Maar ik heb niet altijd stilgezeten. Als ik dat wel deed was het helaas noodgedwongen. Laat ik beginnen waar ik eindigde.
De EK in Gent was best wel succesvol (understatement of the year) en ik voelde me eigenlijk klaar voor een aanval op het NR 110 meter horden van Jan Harland. Net zoals na Ancona 2009 toog ik dus direct na de EK naar de eerste buitenwedstrijd in Steenwijk. En net zoals toen was het meer een trainingspakkenuit wedstrijd dan een trainingspakken wedstrijd. Alleen, ik was/ging niet alleen. Ook Tobias, Marissa en Jeanne gingen mee voor hun onderdelen. En het tijdschema begon dus al om iets van 10.00 uur met de JC. Om 14:00 uur gingen de jonge dames verder en aan het eind van een lange dag met veel wind en behoorlijke zon was mijn kaarsje op voordat ik kon beginnen. Het verspringen ging nog alleszins redelijk, maar zo makkelijk als ik in Gent sprong lukte niet. Uiteindelijk wel een PR met 5.93 meter. Nog iets later stond de 110 mh gepland. De wind die er waaide was tegen, de accu leeg maar ik was niet voor niets gekomen, toch? Korte tijd voor de horden kunnen we wat horden oefeningen doen, ze staan nog wel te laag maar dat is voor de warming up niet echt erg. Dan blijkt 5 minuten voor de start dat ze te laag blijven staan. Als ik de jury daarop attendeer gaan ze ze hals over kop hoger zetten en kan ik de laatste passages oefenen. BAM met mijn knie er vol tegenaan (en dat had ik een week eerder op de training ook al gedaan). Niet zeuren, in de blokken en een startje oefenen. Nou dat ging mooi niet. De Vastus Medialus (net opgezocht) is enorm pijnlijk en als ik niet uit de blokken kan spurten, dan kan ik al helemaal geen horden lopen laat staan met tegenwind. Dus net als de laatste horde op hoogte wordt gezet, laat ik de jury, met tegenzin, weten dat ik alsnog niet start. Daar waren ze niet blij mee, maar ik was ook helemaal niet blij. Zo veel kansen krijg ik niet (en ik dacht dat ik nog een beetje in vorm was).
Dezelfde week zou er ook bij ons op de eigen baan een 110mh zijn. En net zoals vorig jaar kan ik daar dus niet aan meedoen. Ik kies voor speer en kogel. De speer vliegt tijdens het inwerpen gevaarlijk ver. Helaas kan ik dat in de wedstrijd niet benaderen en is 36.64m mijn deel. Als de avond al gevallen is staat de hele bups (van B tot en met 60+) klaar voor kogelstoten. Zo aan het einde van een drukke werkweek valt het niet mee. Na slechts 8m10, een dieptepunt, besluit ik maar naar huis te gaan. Het zal die avond toch niets meer worden.
17 April staat de eerste competitie op het programma. We rijden hiervoor het hele land door naar Hoorn. Daar blijkt dat de ploeg nog kleiner is dan vooraf gedacht en dus moeten alle zeilen bijgezet worden voor een redelijke score. Op de 100 meter ben ik snel weg en slechts langzaam haalt de veel grotere (en jongere) Philo Jones mij in. Ik kan hem lang bijbenen en finish net boven de 12 seconden; de 12.07 is een PR bij de M45. Belooft dat wat voor het verspringen? Ik win dat onderdeel wel, maar blijf steken op 5.89m. Weer geen 6 meter, en dat lukte indoor tot twee keer toe wel? Op de zweedse moet ik de 400 meter lopen. Ik heb net een paar lichte loopschoentjes gekocht voor dat soort werk. Dus met gifgroene schoentjes schiet ik vooruit en we lopen uiteindelijk 2m16.72. Aangezien Matthias Strauss inmiddels ook 40+ is lopen we een dik clubrecord.
Voor het werk organiseer ik voor de 10de keer (moet ik nog natellen) deelname aan de Batavierenrace. Voorheen liet ik me nog wel eens verleiden zelf een gaatje te vullen. Dit jaar houd ik voet bij stuk; het past niet in mijn training. Pas op de dag zelf krijgen we toch het loopschema vol en we lopen een hele leuke Bata.
Het is dan al begin mei en een week erna is de 2de competitiewedstrijd, in Steenwijk. Op de woensdag training met Run4Fun (inmiddels op facebook) eindigen we in het Ledeboerpark en daar lopen we een programmaatje met tempoversnellingen. Lekker weer, ik voel me goed en loop makkelijk. Echter de ondergrond is wat glad door de verharde zandpaden met gravel erop. Ik voel kleine prikkelingen in mijn kuit en schroef het tempo iets terug. Alles ok, de training gaat verder lekker. In Steenwijk blijkt wederom dat de ploeg niet compleet is. Ik moet weer maar nu dus onverwacht de 100m lopen en ga direct inlopen. Dan voelt het al niet goed. Maar niet getreurd, we hebben Melvin bij en hij is fysiotherapeut. Kneed wat hier en daar, doet wat oefeningen en geeft aan "je kunt er niets aan kapot maken, dus goed warm houden en klaar maken voor de start". Eén proefstartje kon ik maken en ik stond na 5 meter stil. De hele linkerkuit (die van de prikkelingen) staat in vlam en ik kan er niets meer mee doen. Nu moeten de anderen alle zeilen bijzetten om voldoende punten te scoren. De Zweedse estafette kent een hele aparte samenstelling als zelfs Martin Regtop wordt opgesteld en Go Ruiter voor de tweede keer zijn sportkleding aan moet trekken. We plaatsen ons met de hakken over de sloot voor de finale. Dat is echter voor mij (en ons) voor veel latere zorg. Ik namelijk nog wat pijlen op mijn boog; de Bedrijvenmijl estafette tijdens de FBK-Games (29 mei) en het NK.
Die Bedrijvenmijl heb ik alleen vanaf de zijlijn gezien, het herstel van de kuit duurt dus langer dan 3 weken. Goh dat valt weer tegen. In Rijssen doe ik nog een avondwedstrijdje kogel, want Marissa gaat toch die kant op voor verspringen. Tot twee keer toe gaat dat loodzware ding over de 9 meter. Met als beste stoot 9.24 meter, ook weer een PR!
Op dit moment, een week voor het NK, weet ik nog niet of ik daaraan kan deelnemen. En dat zou niet de eerste keer zijn. Ergens lukt het me altijd om een groot gedeelte van het buitenseizoen geblesseerd te zijn. En nu nog wel zonder Batavierenrace.