het middag geworden en is Martin zijn Wereld Kampioenschap gestart met Kogelstoten. Hij wint het onderdeel met een nieuw Nederlands Record van 16.85 meter. Over zijn belevenissen doet hij in het volgende clubblad verslag.
In groep 1 wordt het hoogspringen gewonnen door een Spanjaard met 1.79 meter. Ook Gregory doet het goed, hij springt 1.76 en is goed op weg zijn eigen beste prestatie (Wereld Record?) te verbeteren. In de tussenstand blijkt echter dat met name de nieuwelingen in groep 3 een aardig partijtje meeblazen. Sterker nog, zeker 6 van deze groep staan na kogelstoten bij de eerste 10.
Tijdens de vrolijke en kleurrijke openingsceremonie, met o.a. de voorzitter van de IAAF, bereid ik me voor op Hoogspringen en de 1000 meter. Het ziet er naar uit dat voor groep 3 deze 2 onderdelen vlak na elkaar gaan plaatsvinden.
Voor het hoogspringen heb ik de avond ervoor besloten om een 5-3 aanloop te gebruiken. Tijdens het NK waar ik ook zonder training 1.75 meter hoog sprong, had ik een te korte en wisselende aanloop. Misschien helpt wat meer structuur. Terwijl de andere atleten met meetlinten in de weer zijn om hun aanloop uit te zetten, neem ik een aanloop vanaf de mat, net als bij de pupillen. Hier dan maar? Na wat proefsprongen denk ik dat ik goed zit. Letterlijk, want mijn techniek is niet om naar huis te schrijven. Ik kan me uit mijn juniorentijd nog een foto herinneren dat ik echt boven de lat zit. Een stoel paste er zo onder. Het ziet er nu hetzelfde uit. Vanaf 1,61 meter (aanvangshoogte) gaat het voortvarend tot 1,70. Maar dan stopt het. De lange dag vraagt nu zijn tol. Juha weet zijn torso tot 1,84 meter te brengen en Jurgen springt 1,79 meter. Beiden plaatsen zich zo in de top 3 na het hoogspringen.
Ik sta voor de 1000 meter ineens 7de. Echter tussen plaats 2 en 7 zitten slechts 88 punten en uit de statistieken heb ik inmiddels al begrepen dat je op de 1000 meter nog veel punten kunt scoren. Alleen Gregory staat ver los, hij leidt met bijna 200 punten voorsprong.
In de call room is het een leuk (weer)zien. Alle tienkampers, nog 37 over – ook Juha laat verstek gaan, zijn verzamelt en gelukkig wordt er nu op ranglijst ingedeeld. Ik mag eindelijk meelopen met de toppers in de 3de serie. Als er een onderdeel is wat ik de laatste jaren heb getraind is het wel de 1000 meter. Dat zou me dus vertrouwen moeten geven. Echter de laatste weken voor het Kampioenschap heb ik geprobeerd in het Volkspark tijdens de training met het ITC om het juiste tempo te bepalen. Keer op keer werd ik halverwege doodmoe en eindigde dan joggend in 3min20 of zo. Dus erg gerust was ik niet. Voor de start vraagt de ploegleider (Rien Stout) mij nog of ik mijn concurrenten ken. Ik mompel iets van ‘dat zijn ze allemaal en de grootste concurrent ben ikzelf’. Tijdens de race blijkt dat hij zijn huiswerk wel gedaan heeft. Na de eerste ronde die ik bewust langzaam start geeft hij mij door dat de nummers 3 t/m 6 allemaal achter me zitten. Alleen Gregory, ja hij weer bezig om ook op de 1000 meter zijn PR aan te scherpen, en Jurgen zitten voor me. Jurgen is er trouwens voortvarend van door gegaan. Tijdens de 2de ronde begin ik al te versnellen en in de 3de ronde pak ik het eerste slachtoffer al terug. Het loopt echt lekker die rondjes van 200 meter en 1.5 ronde voor het einde neem ik ook Jurgen te grazen. Ik verwacht dat hij aanpikt maar bij het overschrijden van de finish hoor ik zijn bel toch al enkele seconden na mijn passage. In de laatste ronde op het rechte eind weet ik ook Uwe Turk-Noack te pakken en eindig als 3de in mijn serie in 2 min 58 seconden. Woow, gehoopt, gedroomd en uitgekomen. Op het middenterrein zijn alle andere meerkampers verzameld. Iedereen is opgelucht en blij. Er zijn veel goede prestaties geleverd en veel vriendschappen gemaakt. In een bijna lege hal (het is dan intussen bijna half tien) worden er nog tientallen groepsfoto’s gemaakt [FOTO1] en besluiten om gezamenlijk een ereronde te lopen. Het moet een koddig gezicht zijn geweest, met meer atleten op de baan dan toeschouwers op de tribune. Maar wel een enorm prettig gevoel.
