Op zaterdag 12 en zondag 13 februari had ik mijn start van het indoor seizoen. Nou, seizoen. Zeg maar ongeveer 2 weken. Het NK gevolgd door het EK met 1 weekje rust tussendoor. Maar de start was wel goed (ook letterlijk) met 2 titels en een 3de plaats.
Op de zaterdag begon het weekend vroeg want we hadden zoveel deelnemers op de 60 meter dat we ook series moesten lopen. De 60 meter is niet mijn meest favoriete onderdeel, maar ik had in oktober 2021 de nieuwe speciale spikes van Nike gekocht en nog niet in het echie uitgeprobeerd. Verhalen dat ze op de horden niet lekker lopen (omdat je door het kussen onder de voorvoet geen direct contact hebt de grond) wilde ik zelf eerst ervaren voordat ik ze op de 60 meter horden op zondag zou gebruiken. Dus om 10.20 in de blokken voor een test. Ik voelde wel een aanzienlijk verschil tussen de spikes op de warming vloer en op de baan. In dat laatste geval leek de baan superzacht. Desondanks liep ik een persoonlijk record met 7.96s en ging de tijd uit Gent van 2020 uit de boeken. Dankzij een prima start, sprint en dip op het einde. Iki wilde namelijk Matthijs Seijlhouwer in ieder geval een keer verslaan. In mijn ooghoeken zag ik wel dat hij niet doorversnelde; hij had plannen voor de finale. Een kleine 1.5 uur later zit ik weer in het blok voor de finale. Die start is minder goed nadat ik een waarschuwing had gekregen voor bewegen. Dus loop ik snel achter de feiten (en Matthijs en Pierre) aan. Zij vechten voor de titel en duiken beide onder het oude Nederlandse Record. Top wedstrijd. Ik loop niet super en kan slechts mijn tijd van de series benaderen (7.97s).
Na een pauze van 4 uur staat aan het einde van de dag het verspringen op het menu. We springen met alle mannen ouder dan 55 en zijn met zijn twaalven. Tijdens het inspringen probeer ik een andere start van mijn aanloop; in plaats vanuit stand, dribbel ik aan. Tot tweemaal toe moet ik van Rik hardon 1.5 voetje naar achteren. Het loopt super maar ik kom dus niet uit. Dan maar terug naar staande start in de wedstrijd. Bij de eerste poging spring ik dus niet ongeldig. In tegendeel, ik zet af voor de balk en land na 5.33m. Dus naar voren. Teentje op de balk en 7 cm verder. Stukkie naar voren en niet meer naar beneden kijken. BAM 5.55m en dik aan de leiding. Normaal gesproken spring maar 1 of 2 keer en is mijn eerste sprong de beste. Nu dus niet. Ik begin zowaar een verspringer te lijken. Overigens moest de video scheidsrechter er aan te pas komen om te kijken of de afzet geldig was. Maar op zo'n wazig beeld als ze in Apeldoorn gebruikte was dat niet eenduidig; dus geldig. Ondanks dat ik dus ook belastbaarder lijk, sla ik poging 4 en 5 over. In poging 6 spring ik nog een keer 5.33m. Alle pogingen verder dan de nummer 2 en ruimte voor verbetering op het EK. Kijk maar eens naar de twee pogingen waarbij ik voor de balk afzet. Tijdens de een na laatste pas kijk ik kort naar beneden en verkort zo wrs mijn pas. Bij de derde video (de 3de of 6de poging) doe ik dat niet en kom dus beter uit.
Op zondag voel ik me nog steeds kiplekker en verloopt de voorbereiding op een akkefietje na, hartstikke goed. Dat akkefietje betreft een paar atleten die uit het niets vanuit de rondbaan richting de sprintbanen komen waarop ik net een start op 3 hordes oefen. Een luide vloek volgt en ik geloof dat het de dames wel duidelijk is geworden dat ze dat in het vervolg niet meer moeten doen. Enfin, met de energie zit het dus ook wel goed ;-). De race verloopt prima. Geen enkel probleem met het halen van de eerste horde en de driepas. De chrono staat stil op 9.08s. Uit ervaring dacht ik dat ik op horden 1 seconden verlies ten opzichte van de 60m tijd, maar dat is nu nog niet het geval. Die tijd onder de 9 seconden moet ik dus dan maar in Portugal lopen. Zou ook wel fijn zijn want dan is de kans op het podium reeel.