De tweejaarlijkse Indoorwedstrijd in de Diekmanhal staat vaak in mijn agenda. Niet dat je er wonderen kunt verwachten, maar het is nou eenmaal een thuiswedstrijd, daar moet een Tionees aan meedoen.
Vandaag had ik me ingeschreven voor de 60 meter en kogelstoten. De horden laat ik nog even voor wat ze zijn; obstakels waar je soms wel en soms niet over heen gaat. De afgelopen weken heb ik op maandagen de looptraining aardig uit kunnen voeren. De pijnlijke achillespees spartelde nog wel eens tegen, maar vooral als alles warm was kon ik aardig partij geven. Op woensdag train ik een loopgroepje van mijn werkgever (ITC) en doe dus wat langer loopwerk. Daar moet ik best van herstellen dus de donderdagavond vulde ik de laatste weken met wat kogelwerk. Dat ging enorm op en af. Slechts heel af en toe kreeg ik de juiste techniek te pakken van benen, heup naar arm zonder een veel te vroege opening. Jeetje, wat blijft dat emmeren. Aangezien het wel een ondertdeel in de vijfkamp is, blijf ik proberen om er verbetering in te brengen. En dan hoort een wedstrijdje er ook bij. Dus vandaag een favoriet onderdeel (60m) en een 'moetje' (kogel).Mijn kids deden ook mee en zij moesten al om 11:00 aftrappen op kogel (Marissa) en hoogspringen (Tobias). Nou had ik natuurlijk gewoon later kunnen komen, we gaan tenslotte op de fiets, maar je wilt toch zien hoe je eigen kroost het doet en als het kan wat aanwijzigingen geven. Marissa had een goede dag. Zij verbeterede 2 persoonlijke records; kogel 7.60m en 60m in 9.0s, en ook niet onbelangrijk bleef op beide onderdelen Tobias voor (7.49m en 9.2s). Die broer-zus strijd heeft wel eens heel anders uitgepakt! Tobias besloot zijn indoor meerkamp met 1.30m hoog.
4 uur later sta ik klaar voor een knallende 60m. Tenminste dat hoop je. Henk Jansen schiet ons snel weg, ik ben niet echt klaar. Gelukkig maak ik wel dat ik wegkom en de rest van de serie met Jongens A en senioren, moet achter me aan. Pas vlak bij de streep komt er iemand in de buurt, maar ik win. Weer 7.5s, dat heb ik in de Diekmanhal al eens eerder gedaan. Helemaal niet slecht als de handtijd klopt. Niet veel later staan we aangevuld met 1 meisjes A en 1 dame bij de kogelring. Het instoten voelt goed, hoewel je eigenlijk niet weet hoever je stoot. Dat moet bij de eerste stoot blijken als er gemeten wordt. Het voelde niet alleen goed, maar het was ook goed; bij instoten landde de kogel telkenmale op de grijze streep en de eerste meting van een deelnemer daar in de buurt geeft aan dat dat ruim boven de 9m moet zijn. Mijn eerste poging is vóór de grijze streep (9.05m) en elke poging erna is duidelijk minder. Vertwijfeld geef ik aan de jury in het veld aan dat ik de kogel niet meer nat maak. Daar moet het aan liggen, toch? Helaas, niets helpt en het blijkt weer eens een geval te zijn van te vroeg je kruit verschieten. En dat is bij kogelstoten natuurlijk helemaal funest.