Nee dat is geen typefout maar met opzet een combinatie van terugblik en treurige blik. Het wedstrijdseizoen na de zomervakantie werd niet wat ik ervan had gehoopt. Ik mag van geluk spreken dat ik een dag voor onze vakantie naar Barendrecht ben gereden om het Nederlands Record op de 100mh goed te verbeteren, want op het EK liep het/ik voor geen meter.
Na terugkomst van de zomervakantie waarin we alleen behoorlijk wat wandel/trail kilometers hadden gemaakt, pakte ik de training lekker op. Tenslotte had ik ongeveer 6 weken voor de voorbereiding op het EK. Normaal gesproken kan ik het daarin goed redden (of anders gezegd, raak ik net niet geblesseerd). Ik ging dus best getraind en goed gemotoveerd naar Venetië. De eerste deceptie kreeg ik tijdens de series van de 100 meter horden. Wat ging dat moeizaam! Bijna 0.5 seconden langzamer dan net voor de vakantie. Hoe dan? Ik plaats me wel met 15.40s als 3de voor de finale. Die staat drie dagen later op het schema rond de middag, maar op dat schema stond ook de kwalificatie en finale verspringen. Om 9 uur 's ochtends. En laat het verspringen nu dit seizoen weer eens heel erg lekker gaan. Ik stond 4de geplaatst maar ik wist dat ik die afstand dit seizoen al meerdere keren had geslecht en dat kon bij de anderen wel eens anders zijn. Behave natuurlijk bij Gianni Becati, Italiaanse wereldrecordhouder, die in zijn thuisland natuurlijk goed voor de dag zou komen. Kortom, zou ik dit keer op 2 paarden wedden, of kiezen? En wanneer kies je dan? Op basis van het resultaat van de eerste sprong bij het verspringen? Maar dan moet je dus wel om 5.30u naast je bed staan om daarvoor op tijd te zijn.
Goed, zoals je kunt zien besloot ik op twee paarden te gaan wedden en stond de wekker op donderdag om 5.30u en was ik net na zonsopkomst op de baan. Wat een sfeer; een prachtige zon strijkend over een maagdelijk leeg stadion. Geeft dat een EK gevoel? Nou, niet echt. En dat lag niet aan dit vroege tijdstip. De organisatie in drie gemeentes/stadions op 30-45 minuten afstand van elkaar met over het algemeen vrij lege tijdschemas, maakte het niet het meest sfeervolle kampioenschap wat ik heb meegemaakt. En dat is een understatement (die overigens ook beinvloed kan zijn door mijn matige prestaties).
Mijn warming up voor het verspringen is beter dan die voor de series 100mh. Ik kan nu wel loopoefeningen en versnellingsloopjes doen zonder vervelende reactie van een kuit. Maar ik ben niet gerust op een goede afloop. En de eerste sprong is daarvoor een bewijs. Ze meten slechts 5.41m. Natuurlijk zet ik daarbij af ver voor de balk dus 5.70 of zo zit er wel in. Echter ik kwam het hele seizoen altijd direct uit op de balk en nu dus niet. Twijfel, tegenwind, voetje naar voren. Weer ver voor de balk en 5.33m. Inmiddels is ook duidelijk dat in ieder geval twee mannen gewoon aan hun verwachtingen voldoen en verder springen dan wat ik dit seizoen heb gedaan. 3de zou dus nog wel kunnen en misschien tegen beter weten in ga ik verder. Met springen, niet met afstand. De aanloop wordt zwakker en ze meten een mislukte sprong op. In de eerste ronde van de finale lijkt het ineens wel te kloppen, maar ik ben al 3 voetjes naar voren gegaan en dus is mijn afzet een dikke voet over de balk. De 5de en 6de poging worden niet veel beter en ik merk dat ik steeds verder links in de bak land. De linkerenkel van mijn afzetbeen heeft teveel tikken gehad en kan het niet meer bolwerken. Verspringen wordt dus een behoorlijke desillusie. Velen zullen blij zijn met een 6de plaats op een EK, maar als je zo'n 30 cm minder ver springt dan je meeste sprongen van dat jaar, kun je niet blij zijn.
In de uren daarna zakt mijn energie niveau en kracht in mijn linkerbeen. Voor de finale van de 100mh zonder ik mij af. Ik kan niet inlopen en hoop maar dat ik een keer kan knallen. Dat valt tegen, heel erg tegen. Bij mijn proefstartje haal ik de eerste horde net. Voor de tweede sta ik al stil. Ik wens mijn vrienden nog succes voor de finale, en zij mij. Ze moesten eens weten. Een paar tellen later volgt er een startschot, een horde en verder niets. Dit heeft geen zin en kan alleen maar tot blessures leiden (als ik er niet al eentje heb). Een tweede desillusie rijker strompel ik richting de finish. Ze willen me ook nog op de groepsfoto terwijl ik niet eens op de finishfoto sta. Nee, dit EK in Venetië was niet mijn EK.
Een maandje later staat de competitiefiale op de kalender. In de tussentijd ben ik met '6 vluchten' op en neer geweest naar Ethiopië voor het werk. Op zeker 4 vliegvelden heb ik op platte schoenen hard over hard stenen terminal vloeren moeten rennen om aansluitingen te halen. Niet helemaal lekker voor een enkel/achilles die al zuur is. In Dordrecht moet ik na een poging tot warming up de ploegleider vertellen dat ik geen 100m loop en niet verspring. Gelukkig hebben we daarop een hele goede tweede atleet. Op speerwerpen sta ik alleen en dat doe ik nog, niet eens onverdienstelijk. Uit een driepas dribbel gooi ik verder dan in 2018, 35.41m.
Voor de zomer lukte bijna alles. Na de zomer bijna niets. We zijn nu al weer 5 weken verder en ik begin weer een beetje zin te krijgen in atletiek en internationale wedstrijden. Eerst maar eens volledig herstellen van mijn linkerenkel/achilles.