De wedergeboort op het baantje van Bled was wel een prachtig gevoel. Tot voor ons vertrek naar Slovenie voor de zomervakantie, leek het nergens naar. Elke training moest ik noodgedwongen afbreken omdat de kuit protesteerde. Dus zonde ook maar een tempo training togen we naar Lesce voor een kampeer vakantie. Op weg er naar toe zou ik wel bekijken of deelname interessant was. In Duitsland ging ik met Tobias een zwemmeer rond, en kon zowaar een aantal tempo versnellingen doen. Was dat de opmaat? Ik durfde nog nergens op te hopen.
Aangekomen op de camping in Lesce, trof ik Richard Jansen. Hij had al de atletiekbaan van Bled gevonden en heerlijk kunnen trainen. Om definitief te kunnen bepalen of ik mee zou kunnen doen, reed ik op een uiterst warme middag in mijn eentje naar Bled. Mijn interpretatie van de locatie van de accommodatie kan uiteraard enigzins gekleurd zijn door het euforische gevoel om weer eens spikes aan te kunnen doen, maar het moet gezegd; het baantje van Bled is werkelijk waar een plaatje. 
Kijk maar eens in het fotoalbum voor een grotere versie. En de training voelde als een wedergeboorte. Inlopen ging lekker, versnellingen op gras gingen goed. Dan maar eens een versnelling op de baan; ook goed. De volgende stap was om dus de spikes wer eens aan te doen. Goh, wat volede dat heerlijk. Met de rem erop eerst maar 30 meter voelen, daarna een 100 meterje. Om de training te besluiten met een 200 meter op snelheid, tenminste de snelheid die ik op dat moment kon ontwikkelen. 8 weken zonder tempotraining laten wel degelijk zijn sporen achter, maar ik kon niet ander besluiten dan mee te doen. Wetende dat ik op de 400mh zou ik inhoud te kort komen en op de 110 specifieke snelheid was deelname natuurlijk wel een doel.
Voor de 400mh waren er voldoende deelnemers om series/halve finales te lopen. Vanwege mijn betrekkelijke vorm niet echt prettig, maar ja wie A zegt moet ook de series lopen. Omdat de laatste traingingen het steeds in het begin allemaal goed leek, en dan toch de kuit weer opspeelde, was ik nergens zeker van en ik liep de halve finales dan ook een beetje op eieren. Op het laatste rechte eind zag ik dat ik 4de zou worden, en besloot (of kon 
) er niets aan te doen. Alleen de 1ste 3 plaatsten zich direct dus zou het afwachten worden. Vooraf had ik echter al gezien dat onze halve finale veel sterker was dan de 2de halve finale. Mijn gok bleek goed en ik plaatste me met de 5de tijd voor de finale de volgende dag. Het gat met het podium was klein en hoopte (tegen beter weten in) in de finale nog iets te kunnen verbeteren. Zo voelde het ook.
Tot de tweede bocht kon ik goed mee met de winnaars van goud en zilver. Maar direct in de bocht waar ik om moest schakelen naar 2x16 pas werd het gat snel groter. Ik kwam weer uitgeput over de streep. Als 5de met een tijd die zelfs iets slechter was dan de dag ervoor. Het was dus ijdele hoop op verbetering. Toch was 2 x onder de 60 seconden met zo'n voorbereiding niet eens zo slecht.
En kleine week later stond de 110mh op mijn programma. Op de lijst van deelnemers stonden veel oude bekenden en we maakten ons op voor series en finale. Uiteindelijk blijken er veel oude bekenden niet in staat om deel te nemen. Dat zie je vaker bij Master tournooien, als je je al 3 maanden van te voren moet inschrijven. Maar deze keer was het percentage uitvallers bij de M40 wel erg hoog. We bleven met zo weinig over dat we direct finale konden lopen. In Ljubljana was het nog steeds een zinderende hitte en Heleen, Marissa, Tobias en onze hond Doenja, zaten zo dus al weer voor de 5de keer in de braadpan. Mijn start is nog steeds flitsend en zelfs trot de 6de horde lig ik nog voor. Daarna loopt de Fransman Moreau voorbij en zie ik ok nog Roberto Amerio uit Italie langszij komen. Dat had ik niet verwacht. Roberto pakt zijn 2de zilver (na de 400mh) en ik weet met 15.81s een bronzen plak te veroveren. In goede doen had ik ze meer partij kunnen geven, als als als . . . Maar als bestaat niet. Zo pak ik wel mooi in mijn laatste jaar als M40 een medaille bij de Indoor en Outdoor kampioenschappen. Ze zien me al met angst en beven aankomen, die mannen van de M45!