Zo aan het einde van het baanseizoen snak je normaal gesproken naar wedstrijden om nog een leuke tijd of prestatie neer te zetten. Mijn gedachten waren de afgelopen weken eigenelijk niet anders hoewel mijn enkel/voet behoorlijk pijnlijk was.
Na enkele orthomanuele behandelingen door de sportarts werd het niet beter en ik zag de master competitie finale in Drachten dan ook niet echt zitten. Zelfs in het dagelijkse leven, thuis en op het werk, was elke stap pijnlijk. Trap op en af zo niet nog meer. Uit voorzorg had ik mezelf alleen op verspringen opgesteld en in de zweedse estafette. Maar er moest wel degelijk rekening gehouden worden met vervanging.
De master ploeg bestond dit keer uit maar liefst 10 atleten en we zouden ook een gooi doen naar de overwinning. Prognoses, voor wat ze waard zijn in het eerste jaar met age grading, waren zeer positief. We zouden maar liefst 900 puten meer scoren dan in de kwalificaties en dat was ook nog 400 punten meer dan de beste score uit deze voorrondes. Maar wat wij konden doen, met Siegbert Gnoth een 72 jarige wereldtopper opstellen, dat konden andere verenigingen ook doen? Met diverse auto's en een busje werd de reis aanvaard. Om 12.00 zou de kop er al af zijn met 3 onderdelen waaronder mijn verspringen. Ook deze warming up verloopt niet pijnvrij, maar voor de steigerungen lijkt alles opgewarmd te zijn en voelt het goed. De eerste steigerung is heel voorzichtig, want ik wil niets forceren. Het loopt best wel lekker, maar de reactie is deste opmerkelijerk. Ik kan hierna geen stap meer doen zonder een pijnscheut in mijn rechtervoet. Ik moet de verdere warming up afbreken en kan alleen mijn aanloop nog uitmeten. Uit voorzorg spring ik niet in en hoop er het beste van. Dan maar een keer door de pijn. Op zo'n moment gaan er allerlei gedachten door je hoofd maar je moet je ervoor afsluiten en alleen concentreren op die eene sprong (mits geldig natuurlijk ;-). De aanloop gaat goed (ik start met de tip van Niels Kruller aan mijn zoon met 3 passen op 5-5-5.5 voetjes), kom goed op sneldheid en kan de afzet voorbereiden. Omdat hij diret goed moet zijn dwing ik mezelf niet naar de balk te kijken. De afzet volgt, ik hoor en voel het hout. De vlucht erna, ik voel hem, en dat is normaal gesproken een goed teken. Ik land en ook dat voelt goed en als dan 5m97 word opgemeten spring ik (nog) een gat in de lucht. Niet alleen verder dan de prognose, ook verder dan Tobias in zijn laatste wedstrijd (al is het maar 1 cm) en een clubrecord. Uiteraard stop ik direct en ga me verder als ploegleider beperken tot aanmoedigingen en bijstellen van de prognose etc. In de loop van de dag doet de adrenaline en endorfine zijn werk en voel ik nagenoeg niets in de voet. Maar ik heb die week al een afspraak staan voor foto en mri en neem geen risico met de estafette. Quinten moet maar lopen.
We worden overtuigend Nederlands Kampioen met een geweldig puntentotaal van 8194. We verbeteren gezamenlijk meen ik 4 clubrecords en pieken dus op het juiste moment. Inmiddels zijn ik de foto's en mri gemaakt en wacht ik op de diagnose van de orthopeed (2 oktober). Het voelt nog steeds vreemd na 4 maanden met bijna chronische pijn. Bijna snakte ik naar nog een wedstrijdje om het seizoen af te sluiten. Voorlopig laat ik dat, ik wil eerst weten wat er wel of niet aan de voet is.