Als je Facebook hebt bijgehouden wist je al dat de vlag vorige week twee keer gehesen kon worden maar voor een officiële blog op mijn site wacht ik altijd een paar dagen voordat ik er zeker van ben dat ook de reactie op de inspanning uitblijft. Ik ben namelijk nogal blessuregevoelig.
Op vrijdagavond van het NK kom ik met de trein uit Amsterdam na het bijwonen van een gedeelte van de afsluiting van de Nationale GI Minor. Dat is niet de beste voorbereiding, naast het feit dat een avondweedstrijd na een week werken nog nooit echt goed is gegaan. Maar het inlopen gaat voorspoedig. Ik zie en neem voor het eerst wat hordes sinds de NK outdoor! Ik doe voor het eerst mijn spikes aan sinds de competitie finale in september. Met 4 anderen staan we aan de start. Mijn reactie is als vanouds goed maar ook Ander van Wort is goed weg. Tot en met de 5de horde hou ik een kleine voorsprong, of bouw ik hem iets uit. Ik herinner mij in ieder geval heel goed dat ik bij de 4de en 5de horde vast stelde dat ik flink door moest buffelen om te kunnen winnen. Dat deed ik en dat was maar goed ook. Op de meet hield ik minder dan 0.1s over. De zege was wel binnen en als het tijdens de volgende horderace in Daegu een paar tienden sneller gaat ben ik tevreden.
Zaterdag volgt het tweede onderdeel; verspringen. Dat gaat iets makkelijker. Vooraf denk ik nog dat ik het bij een paar sprongen laat, maar in de wedstrijd gaat het eigenlijk zo lekker dat ik 5 pogingen doe. Belangrijkste reden is dat ik in de eerste poging wel 5.70 meter spring, maar dat van voor de balk. Er moet dus meer in zitten. Helaas is alleen mijn 2de poging nog verder (5.73m). Verder dan in het hele 2016 outdoor seioen ;-) En ook weer Nederlands Kampioen. Ik zet ook wel een mooie serie neer en zoals gezegd voelde ik me tot en met de laatste poging goed.
Waarom kan dan pas nu de vlag uit?
Zondag geen achilles, geen kuitklachten. Maandag geen klachten, dinsdag geen klachten. Woensdag dus maar met Run4Fun een beetje inlopen en trainen. Bij vertrek vanaf het ITC richting het Volkspark is alles OK. Bij het naderen van de ingang van het park 'groeit' er iets in mijn linker hamstring. ? Als we door het poortje zijn gegaan kan ik Simon al influisteren dat ik verder niet mee train. Het lijkt af en toe inderdaad een tennisbal die op en neer beweegt bij elke stap. Omdat het gierend koud is kan ik niet stil blijven staan en dribbel dus wat heen en weer terwijl de studenten en Simon het programma afwerken. Ik begrijp nog steeds niet wat het is en waarom? Ik heb vrijdag en zaterdag niets gevoeld. Net zoals op de dagen daarna en ook niets gemerkt in de 'aanloop' naar het Volkspark. Was ik de afgelopen weken behoorlijk positief gestemd, in een mum van tijd kan dat dus omslaan. Een sik van hier tot ginder.
Donderdag ga ik maar wat krachttraining doen op de club om aansluitend de verlate Nieuwjaarsreceptie bij te wonen (en om gehuldigd te worden voor mijn Nederlandse en Europese titels). Ik schiet Fysiotherapeute en trainster Marjolein toch even aan en vraag of ze even mijn hamstring kan beoordelen. Op een matje in het krachthok liggend geeft ze wat uitleg nadat ze geen kuiltje of bobbel heeft kunnen vinden. Ze kent me langer dan vandaag: "Wan, je bent al wat ouder. Herstel op de inspanning die je hebt geleverd duurt wat langer en het was zeer waarschijnlijk gewoon een kleine irritatie reactie van de nog herstellende spieren." Ook iets met bindweefsel en strengetjes die sterk kunnen reageren. Pfffft, zou Daegu dan toch geen gevaar lopen? Vandaar dus deze post. Vandaag heb ik getraind. Inlopen ging goed, loopoefeningen ook. 5 steigerungen idem. En na 3x80 meter op tempo zonder problemen dacht ik het is wel mooi geweest. Nog geen last dus stoppen. Na wat core stability in het krachthonk heb ik dan nog de training afgesloten met een 600m. Ik moet tenslotte op de vijfkamp met een degelijke 1000 meter kunnen afsluiten.