Er volgen nog enkele spannende minuten. Eindelijk roept een Nederlander dat ik 3de ben geworden. Dankzij mijn 1000 meter ben ik dus weer 4 plaatsen gestegen. Bij nader inzien blijkt dat ik zelfs slechts 9 punten te kort kom voor de 2de plaats. Goh, dat is uuuuh 1 seconde op de 1000, 3 cm bij hoog, 5 cm bij ver . . . . Het maakt niet uit. Ik heb een fantastische dag gehad en kijk uit naar de huldiging op de volgende dag. Derde van de Wereld op de Vijfkamp (3799 punten) met 2 Nederlandse Records (60 meter horden en Vijfkamp), wie had dat gedacht.
{phocagallery view=category|categoryid=29|imageid=180|imageshadow=none|bgcolor=#E6E6F0|imagebgcolor=#E6E6F0|detail=3|displayname=0|displaydetail=0|displaydownload=0|displaybuttons=0|displaydescription=1|float=left}Epiloog van de Vijfkamp
Thuisgekomen voer ik mijn prestaties in in een spreadsheet met de IAAF Vijfkamp formules en WMA leeftijdscorrectie factoren en . . . in Sindelfingen hebben ze niet de juiste factoren gebruikt. Volgens de laatste factoren score ik slecht 3664 punten. Dit is nog steeds een Nederlands Record (was 3462). Het wrange aan de zaak is echter dat met dezelfde factoren scoort Jurgen Meyer slechts 3658 punten. Hij was dus 3de en ik 2de. De statisticus van de KNAU heeft hierover nog contact met de WMA.
Op Donderdag 11 Maart beperk ik me tot genieten. Van de huldiging en de overige wedstrijden. De winterwurf onderdelen zitten in hun element; er is die nacht bijna 10 centimeter sneeuw gevallen. Op de rondebaan zie ik onder meer Mr. ‘Bertolli’ ( je kent hem wel van die olijfolie reclame waar een ogenschijnlijk kreupele oude man ineens achter een wandelwagen aanrent) die in de categorie 85+ aan zowat alle onderdelen meedoet. En met goed gevolg. Hij is later die week de enige die nog echt horden loopt (springt), zijn tegenstander stapt over elke horde en wordt gediskwalificeerd. Op de vrijdag loop ik in en uit want Zaterdag moet ik weer aan de bak.
Horden en Ver
De eerste serie van de 60 meter horden is ’s ochtends vroeg. Het verder tijdschema geeft aan dat het verspringen en de halve finale elkaar bijten. Zeker als later blijkt dat de verspringgroep in tweeën wordt gesplitst en ik in de 2de/betere groep zit.
