Misschien heb je het al gelezen in de rechter kolom, de afgelopen weken heb ik niet stilgezeten. De 1ste Master Competitie wedtrsijd zit er al weer op en vlak daarna liep ik ook nog eens mee met het ITC Batavierenrace team (ITC-Run4Fun).
In de aanloop naar beide wedstrijden die binnen 1 week van elkaar zouden plaatsvinden, nam de trainings frequentie iets toe en ook de gelopen afstand. Tenslotte zou ik in het bata team wel iets van 7-8 km moeten lopen. Toen voor de competitie de mila slecht bezet dreigde te worden, leek het erop dat ik een afstand van 400m tot 5km zou moeten/kunnen lopen. Met de Bata in het achterhoofd leek de 5km nog de 'beste' optie. Maar liever niet, natuurlijk. Toen ook nog de 100 meter loper uitviel, was mijn keuze snel gemaakt (en als ploegleider heb je natuurlijk alle mogelijkheden ;-). Het werd uiteindelijk een uitgebreide sprint combinatie met 100 meter, 400 meter en nog 'eventjes' een 300 meter in de zweedse estafette. Op de dag zelf ging het lang niet slecht; 12.13s met tegenwind belooft toch iets onder de 12. 57.12s op de 400 meter na een rustige eerste 200m en daarna onder druk van een nog oudere master een sprint van 150 meter tot over de streep, is een goed begin. De tijd in de zweedse weet ik niet. Wat ik me nog wel herinner is dat ik tactisch een steek liet vallen. na het overnemen liepen we 3de. De 2 ploegen voor ons waren in een verbeten strijd gewikkeld en eentje hield de ander in de bocht lekker aan de buitenkant. Ik volgde op een paar metertjes of zo. Net uit de bocht kan de buitenloper niet meer volgen, zakt in en blokkeert mijn weg. Ik moet inhouden, en daarna aanzetten om hem te passeren. Het gat met de eerste is dan te groot en ik loop letterlijk achter de feiten aan. Het was beter geweest als ik dichter achter ze had gezeten, dan had de buitenloper langs/achter mij in moeten zakken. Goh, je bent nooit te oud om te leren.
De week erna was pijnlijk; mijn kuiten hadden gevoelige tikken gekregen na 1, 3 en 4 honderd meter op spikes. Ze waren nog niet eens hersteld toen op ik zaterdagochtend van Rhindern naar Oraniendeich liep. Tijdens de afstand van 8.1 km heb ik bijna geen hond gezien. Simon had ons aan de leiding gebracht toen ik over moest nemen. Ik stond nog oefeningen te doen toen hij de bocht om kwam. In een sprint snelde ik naar het wisselpunt, trok mijn jack en broek uit en griste het hesje uit zijn handen. Pfffft, gelukt, maar toen nog die 8 km. In de voorbereiding was ik op 1 woensdag tot 6 km gekomen en dat ging toen best lekker. Echter met de nog pijnlijke kuiten ga je op eieren lopen, zeker met de herinnering van vorig jaar in het geheugen. Na 3 km moederziel alleen te hebben gelopen, krijg ik kort gezelschap. Deze loper gaat me echter veel te hard en al snel zie ik ze niet meer (het achterlicht van de fietser werkte niet, wat me attendeert op onze fietser. Tijdens het lopen zoek ik het knopje van het achterlicht; ook wij liepen zonder achterlicht!). De laatste km's zijn zwaar. Het is duidelijk verder dan wat ik gewend was. Als 2de geef ik het hesje over aan Shashish die over de Rijn verder gaat. Aan het einde van nacht staan we iets van 70ste. Aan het einde van de batavierenrace worden we uiteindelijk 72ste. Een prima prestatie voor een volledig amateur team met 20 nationaliteiten. Ik loop ver onder de 15km/u. Dat lukt dus niet meer ongetraind. Je word ouder papa, geef het maar toe. De kuiten voelen na de bata veel beter. Op de dinsdag erna, net als ik Daan en Melvin heb gemaild om met de JKG mee te doen aan een 4x400 meter oude mannen, geeft de rechter achilles aan dat die teveel opdonders heeft gehad. Kortom, ik heb daarna weer wat rustiger aan gedaan in voorbereiding op . . . wat komen gaat. Het EK is pas in Juli.