Maar dat valt ook soms niet mee. Madrid was weer een mooie ervaring, een geweldig weerzien met je internationale vrienden en prima prestaties. Prima? Tja je hoopt elk jaar op optimale voorbereiding en dan zouden een 6de en 5de plaats niet prima zijn geweest, maar na weer een onduidelijke blessure in de laatste weken voor Madrid waren 5.75m en 8.93s uiteindelijk wel beste seizoenprestaties. Pieken op het juiste moment, dan toch.
Monday
Tobias en ik waren een dikke week in Madrid, met voor mij aan het begin van de week het verspringen en tegen het einde van de week de 60 meter horden. Na aankomst en melden op zondag start de EK op maandag met voor mij dus verspringen. Na weer een weekje herstel gaat de warming up best goed. De warming up area is klein, bedompt en druk. En kent geen verkeersregels; atleten vol met adrenaline en testosteron lopen op een stuk van ongeveer 70 meter tegen elkaar in hun versnellingsloopjes. Het gaat allemaal net goed. En dat terwijl er toch duidelijk baannummers bij de startlijn staan. Ben ik zo dom? Omdat ik toch nog niet helemaal weet hoe het gaat en wat ik allemaal kan doen heb ik eigenlijk nu wel genoeg aan die kleine ruimte. Normaal gesproken zoek ik lekker de buitenlucht voor de warming up. In Madrid is het echter toch ongeveer net zo koud als in Nederland, dus komt het allemaal goed uit.
Eenmaal in de arena zet ik mijn aanloop uit. Zoals altijd gewoon 30 meter. Onder toeziend oog van Tobias loop ik twee keer aan. Duimpje gaat omhoog; de aanloop afstand is wel goed. Laat de wedstrijd maar beginnen. Wat heet, ik start de competitie. Mijn eerste aanloop in de wedstrijd is goed, actief. Ik raak de balk met een teentje en de sprong die volgt voelt goed. Niet zoals in Rhede, maar wel lekker. Er wordt 5.75m opgemeten en ga direct aan de leiding ;-). Alle gekheid op een stokje, de 5.75m blijft lang goed voor een podiumplek.
De 2de poging is nog redelijk maar voor de balk. Daarna gaat het lichtje uit; ik merk toch dat mijn rechterbeen niet helemaal functioneert en dan kun je een stabiele aanloop vergeten. Kortom, ik spring niet meer verder en als dan de echte verspringers in de finale uit hun slof schieten zak ik langzaam naar plek 6. Geen schande, wel jammer. En natuurlijk moet ik tevreden zijn dat ik mee heb kunnen doen, echt mee heb kunnen doen. Op een foto kun je wel degelijk zien dat de collega’s heel erg benieuwd zijn naar mijn sprong. Geeft me toch wel een goed gevoel.
Chiropractise days
Op dinsdag voel ik me OK maar ik denk wel dat het onbestendige gevoel in mijn rechterbeen niet puur het gevolg is van een bil of hamstring of zo. Tenslotte ben ik Rhede flink tegen een horde aangelopen en behoorlijk verwrongen geland. Wellicht iets in/uit mijn rug? In de ruimte waar Tobias zijn massages uitvoert bij TeamNL (??) zijn er ook Spaanse fysio’s en chiropractors. Ik laat me door een Spanjaard behandelen. Communicatie gaat moeizaam want de man verstaat geen andere taal dan Spaans en spreekt iets onverstaanbaars. Gelukkig zijn er wat collega’s in de buurt en ik hoop dat ik goed behandel wordt. Tobias moet lachen als hij een paar electroden aansluit op mijn onderrug en mijn bil spontaan begint te flexen. Ik schater het uit van de lach, dit is ook een zeer onbestendig gevoel. Later masseert hij en behandelt hij nog en word ik in een paar houdingen gekraakt. “Tonight you sleep well”, wordt mij nog meegegeven. Hmmm KWW. De volgende ochtend gaan we samen naar de trainingsbaan, waar we het eerste half uur helemaal alleen van de baan en de zon kunnen genieten. Het voelt inderdaad best wel lekker, na de behandeling. Ik heb nog twee dagen . . . .
  |
 |
Hurdlesday
Natuurlijk is verspringen en 6de worden in de finale van een EK best leuk, maar ik kom wel voor het onderdeel. De Spaanse organisatie heeft een leuk tijdschema opgesteld. De halve finales/series zijn om 8 uur ’s avonds. Ach dat is in deze mediterrane omgeving net voor het avondeten. De finale staat echter pas om 22.45 op het schema. Pfieuw, dat is wel even schakelen. En dus twee keer buffelen met bijna 3 uur pauze. Hoe zal dat gaan? De halve finale moet ik eenvoudig doorkomen. Ik zit in een serie met good old Marin en Donald. De eerste 2 gaan door en al snel merk ik dat Marin van mij wegloopt en dat ik niemand in mijn zijspiegeltjes zie. Na 4 hordes laat ik Marin echt lopen en loop ik relaxed door. Ik plaats me met 9.01s voor de finale. Als ik dit nog een keer kan herhalen, en dan wel door loop . . . .
De 3 uur zijn eigenlijk zo voorbij als we ons weer melden in de callroom. Daar worden echter ook diverse series vijfkamp binnengeroepen en die dames gaan voor. Het is al kwart over elf als we dan alsnog voor de blokken staan. Er zijn er 2 die boven de rest uitsteken, Marin en Renzo. Daarachter zijn er wel 4 of zo kans maken op brons. Ik ga er nog steeds vanuit dat ik daarbij hoor. Ik kan toch nog sneller dan in de halve finale? Ja, dat wel maar de anderen ook. Na een voor mij doen matige start kan ik mee met de rest. Al vroeg raken Yannick (baan 1) en ik elkaar. Dat kost me wel kracht al besteed ik er geen erg aan. Ergens halverwege merk ik wel dat mij toch de macht (in het rechterbeen) ontbreekt en zeker op het laatste stuk naar de finish zie ik al dat een medaille niet mijn kant op valt. De 8.93s valt me in eerste instantie tegen, dat had ik ook al op het NK uit de losse pols gelopen. Een paar minuten later realiseer ik me dat ik tevreden moet zijn. 1.5 week daarvoor kon ik 5 redelijk pijnvrije versnellingsloopjes doen. Nu ben ik 5de van Europa, in mijn laatste indoor 60 meter horden in de M50 categorie. Volgens jaar ga ik het weer proberen om zonder blessure in de voorbereiding aan de start te staan. Of ik koop een staatslot.