Wereld Kampioenschappen San Sebastian (2005)
Na hereniging met mijn familie staan de Wereld kampioenschappen in San Sebastian meer in het teken van vakantie met Heleen en de kids dan in het teken van de atletiek. Bovendien kan ik niet veel verwachten met de gebrekkige voorbereiding, en het kwalitatief sterke deelnemersveld. De achillespezen worden op dit moment behandeld met de Shockwave therapie op Sportcentrum Papendal. Morgen nog een tweede behandeling en dan hopen dat het een zodanig effect heeft dat ik lekker kan deelnemen in San Sebastian. Ik kijk uit naar de 10-kamp. Niet omdat ik verwacht dat het zo goed zal gaan, maar meer omdat ik dat 'onderdeel' altijd heel erg leuk heb gevonden. Misschien score ik nog een PR op een of ander onderdeel. Dat zou mooi zijn.
Tienkamp - op het tandvlees en loopschoenen
Ondanks de 2 shockwave behandelingen, rust, lenigheidoefeningen in de tent en de excentrische achillespees oefeningen op de camping bij het toiletgebouw blijken al snel de achillespezen spelbreker. In de voorbereiding doe ik al geen versnellingsloopjes maar bewaar die 'explosie' voor de wedstrijd. Hoewel er 32 atleten op de lijst staan, verschijnen er uiteindelijk 23 aan het begin van 2 lange dagen. Als 40-tigers mogen we wel 2 dagen uitslapen, maar dat heeft ook tot gevolg dat we twee keer rond half tien het afsluitende looponderdeel hebben. Bij het melden word ons duidelijk dat nagenoeg geen jurylid het engels machtig is. Later zal blijken dat dit niet alleen soms hilarische gevolgen heeft, maar ook desastreuze gevolgen.
Bij de 100 meter zit ik in de 3de serie die bezet is met 7 atleten. Op de lijst staat een 4de serie met één deelnemer. Pas als we in de blokken zitten realiseert de jury vertrek zich dat en worden we uit onze concentratie gehaald. Een sterk staaltje inzicht hoor! In de serie voor mij heeft Kip Janvrin al uitgehaald naar 11.56sec. Het zal niet zijn laatste onderdeel zijn dat hij wint. Ik heb een goede start en verwacht eigenlijk de anderen na zo'n 60 meter naast me. Maar al wat er komt, geen conculega. Verassend win ik mijn serie in een goede 12.01sec. Slechts 0.03 sec boven mijn PR. Op dit onderdeel wordt ik nog 3de ook. Het verspringen werken we af in een ander stadion waar het publiek veel dichter op de wedstrijd kan zitten. Heleen klimt zelfs naar beneden om bij de bak een foto te maken. In de eerste poging spring ik meteen geldig en score met 6.16m ook een beste seizoensprestatie. Maar ja, wat wil je als je het slechts een keer eerder hebt gedaan in het jaar. De 2 volgende pogingen gok ik een beetje, en ga een halve voet naar voren. Tot twee keer toe spring ik net, maar dan ook net, ongeldig. Toch wordt ik ook hier 3de en bezet de 3de plaats in het klassement. De hoogste notering die ik alleen nogmaals na de 110 mh zal bezetten. Kogelstoten is (en blijft) een zwak onderdeel. Ik kom niet in de buurt van mijn Gildehaus prestatie en stoot uiteindelijk in mijn 3de poging naar 8.95m. Goed voor 437 gecorrigeerde punten en de 16de plaats. Boem, ik sta al 4de in het klassement.
Gezien de pijnlijke achillespezen, wil het hoogspringen doen ala Joost van Bennekom. Al enkele keren heeft Joost een hoogspringwedstrijd afgewerkt door 3 hoogtes te kiezen, en te halen. Een soort Junioren methode dus. Ik besluit op 1.62m te beginnen en dan naar 1.68m te gaan om af te sluiten op . . Forget it. Al op 1.68m vind ik mijn Waterloo. De schamele 1.62m levert een 9de plek op maar ik begin toch heel wat punten mis te lopen op het NR. Het is ook mijn slechtste hoogte sinds ik bij mijn Master-debuut 1.75m bedwong. Grootste boosdoener zijn natuurlijk de pezen en kuiten, zonder deze veren wordt hoogspringen wel lastig. De 400 meter lopen we in een uitgestorven Anoeta stadion, de thuisbasis van Real Sociedad. Na een voorzichtig begin (het viel Marissa en Tobias zelfs op; "Wat gaat papa langzaam") stoom ik in de serie nog op naar een 3de plek. Ver, heel ver achter Kip want die besluit de eerste dag met 49.46sec!!! Ik loop 57.66s, niet eens onaardig, en consolideer mijn 5de plek in het klassement.
