Zou het in de lucht zitten of in het water? Of in de prachtige omgeving en omstandigheden, want met een lekker zonnetje bij een temperatuur van 20 graden een EK indoor afwerken is natuurlijk niet echt erg. In 2009 waren de omstandigheden gelijk en het resultaat ook; Europees Kampioen op de vijfkamp. Nu bij de M50. Vorig jaar na mijn 3 zilveren medailles in Torun sprak ik nog vol bravoure dat dat ook wel fijn voelde 3x 2de en geen goud, maar zo'n titel smaakt toch wel heel lekker. Ik moet er nog even aan wennen. Lees verder voor een wedstrijdverslag.
Het begin van een lange dag was om half 6 in de ochtend want zowel Paul als ik moesten al vroeg de 60 meter horden lopen. Bij aankomst met een van de eerste bussen blijkt de indoor arena nog gesloten voor deelnemers. Als om 7 uur de hal open gaat begint Paul binnen aan zijn warming up. Ik hou van frisse lucht en doe net zoals anders mijn warming up buiten. De zon komt net boven de heuvels uit om de baan en de andere atleten een beetje te verwarmen. Bij terugkomst in de hal blijkt dat ze al voor de aanvang een kleine achterstand op het tijdschema hebben opgelopen. Als dat maar goed gaat vandaag.
We melden ons met 23 deelnemers in de callroom en starten in 4 series. Ik mag in de eerste serie in baan 8 het spits afbijten. Voor de start irriteer ik me aan een sterk brommende box vlak naast mijn oor. Maar de Italiaanse officials begrijpen uiteraard niet wat ik bedoel. Enfin, afsluiten dan maar. Hoewel, ze maken hier in Ancona gebruik van een elektronisch startpistool wat een soort van . . . Tja wat voor een geluid maakt het eigenlijk? Op de 60mh moet ik mijn voorsprong pakken en dat gebeurt ook, alleen in de startblokken zie ik mijn tegenstanders. Een enkeling loop ik op deze korte afstand zelfs op 5 seconden. De klok staat stil op 8.88s, dat ziet er leuk uit totdat ik het puntenaantal zie. 999 punten. Gelukkig wordt mijn tijd gecorrigeerd naar 8.87s met als gevolg 1002 punten. Hoppa de gehoopte 1000 punten grens gepasseerd. In de laatste serie zie ik een Italiaan, die ik nog niet ken, naar 8.97s lopen. Oei, wordt dat dan ineens een extra concurrent?
Bij het verspringen gaat het ook goed. 3 solide sprongen met in de tweede ronde 5m81. Niet zo ver als bij de NK en niet de gehoopte 6 meter maar wel weer de winst van de groep. Inmiddels gonst het al in de groep dat de eerste plaats vergeven is maar een vijfkamp kent vijf onderdelen en er moeten er nog 3 komen. Iets met een beer en vel zeg maar.
Voor kogel moeten we naar de tenten buiten. Voor aanvang van het EK was de organisatie al gewaarschuwd dat deze te laag waren voor de kogelstoters. Nou zijn wij mannen 50 niet echt voorbeelden van kogelstoters maar een tweetal van ons stootte toch regelmatig tegen de draagbalken en rakelings langs een lamp. De balken zorgen soms zelfs voor een achtbaaneffect waardoor de kogel via via in het publiek of bij xe ring terecht komt. Aangezien wij een EMA bestuurslid in de gelederen hebben, en Jerzey is een van de kogelstoters volgt er een verhitte discussie met de organisatie. En de temperatuur onder de tent was al niet aangenaam. We zijn volledig klaar en er volledig klaar mee als we naar een andere tent mogen die hoger is. Ook daar vliegen de kogels tegen de balken en tot overmaat van ramp komen de balken naar beneden. Enkele atleten beginnen over parabolen en de ring naar voren schuiven. Wat dan ook gedaan wordt. Maar dan moet natuurlijk ook de sector vernieuwd worden, op een tapijtje wat bij de kringloop nog wordt weggegooid. Na wat zal het zijn 1.5 uur vertraging en weer instoten begint de wedstrijd. Ik heb het inmiddels gehad en dat heeft effect op het stoten. Ik kom niet eens in de buurt van de 10m terwijl dat deze winter zo vaak gelukt was in de training. Kogel was het enige onderdeel wat ik nog een beetje heb kunnen trainen net zoals de kracht die daarbij schijnt te horen. Blijkt de top dan toch niet in vorm? Moeten de benen het dan toch weer doen? Ondertussen stoten Jerzey en Gulbinovic wel 10 keer want na elke poging waarin ze een balk raken krijgen ze een extra kans. Niet dat ze daar blij mee zijn maar ik gebruikte een veto om buiten te stoten want dan zijn mijn eventuele Nederlandse record niet goedgekeurd worden. Met 9m34 ben ik uiteraard niet tevreden en in de groep wordt best wel aardig gestoten dus op hoog mag ik dit jaar geen steek laten vallen.
