Zoals ikzelf had voorspeld wordt ik uiteindelijk toch gevraagd mijn kunsten te vertonen voor AC TION'48 bij de promotiedegradatie wedstrijd. In Breda moet het eredivisieschap veilig gesteld worden. Dat zou voor AC TION een unicum zijn, want nog nooit heeft de vereniging 3 jaar achtereen op het hoogste niveau competitie gedraaid. Voor mij zou het ook een unicum zijn; bijna 20 jaar na mijn debuut bij AC TION op de 110mh in de competitieploeg, weer een optreden. Helemaal gerust ben ik er niet op en ik vraag de ploegleider even uitstel, om een training op 1.067m te proberen. Het is tegen mijn principes in, het laatste jaar train ik de onderdelen niet meer omdat ik dan te vaak te veel last krijg van allerlei blessure, maar deze moet het toch voor de gemoedsrust. Op een vrijdagavond sta ik op de baan, alleen blijkt, want het is op de vooravond ven de NK Estafette. Na warming up op 99cm zet ik eerst de laatste horde op seniorenhoogte en later allemaal. Het gaat eigenlijk best goed. Tijdens al mijn master wedstrijden heb de hordes nooit meer geraakt, op deze training glijd ik weer als vanouds met mijn hamstring over de horden. Dat mag geen probleem zijn, zolang ik er maar niet op ga zitten. Het sein dus op groen. Wat niemand tot nog weet, krijg ik wel de dagen erna last van mijn enkel en later van mijn knie. Doorbijten maar en hopen dat het me niet teveel weerhoud.
De wedstrijd in Breda verloopt voorspoedig voor AC TION. Op de 110mh sta ik geprognosticeerd op 16 seconden en een 4de plaats. Ik voldoe precies aan deze doelstelling; 16.11sec. Valt het mee of tegen? Op de 1ste horden zit ik als eerste, zelfs voor Jonathan Pengel, Michiel Husslage en Adrian Saman. Tot en met de 5de horden loop ik gelijk op met Michiel en Adrian, maar dan moet ik ze toch echt laten gaan. Uiteindelijk maken zij het verschil, zoals verwacht, op de laatste horden. Toch al met al een prettige ervaring, ook de 1.067 kan ik nog. En AC TION; die heeft het gered, ook dankzij mijn inzet.