Als ik op zaterdag bij Palaindoor aankom heeft Paul zich netjes, door aggresief te lopen, voor de finale van de 400m geplaatst. Dat is mooi, maar betekent ook dat we zondag weer voor dag en dauw moeten opstaan. Op de laatste dag is dat echter geen straf, maar een toetje. Net zoals mijn finale 60 meter horden. Ik ga als favoriet de finale in . . . .
Legt dat druk op mij? Nee, niet dat ik weet. De finale is gewoon weer een nieuwe wedstrijd met nieuwe kansen, ook voor de tegenstanders. Na de zoveelste warming up deze week op de buitenbaan meld ik me in de callroom. Er is uiteraard een iets minder uitgelaten stemming; er zijn er meer die willen winnen. Uiteindelijk komt bij mij de spanning ook wel. Ik moet er bij de start bij zitten en zo snel mogelijk wat voorsprong nemen op Donald die altijd erg sterk opkomt zetten aan het einde. Donald zit links naast mij en uit ervaring weet ik dat ik een beetje rechts in mijn baan moet starten om te voorkomen dat we elkaar ergens raken. De eerste start is . . . volgens mij gaat iedereen te vroeg weg. En ik niet. Gelukkig is de starter ook van mening dat het niet goed ging, maar het is wel weer een signaal om nog meer te concentreren. Iedereen probeert door middel van een pikstart een paar honderdsten te winnen. Dat kan het verschil tussen winnen en niet winnen zoals later zal blijken. Er wordt slechts één atleet de geel/zwarte kaart getoond. Hmmm, dus de rest was wel reglementair weg?
De tweede start is wel goed. Van iedereen, dus stormen we met zijn achten op de eerste horde af. Wat ik me verder weet te herinneren (zo'n race duurt maar 8 seconden ;-) is dat ik inderdaad tussen horde 2 en 4 wat afstand creer tussen mij en Donald. Ik lijk op koesr te liggen. Ook over de laatste horde gaat het goed en er volgen 5 passen naar de finish. Links zie ik Donald helemaal niet, maar in mijn rechterooghoek zie ik een vaag silhouet verschijnen die eerder over de finish gaat. Dat is Antonio d'Enricco die ik op de vijfkamp wel heb verslagen. Hij is de dark horse die deze kans grijpt. We moeten lang wachten op de uitslag. Blijkbaar was het niet alleen voor ons en voor het publiek weer een spannende race. Ook de ET moet even stoeien. Pas na de volgende finale verschijnt de uitslag en wat ik al dacht is waar; d'Enricco wint met slechts 0.02s voorsprong (8.88s tegen 8.90s). Wat me wel degelijk verbaasd is dat Donald Brown slechts op 0.02s achter mij 3de wordt. Dat had ik niet in de smiezen zeg. Misschien me toch iets teveel in een coccon gelopen?
Op het moment dat ik in het appartement denk dat dit een ongelofelijk kampioenschap was krijg ik een sms van Fennie, onze ploegleidster. Of ik mee wil lopen in een 4x200 meter estafette? Pfffft, dat was me na vijfkamp, ver en horden in Torun niet goed bevallen en toen was ik nog beter getraind ook. Als ik vraag met wie krijg ik 3 namen door. En niet zo maar namen maar van een dreamteam: Rob Moen (Wereld Kampioen 100 en 200m M50), Henk van Dijk (EK zilver 200m M45) en Richard Janssens (EK 200m finalist M45). En daar moet ik dan mee lopen? Dat legt pas druk op me. Tuurlijk zeg ik ja. Zo'n dreamteam krijg je niet snel op een EK of WK bij elkaar. Dit is een once in a life time. Dus nog een finale te gaan, bij de jonkies (M45).