De vijfkamp begint op stoom te raken want we kunnen van kogel direct terug naar de hal voor hoog. Het inspringen gaat goed tenminste als je de jury mag geloven. Zij zeggen keer op keer dat de lat op 1m40 ligt en iedereen huppelt daar vrolijk gemutst overheen. Als ik ze dan laat zien met mijn navel (1m06.7 hordenhoogte) plus mijn hand dat het 1m30 is begint een referee zich ermee te bemoeien. Ook de lat op 1m50 blijkt moeilijk. Het inspringen voelt goed en ik begin op 1m48, voor de punten. Gezien de hoogte sla ik over om verder te gaan op de hoogte waar ik vorig jaar op eindigde. Die 1m54 gaat ook goed. 1m57 gaat al iets moeilijker. Ik heb hoogte zat maar de techniek en ervaring ontbreekt me. Ik ga 1.5 voet naar achteren om te stimuleren jet hogere snelheid aan te lopen. Het helpt iets maar op 1m60 vind ik toch mijn Waterloo. Balen, gelukkig springen de anderen niet veel beter. De Italiaan, die overigens luistert naar de naam d’enricco springt wel 1m60 en krabbelt weer wat terug omhoog in het klassement.
Ik weet eigenlijk niet hoe we ervoor staan als we van het middenterrein aflopen en ofwel direct kunnen starten op de 1000m of moeten wachten tot na alle 60m finales. Ik ben voorstander van direct lopen want 1.5 uur of langer wachten gaat niet helpen. Niet iedereen is daarvan gecharmeerd en ik maak zeker geen vrienden door het een beetje door te drukken. Uiteindelijk nemen we nog zeker 15-20 minuten rust voor we starten met de 1ste serie. Ingedeeld op basis van de stand word ik in de binnenbaan gezet. Goh dus ik sta nog eerste. Gulbinovic tweede, Jerzey 3de, Horst 4de en d’enricco vijfde. Van Gulbinovic en Jerzey weet ik dat ik ze op de 1000m normaal gesproken versla. Ik heb berekend dat ik onder de 3min09 moet voor een verbetering van mijn Nederlandse Record. Vorig jaar liep ik met moeite 3min07 en toen had ik wel door kunnen trainen. Ik neem brutaal de leiding en start in een voor mij lekker tempo. Na een ronde staat de klok op 37s. Dat gaat niet hard genoeg voor 3min09. Ik probeer iets te versnellen maar na twee rondes met 1min15 valt het doek al. Als in de 3de ronde d’enricco mij passeert en met gezwinde pas een gaatje trekt moet ik op de tanden bijten. Met nog 2 rondes te gaan zie ik d’enricco al bijna niet meer. Jeetje wat loopt die door. Maar hij stond toch 5de dus dat is niet erg? Achter mij hoor ik geen voetstappen, gelukkig. De laatste ronde wordt een kwelling. Enigszins vertwijfeld of ik wel de vijfkamp win steek ik een vinger in de lucht op de streep. Je moet toch een beetje pochen, of niet?
Enkele minuten later volgt uitsluitsel en niet lang daarna de prijsuitreiking: Europees Kampioen pentathlon M50. Mijn puntentotaal blijft steken op 3830, slechts 12 punten onder mijn NR (iets van 1.5 s op de 1000m, 1 cm hoog, 0.04s op de 60mh). D’enricco heeft met zijn 3kin02 een sprong gemaakt in het klassement en is zelfs 2de geworden. Gulbinovic nog 3de.
Ik kan dit verslag natuurlijk niet afsluiten zonder de gedoodverfd metkopenschoudersbovenderest favoriet Jean-Luc Duez enorm veel sterkte te wensen met het herstel van zijn gekneusde knie. Hij wenste ons een dag voor het EK allemaal veel succes toen hij zich afmeldde. Ik hoop met hem nog vele wedstrijden te kunnen doen.