Tijdens het inlopen speelt mijn lies/adductor enige parten. Hier had ik last van sinds December, maar heb er tot de NK geen aandacht aan besteed. En na de NK alleen pijnreductie laten toepassen. Met en lange warming up vloeit de pijn echter weg en ben ik klaar voor de serie. Ik ben ingedeeld bij eene Dexter Mc Cloud. Volgens de lijst een geduchte loper met een PR van 8.40 seconden. Met enige air loopt hij rond, zijn naam netjes geborduurd op zijn trainingspak en gedrukt op zijn spikes. Ondanks een wat mindere start loop ik 8.55 seconden en plaats me met een 3de tijd voor de halve finale. Naast Dexter is ook de Wereld Recordhouder Karl Smith (Jamaica) sneller. In de loop van de ochtend bespeur ik enige stijfheid, tja er moet weer gewacht worden voor het verspringen. Vanaf de tribune krijg ik mee dat in de eerste groep er maar weinig springers boven de 6 meter uitkomen. Het moet dus lukken om met/in de eerste groep ook de finale te halen. Samen met Alje Kuiper, de Nederlandse Record houder met 6,54m, bind ik de strijd aan. Elke poging is wat beter en verder. Mijn laatste poging in de kwalificatie is 6.48 meter, een PR en goed voor de 5de plaats, maar ik blokkeer teveel en voel in mijn afzetbeen de hamstring opspelen. Omdat de halve en hele finale van de horden nog op het programma staan, besluit ik om de eerste pogingen van de finale over te slaan en me te laten behandelen. Michel van Osch is daarvoor meegegaan en hij bespeelt mijn hamstring lichtelijk en voelt geen problemen. Bij terugkeer naar de verspringfinale twijfel ik nog, maar neem het zekere voor het onzekere en sla ook de 6de poging over. Ik kan daardoor de laatste poging van Alje vanaf achter de verspringbak bekijken. Hij heeft zijn NR reeds verbetert tot 6,75 m, staat 4de en heeft uitzicht en inzet voor meer. Helaas komt hij niet goed uit en struikelt door de bak en blesseert zich. Later wordt hij uit voorzorg zelfs naar het ziekenhuis gebracht voor onderzoek. Gregory Foster, je weet wel die van de Vijfkamp, wordt 3de met 6,81 meter achter 2 Duitsers (Reiner Wenk – 6,95 en Thomas Straub – 6,89 meter). De laatste staat overigens bekend om zijn vondst eind jaren tachtig om met een salto ver te springen. Na enkele maanden besloot de bond om hier een stokje voor te steken.
Alsof het lot ermee speelt, mag ik ook in de halve finale tegen Dexter lopen. Deze 3de hordenrace besluit ik in 8.58 seconden. Het geeft me een goed gevoel omdat ik juist uitloop op de tegenstanders na een niet al te best begin. Ook de Regerend Europees Kampioen 110 meter horden moet in het stof bijten; Des Wilkinson eindigt achter me. In de andere halve finale zie ik Karl Smith eenvoudig zijn race winnen in een prachtige tijd. Maar zijn laatste hordepassage is niet optimaal en half struikelend gaat hij over de finish. Later hoor ik dat hij daarbij zijn hamstring alweer heeft gescheurd. Dat is al de 3de keer in korte tijd. Misschien is hordelopen op latere leeftijd toch niet zo’n gezonde bezigheid? Spijtig maar waar, plaats ik me dus als 2de voor de finale en jawel, op basis van tijd zit ik weer naast Dexter. Ook in de finale is hij mij te snel af. Hij finisht in 8.37 seconden en wordt 1ste. Ik versla Des ‘ruim’, klok 8.56 seconden en wordt 2de. Tjee 4 races in 4 dagen met een spreiding tussen 8.54 en 8.58 seconden. Dat is wel erg constant en slechts 0,12 seconden boven mijn all-time PR als senior. Zou er nog meer in het vat zitten? Wellicht. In 2004 staat nog het Nederlands en Europees Kampioenschap Outdoor in Denemarken op mijn lijstje. Dus blijf opletten, lees de krant, Startklaar of de websites van TION en die van mijzelf (tzt).