De afgelopen jaren leek er een trend waarneembaar bij het verspringen, want ik bleef vaker rond de 5 en een halve meter steken of net er boven. Alleen in mijn eerste jaar van de 55+ categorie sprong ik buiten nog 5m80, maar binnen mocht dat niet lukken. Op de inschrijving van het EK stonden er meerdere met iets rond de 5.50m en eentje van 5m80+. Dus het zou een spannende wedstrijd kunnen worden voor de medailles. Kunnen worden? Het werd een thriller.
De warming up kon ik lekker buiten doen bij een temperatuur van 20+ graden. Alleen het stukje kunstgras was wel erg klein en lag onder een helling. Voor een paar goede versnellingsloopjes ben ik toch maar naar het atletiekstadion gegaan dat nog hoger op de heuvel lag. Pas bij de callroom zie ik mijn mede verspringers. Een fijn weerzien zonder mondmaskers (tijdens warming up en wedstrijd hoef je die niet te dragen). In de call room is het een Portugese chaos. De Engelse dame van de European Masters probeert zo goed als het kan enige lijn te brengen maar het blijft vreemd om ineens atleten via een achterdeur binnen te zien komen, of om met 9 atleten naar de baan te gaan maar later met zijn 11en of zo te starten (zijn er dus blijkbaar nog een paar later via de callroom het wedstrijdterrein op gekomen). Als blijkt dat Ian zijn meetlint niet bij heeft (had ik stiekem op gerekend, maar ook hij moest bij het vullen van zijn koffer kiezen) regel ik een meetlint van de organisatie. Je kunt er van zeggen wat je wilt en het loopt niet allemaal even gesmeerd of correct, vriendelijk zijn ze wel. Ik zet 29.80m uit en onder toeziend oog van Wendy loop ik een paar keer aan. Het lijkt wel goed te zitten. Als ik echter voor mijn eerste poging bij de balk aankom zet ik niet af, of ik zak gewoonweg door mijn afzetbeen. In ieder geval stap ik in de bak na 4m21 en slaak een kreet van verwondering. Waarom zet ik niet af?
Europees Kampioen verspringen met 5.85m. Te gek voor woorden
Bij de 2de sprong gaat dat veel beter en ik spring verder dan bij het NK. 5.59m wordt er middels een laser opgemeten. Interessante opstelling om te meten hebben ze daar. Er zitten namelijk nogal wat onzekerheden in. Maar de EMA zal het wel goedgekeurd hebben. Na die 2de ronde zit het veld heel dicht bij elkaar en sta ik 2de. Alleen een voor mij onbekende Pool, met wat vreemde trekjes, heeft tot dan toe verder gesprongen (5.63m). Alleen ik ken mijn eigenheimers, Ian, Thorvald en Michele zijn zeg maar echte verspringers; zij kunnen in een wedstrijd groeien waar ik vaak in mijn eerste sprong mijn kruit verschiet. Kortom, de 3de poging moet echt gped zijn. Als ik op de aanloop sta zie ik achter de bak een fotograaf staan in een fel geel tenue. Daar moet ik overheen springen . . . De aanloop klopt, de afzet is nagenoeg perfect en ik spring, vlieg . . . . en land. Als ik in de bak opsta en mij omdraai zie ik tot mijn grote verbazing dat mijn afdruk dichtbij de 6m lijn zit. Huh, was die zo goed. De andere verspringers weten het al en komen bij mij staan als ik wacht op de afstand. Er verschijnt 5.85m op het bord. Nederlands Record en aan de leiding in de wedstrijd.
Op dat moment denk ik dat ik dus ruim aan de leiding ga. Later blijkt dat ik een sprong gemist heb. Van die Pool die net voor mij 5.81m had gesprongen. Oef. Dat is dus linke soep. En als in poging 4 en 5 Thorvald en Michele op stoom komen, kruipt het veld weer heel dicht bij elkaar. Wat een spanning, wat een schitterende finale (als je aan de leiding staat ;-). Michele sprint 5.72m in poging 5, Thorvald 5.71 in poging 6. Michele 5.78 in poging 6. Alleen Boguslaw heeft dan nog een poging om mij te verslaan en die is ook te kort. Ik ben Europees Kampioen verspringen Mannen 55. Wie had dat gedacht. In mijn 5de en 6de poging neem ik overigens wat meer risico omdat de 6 meter lonkte. En het waren twee goede pogingen met als enige probleem dat ik door mijn vrije, krachtige aanloop steeds een halve voet ongeldig afzette. Neemt niet weg dat deze wedstrijd aangeeft dat dus 5.80+ nog steeds mogelijk is. Een te gek idee. Ik lijk wel een verspringer te worden . . . .