Bij de Europese kampioenschappen atletiek voor masters in het Poolse Torun, heb ik weer twee zilveren medailles in de wacht gesleept; op de 60 meter horden en het verspringen. En en passant ook het Nederlandse record verspringen verbetert naar 5m44. Zoals gebruikelijk moet je doorlezen om de titel te begrijpen.
De eerste thriller: Verspringen
De verspringcompetitie werd er een als een thriller met een daverend spannend eind. Maar laat ik beginnen met de warming up. Na twee dagen reizen en een dag rust begon op dinsdag mijn EK met het verspringen. In de warming-up hal is het druk want naast verspringers en andere baanatleten zijn ook snelwandelaars bezig met een warming-up. Dat lijkt niet belangrijk maar wordt het wel als ik bij uitlopen na een sprint oefening ineens moet inhouden omdat er een paar van rechts komen aangestiefeld. Het is zo’n onverwachtse beweging die verkeerd kan uitpakken. En dat lijkt later zo te zijn want tijdens kruispasjes begint mijn rechter achilles pijn te doen. Huh, ik heb al meerdere jaren geen last meer van mijn achillespezen. Ik ben ook volgens mij nog nooit zo goed getraind geweest en heb zelfs in aanloop naar dit kampioenschap een aantal keren op spikes getraind (en nergens last van gehad). Kortom dit is een kleine tegenslag en ik hoop dat het niet doorzet want met een achilles probleem wordt verspringen, een meerkamp en de 60 meter horden iets teveel van het goede.
Op de tribune heeft Heleen zich recht achter de afzetbalk genesteld met een telefoon voor video opnames. Dat hadden we zo bedacht toen er nog geen jury was, maar laat natuurlijk de jury die de afzet moet controleren daar precies voor te gaan zitten. Heleen kan dus niet goed zien waar ik afzet tijdens het inspringen. Desondanks is het wel duidelijk dat ik de afzetbalk niet bereik. Voetje naar voren, aanloop wel goed beginnen helpt. Bij mijn eerste poging raak ik de balk toch weer niet maar spring toch nog 5m44 en nestel me aan de leiding. Video op Youtube staat hier.
Ondanks een voetje naar voren lukt het me bij de 2de poging ook niet om de balk te raken. Hoewel de achilles niet heel veel pijn doet, speelt het wel degelijk een rol; mijn aanloop is niet stabiel genoeg.
Tot overmaat van ramp schiet er in deze poging iets in mijn rechter adductor. Die slaat in de kramp en zorgt voor een nog onwilliger rechterbeen. Omdat ik nog wat andere pijlen op mijn boog heb, sla ik de 3de poging over en neem wat rust. In de 4de ronde, weer geen balk en ook geen verbetering. Gelukkig doen de anderen het niet beter maar het is wel ongemeen spannend want Calle uit Denemarken sprint inmiddels 5m40 en Alberto uit Italië 5m41. Goud en brons scheelt dus maar 3 cm.
Ik houd toch maar in mijn hoofd dat ik eigenlijk 10-15 cm verder zou moeten kunnen springen, als ik de balk maar raak. En besluit om ook de 5de poging over te slaan en in de 6de ronde te bekijken of ik nog moet springen, want ik mag natuurlijk als laatste. Alberto heeft dan inmiddels al twee keer 5m41 gesprongen en dat is maar goed ook. Dariusz haalt namelijk in zijn 6de poging uit naar 5m41 maar moet op basis van zijn tweede poging toch Alberto en mij voorlaten. En dan komt Calle, die dus van 3 naar 4 is gezakt, en hij haalt uit naar . . . 5m44. Oei omdat Calle als 2de verste poging 5m40 heeft en ik 5m35 springt hij dus in de 6de ronde naar de leiding en valt Dariusz ineens weer van het podium. Alberto weet zich niet te verbeteren en alleen ik blijf over. Ik moet dus toch nog een poging wagen om Europees Kampioen te worden. Dat wordt alles op alles maar ik vergeet een kleine, wellicht fatale, aanpassing en ga niet vol risico nog een voet naar voren. Weer raak ik de balk niet, maak wel een goede sprong en land na 5m33. Damn, toch 2de dus. Maar wel met een nieuw Nederlands Record, dat dan weer wel.
Ik blijf echter wel met een vervelend gevoel achter want wat is de schade? Zowel mijn achilles als adductor spelen op. Kan en ga ik de meerkamp wel of niet doen? Met een lage 9s op de horden, 5m40 ver een degelijke kogel en hoog en 1000m moet ik een aardige gooi naar medailles kunnen doen. Ik had er zo naar uitgekeken maar ben ook bevreesd. Gaat de achilles en adducator dat wel allemaal redden?
