De meeste kinderen zullen de zomerdip wel kennen; krijg je zo'n geweldige lekkere softijs cone, mag je ook nog eens een dip uitzoeken. Mjammie. De winterdip staat iets minder goed bekend. Bij mij ontstaat die op een willekeurig (met de nadruk op willekeurig) moment tussen de laatste wedstrijd op de baan en de eerste wedstrijd indoor. In 2006 kwam hij extra vroeg. Eind oktober als de bladeren nog volop aan de bomen hangen, de herfst nog niet eens is begonnen, laat staan de winter, doen onze kinderen mee aan de Pingelloop te Haaksbergen. Als goede ouders betaamd, steken ook wij ons in trainingspak en lopen netjes met de kids mee in. Parcoursverkenning en warming up, het kan niet beter en onze kinderen weten al niet beter. Dat moet toch de beste voorbereiding zijn. Als ze bijna aan de beurt zijn, Tobias bij de Jongens Pupillen A en Marissa bij de Meisjes D, nestel ik me ergens met de camera langs het parcours. Op een zodanig punt dat ik met enig loopwerk (ik ben tenslotte warm) ze twee keer langs kan zien komen. De opzet lukt en als ik dan op een drafje van mijn laatste positie terugdribbel naar de finish schiet er ineens een flinke pijnscheut door mijn kuit. "Het is toch 13 graden, ik ben toch opgewarmd, we hebben toch ingelopen, ik doe toch eigenlijk helemaal niets gek . . . ?" Een pijnlijke herinnering aan eerdere zweepslagen. Eerder dat jaar heb ik er nog eentje veronachtzaamd en dat heb ik geweten ook. Dus nu weet ik wat me te doen staat; revalideren en vooral niet na 1 en na 2 weken weer proberen de training helemaal op te pakken. Een geluk bij een ongeluk is dat het pas eind oktober is. Met een beetje geluk kan ik eind December wel de draad weer volledig oppakken.
November en December vul ik met wat krachttraining, rustig loopwerk en inderdaad zet het herstel zich voort. De vooruitzichten zijn gunstig, gelukkig maar want eind Maart moet ik er helemaal staan; op de Europese Master Kampioenschappen Indoor in Helsinki. Als opwarmertje neem ik deel aan de NK Indoor in Sittard. In de categorie Master M35+ moet ik het zoals verwacht afleggen tegen Marcel Roosen. Marcel dendert langs mij heen om met een 8.45s prima te eindigen. Mijn 8.77s is nog niet eens zo slecht (ook 3 jaar eerder opende ik zo het seizoen), maar ik had beter gehoopt. Op de 60 meter probeer ik wat snelheid om te zetten. Dat lukt tot op zekere hoogte. Ook die 7.60s is gelijk aan de opening in 2004, maar ik heb het gevoel dat ik niet aan lopen toekom. Ik blijf met enorme frequentie stampen, en vergeet ala Erben Wennemars te gaan lopen. Ach, ik had ook het idee tussen de NK en EK nog een wedstrijdje te pakken, Marcel geeft ook aan dat hij pas nu in zijn 2de 3de wedstrijd het ritme te pakken heeft. Echter de kalender is angstvallig leeg; niet alleen voor een specialistisch onderdeel als 60mh, maar überhaupt voor masters. Blijkbaar is in Nederland en België en Duitsland (tja, zo ver kijk ik) het indoorseizoen al afgelopen. En dat terwijl de EK pas 5weken later is! Ik zoek mijn toevlucht tot de Duitse Master kampioenschappen. Ze zijn op 24/25 februari in Dusseldorf en na wat telefoontjes, hoor ik op vrijdag 16 februari dat ik voor spek en bonen mag meelopen als de series 60mh niet vol zijn. Die zaterdag is het fantastisch weer voor een lekkere horden training; bijna geen wind, zonnetje en 14 graden of zo. Vol goede moed draai ik mijn warming up en besluit met wat flexibiliteitoefeningen aan de steeplebalk. Van links naar rechts en van rechts naar links zwaait mijn been. Maar in een moment van onoplettendheid zwaait mijn been niet voor de balk maar onder de balk. Met volle vaart schop ik met mijn tenen onder tegen de steeple en die geeft uiteraard niet mee. In een flits zie ik mijn hele indoorseizoen aan mij voorbijgaan; Dusseldorf, maar ook het EK. Het zou niet de eerste keer zijn, dat ik een indoor kampioenschap moet laten schieten door blessures (Eskilstuna 2005). Gelukkig kan de fysio beamen dat het slechts een kneuzing is en dat herstel spoedig zal zijn. Een week later dus maar geen Dusseldorf (naast de teen speelt ook een flinke kou parten) en het vizier maar op Helsinki. De generale moet ook maar direct de voorstelling worden.