Op Valentijnsdag waren er heel veel verrassingen. Zo ook mijn eigen deelname aan de Nederlandse Kampioenschappen Indoor voor Masters in Apeldoorn. De weken voorafgaand waren niet bijster positief en deelname werd eigenlijk afgeraden, met het oog op de EK eind maart. Maar net zoals Tobias werd verrast in Apeldoorn, verraste ik vriend (en fotograaf en vijand) door toch deel te nemen. En de tijd? Die was verrassend.
Na een lange warming-up met veel twijfels, meldde ik me bij de fysiotherapeutes. Ja, een leuk stel meiden die al vele jaren de spieren van NK Meerkamp toppers en oud(e) toppers behandeld hebben. Na een korte uitleg over mijn situatie ging een van de dames met mijn linker kuit aan de slag want die stond al enkele weken onder hoogspanning. De strengen die ik tot donderdag had gevoeld waren al verdwenen en na enig aandringen motiveerde ze mij door te zeggen dat zij geen enkele reden kon vinden waarom ik niet zou kunnen lopen. Koren op de molen, precies wat ik natuurlijk wilde horen. Maar kon het ook?
Na nog wat rondjes inlopen vervolgde ik met looptechniek. Check. Hordenoefeningen. Check. En bovendien lang niet slecht, lekker actief en laag. Callroom. Check. Spikes . . . Oops. Tobias was mijn spikes bij de PEC indoor vergeten en die spikes waren op dat moment nog ergens onderweg van Zwolle naar Apeldoorn of Enschede. Dan maar op de bananenspikes. Dat ik mee zou lopen was toch al winst. Startjes op de eerste 2 hordes. Check.
Klaar. Check. "Knal". Check. Een flitsende start, iedereen is goed weg, en de hordes vliegen onder mij door. Voor ik het weet sprint ik op de finish af en hoor niet veel later de speaker omroepen dat ik officieus 8.82s heb gelopen. Wat? Een tijd in de buurt van de 9s (en dan natuurlijk erboven) had ik al fantastisch gevonden. Een gevoel van euforie overvalt mij. De tijd wordt uiteindelijk gecorrigeerd tot 8.81 en dat is slechts 0.02s boven mijn NR. Overigens in dezelfde serie loopt Lucas Prins een nieuw NR M55.
Na afloop hoor ik dat je alleen af kunt zeggen voor een onderdeel met een medisch attest en dat lijkt me moeilijk te verkopen na zo'n race. Ik besluit dus om ook nog in de callroom te gaan voor het verspringen. Bij de bak besluit ik ook nog m twee keer te springen. 5m71 en 5m70. 2x Nederlands Kampioen en nog geen last. Genoeg voor vandaag. Ik heb nog 4 weken voor Torun.
Wat vooraf ging
Na een kwakkelend einde van 2014, in de periode augustus-oktober was ik in topvorm, met een opspelende rechterachilles kon ik vanaf de kerstvakantie weer heerlijk trainen. Maar dat was echter van korte duur want ergens begin januari weet ik mijn linker kuit over te belasten. En omdat op 19 januari er een afspraakje staat tijdens de indoor in Utrecht, rijden we die kant op en probeer ik of de kuit het houd. Nou niet dus. Op loopschoenen gingen de versnellingen nog net maar op spikes leek het wel alsof de aanhechting kuit/achilles door een heel speldenkussen werd bestookt. Goed, het NK was pas over 4 weken en de EK nog veel later. Dus het zou wel goed komen. In de laatste weken voor het NK toch maar een fysio opgezocht en na een drietal behandelingen werd me dus afgeraden deel te nemen aan het NK; ik had tenslotte het EK met grotere en dikkere letters in mijn agenda staan. Naast deelname stond er op Valentijnsdag nog een afspraak, maar nu in Apeldoorn. Ik moest dus thuis blijven veinzen dat ik deel zou nemen. En op zaterdag ochtend reden Tobias en ik vrolijk naar Apeldoorn. En de rest kun je raden.