De hele woensdag loop ik te peinzen en dat zal mijn familie wel gemerkt hebben. Gelukkig was ik niet heel sikkeneurig maar ook geen prettig gezelschap. Pas later op de avond besluit ik om alles op de 60 meter horden te zetten en me af te melden voor de vijfkamp. Ik heb dan een extra dag herstel voor dat de hekjes komen.
Tweede thriller: 60 meter horden
Vrijdag in de middag staan de semi-finals op het tijdschema en als ik naar de hal wandel lijkt het allemaal mee te vallen. Langzaam begin ik aan de warming-up met wandelen, langzame dribbel, dribbel. Hmmm valt niet tegen maar geheel pijnvrij ben ik niet en ik durf eigenlijk weinig explosiefs en belastende oefeningen te doen. Het is een vrij beperkte warming-up, als ik de semi-final maar doorkom. Uiteindelijk maak ik toch een proefstart en die gaat wonderwel heel goed. Ik loop eenvoudig in 7pas naar de eerste horde. Ik besluit daarom om in de SF niet in te houden en te kijken wat er in het vat zit. De klok staat stil na 9s21. Oef dat is ondanks dat ik dacht voor het EK beter te zijn voorbereid dan tijdens mijn Europese Record race in Düsseldorf, toch flink wat langzamer. Het liep ook niet zo smooth als in februari.
Van alle deelnemers heb ik wel de snelste tijd dus ben ik kanshebber op de titel. Dan moet ik alleen nog een keer zoiets lopen, en dat valt tegen. Voor de finale zijn de klachten verergerd en is mijn warming-up nog korter. Niet alleen fysiek maar ook mentaal zit ik niet lekker in mijn vel. Nu doe ik zelfs geen proefstart op horden en geen versnellingsloop in de hoop dat ik dat dan kan doen in de finale.
Als we ons mogen voorbereiden stel ik mijn blok in voor 7pas maar merk al direct met de eerste passen dat ik de eerste horde niet ga halen. Het vertrouwen daalt nog verder en ik vrees voor nog ernstiger blessures, uitval, spierscheuring. Alles maalt door mijn hoofd en ik vergeet een ding; om mijn blok om te zetten naar mijn oude vertrouwde 8pas. Dat blikt later een enorme vergissing want als we op het startschot weggaan eindig ik in een 9pas dribbel en moet inhouden en omhoog springen voor de 1ste horde. Ik ben alle snelheid kwijt en dus ook alle vertrouwen en zie Neil, Des en Marko weglopen. Ergens gaat er toch een knop om en begint survival modus en ik begin door te rammen. Op de 3de horde lig ik nog 4de, op de 5de horde lig ik 3de en uiteindelijk weet ik Des ook nog te pakken voor de streep. Neil blijft net buiten schot, maar dan ook net; de finish had geen meter verder moeten zijn. Ook dit onderdeel eindigt dus in een thriller. Het is een spektakel voor het publiek, opgezweept door het commentaar van Donald Brown (die in de finale verstek moest laten gaan), maar voor mij toch ook bijna een nachtmerrie die gelukkig eindigt met zilver.
Een voetje en een blok
Uiteraard ben ik blij met wat ik bereikt heb en ik neem vooral de volgende dingen mee naar de toekomst. Ik ben wel belastbaar want op moment van schrijven lijken zowel de achilles als adductor redelijk te zijn hersteld. Dat Düsseldorf een schot in de roos was, want je kunt wel denken dat je op een EK/WK op je best bent, maar dan spelen er ook nog andere (mentale/fysieke) zaken. Bovendien weet ik dat ik zelf behoorlijke spanning kan opbouwen en wellicht leiden die wel tot fysieke klachten. Als laatste natuurlijk het voetje en het blok. Als je dan toch een alles of niets poging doet, doe het dan ook goed en pak die balk of spring ongelofelijk ongeldig. De 7pas naar de eerste horde vraagt dat alles klopt maar biedt dus ook de mogelijkheid om snel te switchen naar mijn 50 jaar oude 8pas aanloop als dat niet het geval is. Fikse wind tegen in 2024, gewoon naar 8pas. Niet goed voorbereid, gewoon naar 8pas. Laat de 100mh maar komen.
Fotos staan hier.
In Torun kan ik niet winnen
Een aantal dagen na dit EK bekruipt mij het gevoel dat ik eerder heb gehad. Dit is mijn 3de kampioenschap in Torun en hoe heb ik daar dan gepresteerd. Ik bekijk de resultaten op mijn website en dat gevoel klopt dus; ik heb in Torun 3 keer meegedaan, aan in totaal 6 onderdelen en ben 6 x 2de geworden:
- 2015 EK M50 Ver 6m01
- 2015 EK M50 vijfkamp 3842pt
- 2015 EK M50 60mh 8.73s
- 2019 WK M55 60mh 9.06s
- 2024 EK M60 Ver 5m44
- 2024 EK M60 60mh 9.44s