De afgelopen jaren waren mijn kuiten en achillespezen danig geirriteerd na zo'n vijfkamp, maar dit jaar voelde alles vrij goed en pijnvrij aan. ook de knie goiide nagenoeg geen roet in het eten. Inmiddels wist ik ook donders goed dat de halve series en finalte alleen maar zijn ingesteld om te overleven; plaatsing voor de finale stond dus op het programma. Van de 20 aangemeldde atleten bleven er in de callroom zo'n 10 over totdat er aslnog wat Fransen Italianen en een Griek binnenvielen. De Griek maakte in de callroom al stampij omdat er in zijn envelop bij het startnummer geen speldjes zaten? De organisatie had zo besloten; iedereen een herinneringsmedaille maar dan geen 8 speldjes voor de startnummers. Hollandse zuinigheid natuurlijk, maar ook dom van de Griek om niet even vooraf te controleren. Uiteindelijk werd hem tape aangeboden en plakte hij zijn nummer vast.
Op een slof en oude spike
Met zijn veertienen en dus twee series werden we naar de hal begeleid. Twee series betekende dat de eerste 3 en twee tijdsnelsten naar de finale over zouden gaan. Dat moets toch eenvoudig te doen zijn en dus bleef de noodzakelike spanning achterwege. In de 1ste serie zat de Griek die na wat proefstarts een fladderend nummer op zijn rug had zitten en dat werd door de jury niet gewaardeerd. Alweer stampij en oplopende spanning. Hier en daar vond ik een speldje op de baan en bracht hem die zodat hij toch mocht starten. De potioge kleine Griek brieste weg en plaatste zich eigenlijk eenvoudig voor de finale. Daar heb ik keh echter niet terug gezien; waarschijnlijk heeft hij met zijn doldrieste reacties de aandacht op zich gevestigd en viel het de jury op dat hij helemaal geen nationaal tenue aanhad! Ik denk dsu dat hij achtewraf gediskwalificeerd is. In de 2de serie loop ik samen met Fausto Frigerio, een Italiaan met aardige staat van dienst (EJK, WK) en een persoonlijk record van 13.64s. De eerste horde bereik ik nog wel als eerste, hoewel mijn start niet als vanouds voelt. Daarna snelt Fausto elke pas verder van mij vandaan. Aangezien we samen alle anderen al achter ons hebben gelaten, loop ik de race uit en bereik op mijn sloffen de finale (8.89s).
Finale dag 60 meter horden
Voor mij had het geen dag hoeven duren, maar het tijdschema zat nu eenmaal zo in elkaar. Op vrijdag moetsen we dus weer de baterrijen opladen voor een krachtsexplosie. Na de ingehouden halve finale moest nu alles kloppen om in de buurt van het podium te komen. Mijn 8.89 was slechts de 6de tijd, maar ik wist dat er zeker een paar tienden af zouden moeten kunnen. Wisten de anderen dat ook? In de callroom treffen we dus geen Kerasidis aan, een concurrent minder. Dan blijven dus alleen Fausto en Adam Domicz over. Die laatste had ik in Helsinki ook al verslagen in de finale nadat hij in de series beter was. De eerste liep met een pijnlijke achilles en liet 'trots' zien dat er een spuit in was gezet. Dus . . . De start voelt goed aan en weer zit ik als eerste op de eerste horde, maar ik kan daarna toch niet die snelheid uitbouwen en langzaam lopen Fausto en Adam uit. Zij beslissen het Wereld Kampioenschap op de finish; Fausto wint met 0.02s voorsprong. Op gepastte afstand finish ik duidelijk als 3de. De tijd is inderdaad een paar tienden sneller 8.72s, maar niet zo snel als gehoopt. Ook op dit Internationale Indoor Kampioenschap ga ik echter dus niet zonder medaille naar huis. Na Sindelfingen (zilver en brons) en Helsinki (2x zilver) is de oogst nu bescheiden, maar dat mag. Ik ben tenslotte de oudste van het stel.
