2023 is zo’n jaar dat je je vaker moet afmelden dan kunt deelnemen. Een terugkerend probleem in mijn rechterbeen zorgt voor kopzorgen (naast uitstralingspijn in mijn rechterbeen). En dat terwijl die ene goede wedstrijd zoveel hoop gaf.
In de maanden april-mei kon ik gelukkig een aantal wedstijden doen na herstel van de blessure van eind winter.
Bij de eerste master competitie was het nog wat onwennig en hoefden de prestaties nog niet top te zijn. Dat zorgde er mogelijk ook voor dat ik mijn eigen tijdsschema helemaal verkeerd onthield. Zo stond ik vrolijk met een speer in de hand bij het speerwerpen na een lange maar speer specifieke warming up (dus weinig lopen en loopoefeningen, laat staan versnellingsloopjes) en werd mij duidelijk dat ik me op dat moment juist had moeten melden bij het verspringen. Kortom, zonder specifieke warming up, van spikes gewisseld, aanloop uitgepast, nog een keer inspringen begon mijn eerste verspringwedstrijd. Na 5m51 met 2 meter wind tegen, vond ik het wel goed. Er volgde dus ook nog speer en een estafette. De speer landde enige tijd later na 33m71 en dat was slechts 1-2 meter minder dan 3 jaar geleden. Ach, is dat half uurtje speer prikken en werpen elke zaterdag ochtend toch nog ergens goed voor. In de 4x100m estafette liep ik de 2de bocht en dat ging heel erg lekker. De mix van mila en jonge en oudere sprinters finishte na 51.01s als 5de team. Helemaal niet slecht.
Omdat 100 meter horden races voor master zeer sporadisch georganiseerd worden, neem ik 2 weken later deel aan de Athlos master meeting. Voor Athlos en mijzelf een mooie voorbereiding op het aanstaande NK. Binnen 1.5u rond ik de volgende onderdelen af onder een stralend zonnetje: 100mh, verspringen en 100m. En met wat voor prestaties? Het is gewoon niet te bevatten. Op de 100 meter horden moet ik het weliswaar afleggen tegen Toine van Beckhoven (M50) maar de tijd van 15.16s met lichte tegenwind is slechts 0.2s boven mijn Nederlandse record van 4 jaar geleden. Een kwartier later zijn bij het verspringen bijna alle sprongen raak en is de beste met 5m79 slechts 0.01cm onder mijn Nederlands record van 4 jaar geleden. Tot slot loop ik 1.5u naar de 100 meter horden ook nog die afstand zonder hekjes in 12.89s. Ik ben blijkbaar toch in vorm en dat maakt me misschien wat overmoedig, want ik besluit om mijzelf op te stellen als 2de springer in de seniorenploeg die een week later naar Ede moet. Daar kan ik mooi een poging doen om mijn NR ver te verbeteren . . .
Die wedstrijddag in Ede is er een om snel te vergeten. Ik heb helemaal geen motivatie om ver te springen als blijkt dat er tot 5 meter wind tegen staat. Na 3m57 in de eerste poging komt er toch nog een 5m50 uit in de tweede ronde, maar besluit ik het bijltje erbij neer te gooien. Ergens speelt mijn linker kuit ook al op en omdat de 400mh niet bezet was, heb ik mezelf ook daarop ingeschreven. Voor de club want elk punt telt. En dat blijkt later toch wel de grootste fout (naast het feit dat ik twee wedstrijden binnen een week doe). Uit een ver verleden weet ik dat pasritme op de 400mh belangrijk is. En toen liep ik 15 pas tot ongeveer horde 6, twee keer 16 en dan 17 pas. Dat gaat uiteraard niet lukken dus probeer ik in de warming up 17 pas vanaf het begin. Shit, wat zijn die krengen hoog (91cm is inmiddels mijn wedstrijdhoogte op de 100mh) en wat is het pittig. Bovendien speelt de kuit van mijn afzetbeen niet alleen fysiek parten maar ook mentaal. Gaat het allemaal wel lukken, loop ik hem wel uit, blijf ik heel, kan ik alsnog iemand anders vragen 5 minuten voor de start . . . Zowel fysiek als mentaal zit ik er doorheen. Na de start volgen een aantal uitdagende hordenpassages, het gaat eigenlijk best/te hard en als de 200 meter nadert, het uithoudingsvermogen het niet meer uithoudt (wat heb ik tenslotte getraind langer dan 100 meter?) en de twijfel over de kuit nadrukkelijk naar voren komt stort ik in. De tweede helft is een drama. Bij elke horde sta ik stil en moet dan juist enorm afzetten om de horde te halen, landen en weer aanzetten. Ik weet niet eens meer welk ritme ik loop. Het is geen ritme. Het is overleven. Als laatste kom ik over de finish. Scoor wel nog meer dan 300 punten, maar voel aan mijn water dat ik wel eens lang last kan houden van deze inspanningen.
En dat blijkt weken later nadat ik me ook heb moeten afmelden voor het NK outdoor en inmiddels al diverse fysios heb bezocht om uit te laten uitzoeken wat er nu kapot is. Net zoals eerder in maart-april is mijn rechterbeen onbetrouwbaar. Is het de knie, heup, hamstring of komt toch uit/door de rug (ischias? hernia?). Ik heb dit jaar het lichaam wat zwaar belast terwijl het niet belastbaar was en moet dus even, hoop ik, op de blaren zitten. Misschien lukt het om in September nog een wedstrijdje te doen. Anders moet de knop maar om voor 2024. Nieuwe leeftijd, nieuwe categorie, nieuwe kansen. Als . . . . Als ik dan nog 5m80 spring en 15s loop kan ik heel aardig meekomen met de wereldtop. Met die positieve gedachte moet ik de komende tijd maar doorkomen.