Nog geen twee dagen na het posten van mijn verslag van de WK indoor in Torun volgde al de eerste outdoor wedstrijd. Een unicum voor mij (en anderen) om binnen een week zowel het indoor seizoen af te werken en het outdoor seizoen te starten. Misschien kwam het wel goed uit . . .
In ieder geval waren de weergoden ons goed gezind want in Amersfoort steeg het kwik op die 6de april naar temperaturen boven de 20 graden. Prima atletiekweer dus. Na Torun had ik uiteraard niet meer getraind en het was afwachten hoe de spieren en pezen zouden reageren. De eerste fase van de warming up verliep soepel maar naarmate ik dichter op de baan kwam, het kunststof en de snelheid ging opschroeven voelde ik toch wel iets net boven de hiel van de afzetvoet. Niet zodanig dat ik niet zou kunnen verspringen dus zette ik de aanloop lekker vroeg uit. Toen de jury er was om te melden heb ik toch enigzins beschroomd aangegeven dat het mogelijk zou zijn dat ik in de buurt zou kunnen komen van het Nederlands Record. Dat staat op dat moment op 5.57m. Vorig jaar kon ik daar eigenlijk maar ternauwernood overheen springen, dus was het wellicht wat hoog gegrepen? Bij het inspringen kan ik echter lekker doorlopen en mijn afzet voelt ook ok. Zo heb ik lang niet gevoeld. Ik mocht als eerste aan en in de bak. De wind was gunstig, mee, maar ik heb zelden goed gesprongen met meewind. De temperatuur zoals gezegd aangenaam. De aanloop goed, de afzet kon beter. Ik geloof dat deze niet op de balk was, maar kwa afzet wel goed. Na een vlucht die ik meemaak, en dat betekent meestal iets goed, volgt een standaard landing. Ik spring uit de bak en zie dat het ver is. Hoe ver? De jury meet 5.77m, dat is geen kleine verbetering maar een enorme sprong voorwaarts. Jeetje, dat ik dat nog kon?
Na wat pauze spring ik nog een keer en laat (wel vanaf de balk) 5.71m opmeten. Dat isminder maar betekent wel dat de 5.77 geen uitschieter was. De 4x100m laat ik aan mij voorbij gaan, daarvoor doet het toch teveel pijn.
Het kan nog verder
Een kleine maand later, in het weekend van de Batavierenrace, volgt al de tweede competitie. We maken zo met het daaropvolgende NK het indoor en outdoor seizoen af in 1.5 maanden. Bij de Batavierenrace van ITC Run4Fun laat ik het slopende chauffeurswerk over aan collegas. Ik heb een belangrijkr doel op zondag 12 mei. Dan heb ik weer een mogelijkheid om het NR aan te scherpen. In Apeldoorn is het killer dan in Amersfoort. Gelukkig regent het niet. Na een generale op de 100 meter in 12.89s, met een tegenwind die niet gemeten is, volgt wederom het verspringen. Inmiddels ken ik mijn procedure. Ook hier waarschuw ik de jury en de scheidsrechter houdt direct een oogje in het zeil. Ook nu mag als eerste aanlopen, en weer volgt een prima sprong. Keurig op de balk, prima afzet, mooie vlucht. Naar 5.80 meter. Weer een nieuw NR. Gelukkig is deze sprong door Tamara Boneschansker op de foto gezet en heeft Sytske Bijlsma zelfs een video opgenomen. Reuze bedankt, Naast dat het gewoonweg leuk is om ze te hebben, kan ik er ook nog wel wat verbeterpuntjes uithalen.
De volgende sprongen zijn stukken minder, de drukke weken op het werk en de Batavierenrace eien toch zijn tol. Met Vincent, Quinten en Klaas raffelen we ook nog een zweedse af in 2.11.05 en daarmee besluit ik een uitstekende dag. Maar niet voordat ik alle handtekeningen op het volgende record formulier heb bemachtigd. Nu weer een weekje rustig aan, wat meer slapen en iets beter uitgerust aan de bak voor het NK in Gouda.