De tweede dag begint met veel pijn. De 5 onderdelen met het nodige springwerk eisen hun tol, maar ik besluit wel verder te gaan en de 10-kamp af te maken. Tot deze 10-kamp waren mijn herinneringen aan dergelijke tweedaagse wedstrijden warm. In San Sebastian zal dat ondanks het weer veranderen. Gezien mijn 3de plek op de 100m, verwacht ik ook op de 110mh een dergelijke prestatie. En dat komt uit. Kip wint zijn 5de onderdeel en ik wordt 3de met 16.47sec. Helemaal niet gek voor een meerkamp en ik stijg weer naar plek 3. Echter zoals bekend bij velen, staan op de 2de dag de echte meerkampers op. Vanaf het 6de onderdeel begint mijn gestage daling en doe ik alles op loopschoenen, want de pezen kunnen niet meer verdragen. De discus land in de 3de poging op 25.98m. Misschien wel een 10-kamp record maar ik ben niet tevreden. Polsstokhoog doe ik uit 10-pas op gewone schoenen en gelukkig word ik gecoached door Siegbert. Dankzij zijn aanwijzingen spring ik toch nog 3.00 meter. De echte tienkampers stoppen pas ver over de 3 meter en Kip trekt zijn pak pas uit als wij allemaal klaar zijn. Hij springt na 2 uur langs de baan zitten over 4.30, 4.70 en mist 4.90 maar net. Zijn voorsprong op nummer 2 (eveneens een Amerikaan) is dan al gegroeid naar 1100 punten. Ik zak dus verder naar plaats 6. Na speer sta ik zelfs 8ste, want mijn 35.68 meter is echt veel minder dan een flink aantal anderen. Je telt pas mee met meer dan 45 meter! Maar, het moet even gezegd, er is mij wel een aantal meters door de neus geboord. Mijn 3de poging is echt beter dan de voorgaande. De speer blijft lang hellen en wipt op het laatste moment om om met de punt als eerste te landen. Ik zie dit gebeuren en keer mij om en zie tot mijn schrik de rode vlag. Ben ik over de lijn, denk ik, maar nee. Het jurylid in het veld heeft de worp afgekeurd, en is tot overmaat van ramp al weggelopen bij de plaats van handeling. Ik maak direct bezwaar, maar de jury begrijpt geen Engels en is totaal niet van plan er ook maar iets aan te doen. Discussie is eigenlijk ook zinloos omdat de man de landingsplaats al heeft verlaten. Nee, ik was witheet. Alle medeatleten hadden een geldige poging gezien. De Australiër die bij het meten hielp ook. Hij vond trouwens ook dat het jurylid verkeerd stond opgesteld (direct in de baan van de worp), bij twijfel voordeel atleet moet geven.
Goed, de adrenaline moest er op de 1500m maar uit. In een serie mochten we allemaal starten en als echte matadoren de 10-kamp afsluiten. Dat blijft ondanks de vermoeidheid een prachtige ervaring. Na 5m11.71 seconden finish ik als 7de. Kip haalt er 2 van ons in sluit af met een onwaarschijnlijke 4m25.87 en is niet eens moe. Zijn doel, het Wereld Record van Simon Poelman, is een feit. Geen feit, hij verpulvert het met 400 punten en brengt het op 8616 punten. Ik weet dankzij mijn 1500m nog een plaatsje op te schuiven en wordt 7de met 5864 punten. Geen NR maar wel een ClubRecord, omdat niemand van mijn leeftijd het eerder heeft gedaan. Hèhè toch nog iets gelukt.
Voor de 100 mh individueel en het verspringen meld ik me af. Dat heeft totaal geen zin en zou herstel en de Master Competitiefinale alleen maar in gevaar brengen.