Op de laatste dag van het EK hebben Paul en ik nog 3 finales te gaan; Paul loopt de 400m finale en we lopen beiden nog een 4x200 meter estafette. Er komt geen eind aan.
In de ochtend start Paul de finale 400m en loopt exact volgens plan; knalt weg en laat twe Italianen extra energie verspelen door hem te moeten inhalen. Op het laatste rechte stuk is één ervan zo kapot dat hij valt. Paul kan hem net ontwijken totdat de man nog een been uitsteekt. Die tweede beweging kan Paul niet verwerken en ook hij valt terwijl hij op weg was naar een prima klassering en goede tijd.
Er volgen een paar uur rust voordat de 4x200 meter estafettes losbartsten. Het is weer een heksenketel als de strijd soms tot op en over de streep doorgaat. Het publiek staat op de banken. Kicken is het. We hebben besloten om Rob te laten starten. Die kan ons team in een goede uitgangspositie zetten voor de tweede loper. De wissel van Rob op de tweede loper vindt nog plaats in banen. Dat lijkt een mooie klus voor de lichtgewicht van het kwartet. Ik loop dus als tweede. Richard en Henk maken dan de 800m vol. Het nederlands record staat op 1min45, dat moet lukken. Maar we hebben ook onze zinnen gezet op een medaille en de Engelsen knijpen hem al als ze onze opstelling zien. Het inlopen gaat lekker. het weer is weer wat opgeknapt en het kunstgras footbal veld is heerlijk zacht. Goed voor de al getergde kuitjes en achilles. We proberen een paar wissels uit. 16 voetjes neem ik op Rob. Maar die mag je niet markeren in de 4x200m. We zijn er allemaal klaar voor als we ons in de callroom opstellen. Zalige spanning. Dit moet anders gan dan in Torun. Als we de baan op mogen neem ik even de tijd om een bochtje te trekken. Deze ligt veel minder steil dan Torun. Dat is lekker en de 16 voetjes komen uit bij een startstreep van de 1000m. Prima.
Rob start en buffelt de tweede bocht uit. Hij ligt duidelijk op kop naast Duitsland in baan 6. Net zoals vroeger zak ik langzaam in en start. Al snel hoor ik pak en mijn linkerhand gaat naar achteren. Maar ik voel niets en hoor niets. Het einde van het 20m wisselvak komt naderbij en ik rem af. Rob frutselt net voor het einde het stokje in mijn handen. De bocht gaat lekker hoewel de Duitsers inmiddels hun achterstand hebben omgezet. Ze lopen iets uit en in de twede bocht hoor ik een ander team vlak achter me. Het zijn de Engelsen die uit de bocht proberen te passeren. Gezamenlijk lopen we op de 3de lopers af en wisselen gelijktijdig. Onze wissel is echter goed en dat betekent dat Richard met voorsprong start. Het gaat lekker, het is spannend. Bij de 3de wissel gebeurd eigenlijk weer hetzelfde. Inmiddels is het gat met Duitsland wel opgelopen. Kan Henk dat nog dichten? Op de eerste 100m lijkt het daar helemaal niet op. De Engelsen lopen makkelijk naar hem toe en net op het moment voor bocht 2 dat je denkt ze gaan erover heen, versneld Henk. Alsof hij wordt voortgeduwd door de Engelsman lopen ze gezamenlijk naar de Duitser die het zichtbaar moeilijk heeft. Als de 4x200m 5 meter langer was geweest hadden we goud. Nu zijn we enorm blij met zilver én een dik, dik Nederlands record. De klok staat stil op 1min 37.46s. Een verbetering met maar liefst 8 seconden. Na analyse van de video kan ik concluderen dat ik niet veel onderdeed voor de andere 3 kanjers. Het was en dream quartet.
Epiloog
In Torun kreeg ik de vraag of ik de 3 zilveren medailles niet zou willen inruilen voor één gouden medaille. Mijn antwoord was toen, en daar sta ik nog steeds achter; NEE. Twee keer achter de Wereld Record houder tweede worden is helemaal geen schande. En ik dacht dat ik daar nooit over heen zou kunnen gaan. In Ancona zit er iets in het water of in de lucht want met 1 x goud en 2 x zilver én een 4de plaats is dit mijn beste kampioenschap ooit. En ik heb niet alle zilveren ingeruild voor één gouden. Ik heb slechts een zilveren ingeruild.
Die zondagavond gebruiken Paul en ik om de heuvelachtige omgeving in Ancona te bezoeken. We vinden prachtige plekjes, waarvan ik er een antal herken van 2009. De telefooncamera's maken overuren maar tegen de vallende duisternis kan zelfs de Sony niet. Omdat we op maandag pas tegen half één de Aerobus moeten hebben gebruiken we ook nog de maandagochtend. We hebben geluk want de weersomstandigheden zijn prachtig.
 |
 |
 |
 |
