Met de nadruk op kan, want het ligt er aan of ik inga op de prestaties in wedstrijden of uitwijd over de opeenvolgende blessures.
Na het NK was er tijdelijk een opgaande lijn (ondanks een voortdurend onbestendig gevoel onder in mijn rug) en tijdens een korte vakantie in België kon ik op de openbare atletiekbaan van Andenne een lekkere training afwerken. Tenminste de warming-up was uitgebreid en goed. Ik liep weer als een hinde. Maar tijdens de versnellingsloopjes krijg ik stekende pijn net boven mijn achilles. Een vreemde nieuwe plek en zo pijnlijk dat ik direct moet stoppen. Later die vakantie zijn we in Bremm en ook daar had ik op google maps een trainingslocatie gespot. Een schooltje met een stuk kunststof van 80x25 meter. De training bleef daar ook beperkt tot dribbelen, oefeningen en stretchen. Deze blessure speelde lang parten en dus kwam de finale van de competitie te vroeg voor mij. We hadden overduidelijk geen optimale opstelling en bagger slecht weer. Maar dan is slechts 34.50 meter met speer toch nog een tegenvaller. Enige excuus is natuurlijk dat ik dat ook niet had kunnen trainen en ik kon geen gebruik maken van een aanloop laat staan stempas (zo ik die al heb ;-). Uiteindelijk heb ik mijn heil gezocht bij een chiropractor in Enschede. Voor mijn rug en uitstraling). Na een aantal lichte behandelingen schakelt hij voor de rug (en nek) over op laser. Ik voel wat verbetering en vraag hem ook de achilles daarmee te behandelen. Of dat het is geweest of de langdurige rust, dat weet ik niet zeker, maar zowel de rug als achilles waren niet veel later pijnvrij. Dan spreken we inmiddels over oktober, en is het zomerseizoen al lang voorbij en vergeten. Gelukkig kan ik dus vanaf eind oktober de voorbereiding starten op . . . . mijn overgang naar de M55 categorie! Plannen genoeg voor 2019.
Heel blijven is het belangrijkste. En dat is al lastig genoeg. Op 2de kerstdag neem ik traditiegetrouw deel aan de Kangoeroeloop in Vught bij mijn oude cluppie. De 5 kilometer wil ik niet zo maar aan/invliegen en ik doe een rustige maar uitgebreide warming up. Als ik één keer het tempo verhoog van 6.5min/km naar 6 en 5.5min/km, pats, kramp in de rechterkuit. Het zal toch niet? Ik heb de 5 km niet helemaal gelopen want na 4.2 km met Heleen en Marissa te hebben opgetrokken versnel ik een beetje. Een beetje te veel en te vroeg. Als ik de baan opstrompel, sla ik linksaf, onder het lint door. Zo hoeft speaker Ton de Kort mij niet te zien finishen. Gelukkig kan ik een week later weer gewoon belasten. Het was dus een lichte kramp met weinig naweeen. Denk ik.