Het EK in Braga 2022 is mijn beste Kampioenschap ooit geworden. Na het goud bij het verspringen, volgde vier dagen later nog een Europese titel op de 60 meter horden. Ditmaal kon ik mijn Britse concurrent wel op de streep met een paar honderdsten verslaan.
Even de toerist uithangen moet toch kunnen?
Na het onverwachte goud bij het verspringen duurde het even voordat ik mentaal ook geland was. Hoewel ik in het verleden wel de fout heb gemaakt om tussen onderdelen iets te veel te doen, besloot ik toch om de dag erna even de toerist uit te hangen en pakte de bus naar Guimaraes, waar de wieg van Portugal heeft gestaan. Mijn gezin zal het niet geloven als ik schrijf dat ik op een soort schildpad snelheid door het centrum van deze historische stad ben gewandeld. Ze kennen mij van flink, heel flink, doorstappen en veel zien. Nee, deze keer deed ik het rustig aan. Ik was fit en wilde ook fit en scherp blijven. Dus na een paar uurtjes onder een zonnige hemel langs kastelen en door kleine straatjes te hebben gewandeld pakte ik de bus weer terug naar Braga om nog wat wedstrijden te bekijken. Die dag heb ik toch stiekem bijna 20.000 stappen gezet.
De volgende dag deed ik het echt rustig aan, maar dan duurt de dag ook wel erg lang hoor. En dan te weten dat ik op de vrijdag ook pas om 3 uur ‘s middags de series 60 meter horden zou moeten lopen. Dus nog een kleine dag ‘wachten’ in het verschiet had.
Dag van de series
Onder een strakblauwe hemel doe ik mijn warming up in een korte tight in het stadion van de 1ste mei. Het is een soort stenen karakteristiek bouwval, FC Braga heeft al een nieuw stadion, maar een aantal werpnummers wordt hier georganiseerd. En de rondbaan mag dus gebruikt worden voor warming up. Er staan ook wat hordes om te oefenen. Dat is mooi, dus met goede moed begin ik aan mijn horden stap oefeningen. Na een aantal keren met mijn rechter hamstring over de randen van de horden te zijn geschuurd blijkt dat een korte tight met deze oude hordes geen goed idee was. Ik heb een schaafplek van 10x20cm omdat ik mijn opzwaaibeen strak langs de hordes laat landen. Dat ziet er niet best uit en ik zal dus wel 1) een lange tight aan moeten en 2) iets van vaseline of zo moeten vinden om het een beetje te behandelen. Het stoort mij gelukkig niet bij de verdere voorbereiding.
In het stadion komen er steeds meer hordenvrienden (iets anders dan hordes vrienden!) zich voorbereiden. Het is een fijn weerzien en je hoort links en rechts van de fysieke en mentale problemen die menigeen de laatste (covid?) jaren heeft gehad. Maar dus ook van het enthousiasme om er toch weer te zijn en te mogen sporten. Hoewel ik me waarschijnlijk met twee vingers in de neus zou moeten kunnen plaatsen voor de finale, geef ik al aan dat als ik een goede start heb en een goede race kan lopen, dat ik dat dan niet nalaat. Zoveel mogelijkheden om een 60mh op niveau te lopen zijn er tenslotte niet. En dus volgt er een knetterende race want de start is goed, en de volgende 5 hekjes ook. De tijd in de series staat voor mij stil op 9.07s. Prima tijd, maar weer net niet onder de 9 seconden. Ik heb inmiddels als diverse tijden tussen de 9.00 en 9.10s en wil nu eindelijk eens het Nederlands record onder de 9s zetten. Daar heb ik dus nog 1 mogelijkheid voor; in de finale.
Finale 60 meter horden
De finale staat gepland aan het einde van de zaterdag om 19u. Dus maak ik een afwijkend tijdschema voor die dag met een flinke warme maaltijd om 2 uur en wat Portugees krentenbrood met boter als avondeten. Voor en in de series merkte ik wel een kleine onbalans in mijn rechter enkel. Wellicht het gevolg van mijn bijna val van de trap op maandag ochtend om 4.30 toen ik met koffer twee treden te vroeg dacht dat ik al op de begane grond was, en de gekke landing tijdens mijn eerste mislukte verte sprong. Of toch gewoon een mentaal dingetje, ik kon er toch gewoon 9.07s mee lopen. Neemt niet weg dat ik tijdens de warming up voor de finale het redelijk rustig hou. Ik weet dat de horden goed zitten, dus energie sparen is ook belangrijk. Mijn belangrijkste concurrenten zitten in baan 4 (naast mijn baan 3) en baan 6. Vooral Barry Marsden in baan 6 is een geduchte concurrent. Hi liep in de series naar 9.17s en kon wel eens de uitdager zijn. Igor Popov in baan 4 had in de series meer problemen. Je weet echter nooit of iemand anders verstoppertje heeft gespeeld? Onze eerste start is direct goed (op de video zie ik wel dat Barry nog beweegt als het “Set” en het startschot volgt) en we stuiven gedrieën naar de eerste horden. Tussen 1 en 2 ben ik Igor al kwijt, maar ik zie in mijn ooghoek dat Barry netjes volgt. Kleine voelsprietjes geven wel aan dat ik een marginale voorsprong heb die ik tot en met de 5de horde hou. Wetende dat ik juist op dat laatste stuk naar de finish de WK titel heb verloren aan een andere Brit, gooi ik vanaf die horde mijn lichaam al naar voren. Maar dan volgen er nog 13 meter . . . . Het is niet helemaal overduidelijk, maar ik heb bij de finish wel al direct het gevoel dat ik eerder was. Het is close en we wachten allebei geduldig op de uitslag. Dan verschijnt tot grote vreugde 8.98s achter mijn naam als eerste op het scoreboard. Europees Kampioen met een nieuw Nederlands Record, voor het eerst onder de 9 seconden. Wat een geweldig Kampioenschap. Mijn beste ooit.
Ik ben niet de enige die enthousiast was/is geweest. De video gemaakt door Wendy Visser in het “Nederlandse vak” op de tribune is afgeknipt op het moment dat de supporters door de geluidsbarrière gingen. Wat fijn om toch weer bij zo’n kampioenschap te kunnen zijn geweest. Wat fijn om weer met gelijkgestemden fanatieke gezonde atleten je uit de hand gelopen hobby te mogen uitoefenen. En uiteraard super dat het op 2 onderdelen lukt om Europees Kampioen te worden, met 2 Nederlandse Records, terwijl je al in je 3de jaar van je leeftijdscategorie zit 😉
Het was wel wrang en surreëel om dit kampioenschap te hebben tijdens de inval in Oekraïne. Je probeert je gedachten en energie te richten op je sport terwijl er mede atleten zijn waarvan hun familie halsoverkop hun huis moeten ontvluchten, of zelfs gewond of gedood worden. Atleten die ineens niet meer weten waar ze naar terug keren en of ze überhaupt kunnen terug keren en hun familie nog kunnen zien. Terwijl in dezelfde competitie ook Russische atleten deelnemen die niet eens weten waarom die inval zo nodig moet en er part nog deel aan hebben.