Afgelopen weekend waren de Nederlandse Kampioenschappen indoor atletiek voor Masters. Voor mij de kans op eremetaal omdat ik nog geen twee weken geleden de magische grens van 50 ben gepasseerd.
Het is al weer een flink aantal maanden geleden dat ik gepost heb. September vorig jaar was het laatste bericht om precies te zijn. Ik deed dat niet omdat ik verstoppertje wilde spelen, maar omdat er weinig goeds viel te melden. Vanaf die competitiefinale zeurt mijn linkerheup-been-knie als een malle. Soms zelfs met flinke pijnen overdag. Eind november, begin december heb ik toch maar een fysio opgezocht. LB3 werd als schuldige aangewezen en er volgde wat behandelingen en oefeningen. In de kerstvakantie kon ik wel deelnemen aan de traditionele Kangoeroeloop in Vught. En zo waar in januari leek het allemaal op zijn 'beentjes' terecht te komen. Trainingen kon ik weer volbrengen en ik liep weer met mijn vetrouwde stijl. 2 weken voor het NK wil ik weten of de horden gelopen kunnen worden. Tenslotte staan ze lager, dichter op de startstreep en dichter bij elkaar. Dat moet ik wel een keer proberen voor het NK. De warming gaat goed totdat ik een beweging maak en ik voel direct de pijn weer terugkomen. Dat wordt alleen maar erger als ik ook versnellingsloopjes maak en de hordes oefen. Op de Mondo baan in Apeldoorn zet ik snel de 5 hordes klaar voordat de regionale trainingen beginnen en pak een startblok. Op commando start ik, en met pijn en enige moeite leg ik de 60 mh af. De afstand voelt eenvoudig, de hoogte ook, maar de heup-been-knie is heel pijnlijk. Ik besluit de laatste twee weken niet meer te trainen om enigzins pijnvrij aan de NK deel te nemen.
Zaterdag 15 februari staan we aan de start. We? Ja, Tobias heeft zijn NK Meerkamp en dus kunnen we dan eindelijk als vader en zoon een NK doen. Mijn warming up gaat goed zo lang ik dribbel. Zelfs de eenvoudige loopoefeningen gaan redelijk, maar met de hordes gaat het direct al weer mis. Vette pech, maar de 60 mh, die 5 hekjes, ga ik lopen. Kost wat het kost.
Tobias maakt een valse start op de 60 meter. Zijn serie krijgt een tweede waarschuwing en hij mag pas bij de 3de start gaan. Als of de duvel ermee speelt. Ik maak een valse start. Onze serie krijgt een 2de waarschuwing en dus moeten wij ook voor een derde keer in de blokken. Bij de eerste keren stond mijn gezicht al op onweer. Niet zo zeer vanwege de valse start, maar vooral omdat de pijn bijna ondragelijk werd. De 3de start is gelukkig goed. Niet iedereen op de tribune is het daar blijkbaar mee eens want ik ben weer snel weg. Maar wat wil je als je op de 60mh iedereen op 0.7 s of meer loopt. Voor de buitenstaander ziet het er allemaal soepel uit en ik finish in 8.93s. Een goede tijd, maar zo voel ik me niet. Ik voel me beroerd. Ik weet ook niet wat ik ermee aan moet. Blij zijn met zo'n tijd, of niet (omdat het zonder blessure nog veel beter kan).
Ondertussen sta ik ingeschreven voor de WK in Budapest. of ik daar werkelijk mee kan doen valt nog te bezien. Ik moet toch eerst meer zekerheid over de blessure.