Hoewel de overige prestaties tijdens de Competitie finale niet denderend waren sloot ik af met een flitsende start van ons 4x100m estafette team. En dankzij de andere 3 jonkies konden we na de volle ronde een Nederlands Record aanvragen. Onze 46.16 was bijna een volle seconde sneller dan het oude record. Voor mij is het mijn twaalfde Nederlandse Record.
De dag in Vught begon met verspringen. Afwisselende rugwind of tegenwind maakte het niet makkelijk om goed uit te komen. Een euvel wat ik vaker outdoor heb dan indoor (uiteraard omdat daar geen wind staat ;-). Er zaten goede pogingen bij, de laatste was slechts 5m56 oid maar een halve voet voor de balk. Kortom, ik hou mezelf voor dat ik ook dit jaar nog verder dan 5m80 heb gesprongen maar de afstand in dxeze wedstrijd was 5m66 en dat is dit jaar mijn verste. Helaas.
Later die middag startte ik op de 200 meter. Ik had het zelf aangeboden aan de ploegleider maar wist ook wel dat iki bar weinig inhoud zou hebben. Dat blijkt; in de bocht zit ik vrij snel naast de anderen, maar op het lange rechte stuk val ik terug. Quinten had me op een tijd onder de 25 seconden ingeschat wat gezien mijn laatste 200 meter in 2010 (!) met 25.37 niet reeel was. Toch kwam ik aardig in de buurt en ik mag concluderen dat ik in 6 jaar tijd slechts 0.1 seconde heb ingeleverd. Ik meen me wel te herinneren van die wedstrijd in Wageningen in 2010 dat dat heel slecht ging en dat ik met vreselijke achillesklachten liep.
Als klap op de vuurpijl dus een mooi NR op de 4x100m. Op de 200m had ik weer bewezen dat ik goed kan starten (omstanders vonden 'al weer' dat ik te vroeg weg was). Ik mocht dus de eerste bocht lopen. Deze start was veel minder maar ik kon heerlijk in de bocht hangen. Na een redelijke wissel met Quinten, keek ik achterom. Ik had toch van mijn tegenstanders in de binnenbanen 1 t/m 6 wel verwacht dat ze dichterbij waren gekomen. Wat schetst mijn verbazing, het gat is alleen maar groeter geworden. Als na Quinten Vincent de tweede bocht loopt liggen we al een straatlengte voor. De laatste wissel is een billenknijper want of Wouter is te vroeg weg of Vincent loopt niet door maar het is op het randje. Met lange zevenmijlspassen dendert Wouter ons stokje over de meet na 46.16s. Menig seniorenteam zou daar een zware dobber aanhebben. En dat zonder training!
Het ziet er naar uit dat dat ook mijn laatste wedstrijd was dit seizoen. De klap in de verspringbak in Hengelo zorgt mi nog steeds voor problemen. In mijn rechterbeen en heup speelt bij elke training en daarna de pijn op. Ik denk dat het ergens een soort kneuzing is in de heup. Zal wel weer wat langer duren voordat dat genezen is. Daegu is gelukkig nog een half jaar weg. Daegu? Het staat met potlood in mijn agenda. De familie weet dan genoeg ;-)