Het NK Masters in Apeldoorn was een groot succes. Het is nu eindelijk een Kampioenschap waardig; entourage, speakers, (wed)strijd, publiek, callroom, zenuwen kortom alles wat bij een NK hoort. Inclusief een titel.
Maar eerst begon mijn NK met het verspringen. Of nee, toch met de 60mh want bij de melding werd mij gevraagd of ik de finale 60mh om 17:00 wilde lopen? Er had zich een deelnemer afgemeld en nu waren we precies met 8-en en kon er dus direct finale gelopen worden. Aangezien ik zowel ver als de series 60mh tegelijkertijd zou hebben, was ik fervent voorstander om de finale gewoon op het finale tijdstip te lopen, en niet zoals door de organisatie bedacht ten tijde van de serie. Later bleek dat één loper dwars lag en dat zou betekenen om 12:55 verspringen en om 13:30 de finale 60mh. Dat kon toch niet waar zijn! Al mij frustratie kwam eruit toen ik Aydin op het warmingup terrein tegenkwam: "Nou ben ik binnen 30 minuten klaar met heel mijn NK. Er ligt er eentje dwars en nu is de finale al om 13:30". Nog voordat dit wegstreft in de hal, hoor ik een stem achter me: "Dat ben ik dan". Stond de medeloper achter me, gelukkig overigens, want hij was goed voor rede vatbaar. En zo kon ik toch nog regelen dat we de finale om 17:00 liepen. Maar aan de andere kant bracht het mijn voorbereiding voor Verspringen wel in de war.
Zoals wellicht bekend train ik eingenlijk mijn onderdelen niet; gedurende de winter heb ik me bezig gehouden met corps stability, wat bankdrukwerk (voor kogel ;-) en een looptraining met het trainingsgroepje van mijn werkgever. Het is dus altijd afwachten bij verspringen hoe het met de aanloop gesteld is. Uitkomen op de balk en een goede afzet combineren met een juiste aanllopsnelheid is een kunst apart. En dat bleek ook weer tijdens dit kampioenschap. In de eerste pogingen was de aanloopsnelheid goed (misscghien zelfs iets te hoog), kwam ik redelijk in de buurt of op de balk, maar was de afzet matig tot slecht. Dat zijn van die sprongen waarbij je ineens in het zand zit en je dan pas realiseerd dat je had moeten SPRINGEN. Voorlopig sprong ik daarmee ook nog niet eens over de magische 6 meter grens. Met 5.96m plaatste ik me wel als beste voor de finale, maar Jurgen van berkum stond op slechts 7 centimeter en had ook potentie voor 6m. Ik was dus gewaarschuwd. En zo geschiedde ook. Ik zijn 4de poging verpulverd Jurgen de leidende afstand, . . . . . met 1 cm. Hij springt 5.97m en de aankondiging door de speaker van deze spannende strijd zweept mij op. Aanloopsnelheid goed, afzet goed maar helaas net ongeldig. Het was wel een goede sprong en dus zit de overwinining en de 6m er nog wel in. Tot de laatste poging blijft de stand staan, zowel jurgen als ik springen niet verder. Alles komt dus aan op de laatste poging. Jurgen loopt aan, zet af land en ik zie van een afstand dat het best wel weer aardig is. Langzaam draait het scorebord naar mij toe en ik zie weer 5.97m staan. Prima, ik moet er dus overheen met mijn laatste poging. Aanloopsnelheid is goed, afzet is uitstekend. Ik heb weer gelukkig het gevoel dat ik vlieg en land dus vol overtuiging. "Dit is 'm", roep ik ook vol overtuiging. Het ziet er hoopvol uit, maar blijkt weer 5.96m te zijn. Zo heb ik 2 x 5.96m gesprongen en Jurgen (helaas) 2 x 5.97m. Als ik niet lang daarna hoor dat ik bij mijn laatste sprong de balk niet eens heb geraakt is ook duidelijk waarom het dus ondanks zo'n goed gevoel maar 5.96m was; aanloopsnelheid goed, afzet goed maar niet in de buurt van de balk. Conclusie is wel, dat ik het nog kan. En ik denk ook te weten hoe ik het kan realiseren, want na d
e kwalificatie heb ik in de aanloop mijn focus verlegd van de balk naar het einde van de bak. Dat moet ik in Ancona direct doen, en als dan alles tesamen komt is het wel weer 6m+.
Na een paar uur oponthoud op de tribune bein ik ruim op tijd met voorbereiding op de 60mh finale. Het moet een leuke race worden; we zijn met 8en en Serge Beckers loopt mee. Serge is Belg en loopt buiten mededinging maar hij doet dit omdat hij mijn concurrentie nodig heeft. Dat is wel een lekker gevoel. Tijdens zo'n voorbereiding kijk je natuurlijk ongewild naar je concurrenten en ik betrap me er nog steeds op dat ik iedereen zo hard en elegant over die horden vind gaan. Kan ik dat ook? Denk ik dan. Als we met vereende krachten uiteindelijk de horden op de juiste afstand hebben staan in de warmingup ruimte, neem ik er een paar vanuit de blokken. Dat voelt in ieder geval beter dan in laatst in Utrecht. Mijn proefstart in de wedstrijd arena is minder prettig; jeetje wat is die baan hard (in vergelijking). Een laagje Mondo kunstof op beton geeft niet veel demping. Langzaam bouwt de spaning verder op. De eerste start is vals. Ik ben het niet hoor, maar toch is iedereen gewaarschuwd. Bij het tweede startschot schiet ik weg. Als vanouds, de eerste 3 hordes zijn voorbij voor ik er erg in heb. Pas richting de finish voel ik dat Serge dichterbij komt. Maar ik zie hem niet en win dus toch overtuigend in een nieuw Nederlands Record. Dat waort overigens prima door de speaker opgepikt. Als echter direct eroverheen de andere speaker melding maakt van een Wereld Record is de verwarring compleet. Diverse atleten willen mij hiervoor feliciteren, maar het is toch echt voor Valentien Kortbeek bij HSS. Mijn eindtijd wordt nog gecorrigeerd naar 8.90s. Mwaaa, ik ben niet echt tevreden. In Ancona moeten de laatste 2 hordes ook genomen worden als de eerste 3. Pas dan is het goed.