De voortekenen waren niet bijster positief; het weer en het lichaam werkte niet mee. Zo werd er voor zondag 8 graden voorspelt en een gure en harde wind en lag ik zaterdagmiddag op de bank en om 21:30 met een aspirine in bed.
Op de dag zelf waaide je dus uit je hemd. terwijl de aanvangstijd voor het verspingen naderde zagen we maar weinig beweging bij de baanploeg of jury. Het was zelfs niet duidelijk in wlke bak we moesten springen want ze waren allemaal nog afgedekt. Uiteindelijk werd bekend dat de mannen met de wind mee mochten springen en de dames tegen de wind in. Dat leidde natuurlijk tot enige discussie, maar toen ik opperde om dan voor de tweede groep te regelen dat ze met de wind mee mochten springen, krabbelde de dames al snel terug. Zelf vond ik de wind ook geen voordeel; goh je stond direct stijf van de kou als je je trainingspak uitdeed. Met inspringen was de eerste sprong direct goed. Alles voelde perfect en ik wist in de lucht al dat het goed zat (als je tijdens de sprong kunt nadenken dan betekent dat over het algemeen dat je lang in de vlucht bent). Provisorisch maten we zeker 6 meter op. Kortom, tijd om te stoppen en de rest te bewaren voor de wedstrijd.
Leuk gedacht maar het werd geen waarheid. De eerste poging voelde al heel anders en was dus slechts 5.77 meter. De andere 4 pogingen waren al niet veel beter dus restte op afstand een tweede plaats. Gelukkig was Lars echter een broekie van 35+ en pakte ik wel de meeste punten. Terug bij de spullen trilde mijn telefoon; een bercihtje van Tobias die met de Jongens B in Assen was. "Pap, ik heb net 5.86m gesprongen. Zie daar maar eens overheen te komen."