De afsluiting van het baanseizoen was een belangrijke; we hadden ons geplaatst voor de finale van de master competitie en werden in Oosterhout verwacht. Of all places. . . . weer zo'n eind rijden.
Vooraf wisten we al dat we weer geen beroep konden doen op Marcel. Dit keer echter niet vanwege een blessure, maar omdat hij met zijn vrouw een vakantie naar Bali had gepland. Mooi voor hem, pech voor ons. En aangezien Martin nog te veel last ondervindt van de ziekte van Lyme, werd het toch al snel een hele toer om de ploeg compleet te krijgen. Als dan Aydin in de week voorafgaand zijn hamstring weer oprekt, gaan de alarmbellen rinkelen. Na enige discussie wordt Frank Blom overgehaald om na 35 jaar weer eens een wedstrijd te doen (moet je maar niet in die week stoer staan gooien met discus, Frank ;-). Dus hadden we kogel en discus alsnog gevuld. Mijn eigen inzet hing ook aan een draadje, want twee weken na Slovenie weet ik toch weer mijn achillespees (rechts) te irriteren. En dat gaat maar langzaam over. Nadat ik zaterdagochtend de 'laatste' ploegwijzigingen opstuur naar het secretariaat, gaan we naar de medaillewedstrijd in Almelo. Tobias draait een goede wedstrijd en als ik later die avond mijn email nog eens controleer, slaat de schrik mij om het hart; Matthias meldt zich af met ziekte. Dat kon er ook nog wel bij zeg. Na een paar uurtjes bellen, besluiten we om met de overgebleven 5 masters naar Oosterhout af te reizen. Zo besloten, zo gedaan.Op weg naar Oosterhout bespreken we de opstelling en maken allerlei alternatieven. Aangekomen in Oosterhout, we zijn natuurlijk als eerste aanwezig, is het triest weer. De knoop word doorgehakt; ik doe speer, ver en 400m in de zweedse, Melvin loopt 1500 en 400 en nog een 200 in de zweedse en Clemens krijgt te horen dat hij toch weer de 800m moet lopen (en een 300m in de zweedse). De hele dag gutst de regen uit de wolken, soms met 45 graden over de baan. De prestaties zijn dus niet om over naar huis te schrijven (misschien daarom ook pas zo laat op de website . . ). Met speer gooi ik 37.25 meter, dat vind ik tegenvallen maar is wel volgens verwachting. Bij de laatste poging glijdt de speer zo uit mijn natte handen; beestenweer was het, en koud. Na een paar uurtjes kan ik gaan verspringen. Ik verval in oude fouten, hoewel ik probeer niet naar de balk te kijken. Elke poging is ervoor en de verste meet 6.05 meter. Ik blijf erbij en hopen; de 6.30m zit er echt wel in. Kon ik het maar eens een keer trainen.
Weer een paar uur later lopen we de zweedse estafette. In de regen. Ik kan redelijk openen maar er valt een gaatje met de man van Phoenix. Dat is net te groot en in de bocht komt er een tweede overheen. Gedrieen stevenen we op de wissel af. Ik kan Clemsn niet goed ontwaren; hij word zelfs door Marcel van PSV opzij geduwd. Gelukkig gaat de wissel wel goed en na Clemens, lopen Melvin en uiteindelijk Michael ons naar 2min16. Niet slecht voor deze alternatieve opstelling. Bij de prijsuitreiking blijkt dat we net naast het podium vallen. Een deja vu voor Melvin; hij was ook al aanwezig toen het Seniorenteam net 4de werd bij het NK Teams. Een paar weken later valt ons dames team net naast promotie naar de 1ste divisie. Is dit dan de conclusie voor TION in 2008; net niet?