Nee ik had het al enkele weken niet meer verwacht dat ik aan het WK zou kunnen deelnemen. De periode vanaf kerst was een aaneenschakeling van blessures. Sommige nog enigszins te verklaren, maar het merendeel zo maar uit het niets. Ik heb meerdere keren gespeeld met de gedachte om helemaal te stoppen met atletiek. Als je niet eens meer kunt inlopen, gaat het knagen. Enorm knagen. Dus ik kan niet zeggen dat er sprake was van een taart. Maar laat ik beginnen met het fijne nieuws, wat mij toch ook weer motiveert om toch door te gaan; de kers dus.
In Torun had ik me opgegeven voor verspringen op zondag, vijfkamp op woensdag en als afsluiting de favoriete 60 meter horden op vrijdag. Gezien de belabberde voorbereiding heb ik me direct na aankomst op vrijdag afgemeld voor de eerste twee onderdelen. Dat zou me toch weer 5 dagen extra herstel opleveren. Die hele week wachten was, laat ik het zo zeggen, best wel pittig. Je kunt niets, je doet niets en dan gaat de tijd laaannggzzaamm. Zelfs al had ik Tobias als mijn personal trainer/coach/masseur bij. Hij heeft mij en anderen van het Team NL goed verzorgd en zodoende kon ik mij op vrijdagochtend 29 april gaan voorbereiden op de series 60 mh. Ik had al veel collega's in actie gezien en die zaten goed in hun vel zeg. Donald liep 7.60s op de 60 meter vlak en Damon had de vijfkamp gewonnen met een niet misselijke 9.08s op de 60mh. Wat zou ik kunnen? Tja, mijn indoor seizoen zou pas die ochtend aanvangen. Mijn laatste horden/sprint wedstrijd was van juni 2018 en in de tussentijd had ik sinds december misschien 2-3 looptrainingen kunnen doen. Ik keek er niet met heel veel vertrouwen naar uit moet ik zeggen. De warming-up was lauwtjes. Tijdens het dribbelen was ik steeds alert op pijntjes. Tenslotte was ik twee keer verrast door kuitblessures die tijdens de warming-up ineens opspeelden. Ik durfde in de loopoefeningen en hordentechniek niets explosief te belasten. Het was zeg maar KWW; Kiek'n watut wordt.
Ik was ingedeeld in de eerste serie, je kunt het maar gehad hebben, met onder andere Neil Tunstall. Op basis van de tijd waarmee ik in december had ingeschreven, was ik huizenhoog favoriet. Ik wist wel beter, of eigenlijk wist ik niets. En dat bleek tijdens de race. Mijn reactietijd en approach op de eerste horde was ik nog niet verleerd, en tot mijn verbazing lag ik ook op de 2de horde nog op kop.
Dat kan ik mij nog herinneren, maar daarna volgde een black-out of mentale blokkade. Ik kan mij alleen herinneren dat ik niet meer kon lopen en zag Neil voorbijkomen. Gelukkig kon ik wel als tweede finishen en was daarmee direct geplaatst voor de finale. Wooow, pffffft. Maar hoe ben ik die series doorgekomen?
Na de finish wist ik het niet. Blij, ja. Maar drong het door, nee. Blij met de tijd, nee. 9.31s was dan wel een verbetering van het Nederlands Record (9.51s), maar geen tijd waar ik trots op kon zijn. En dat was blijkbaar zelfs zichtbaar in de huiskamers via de livestream. Heleen vroeg zich werkelijk af of ik iets had opgelopen of zo.
Al snel drong het tot me door. Ik had gelopen, er was niets gebeurd en ik had nergens last van. De uren daarna viel een last van mijn schouders. Daar waar ik weken zo niet maanden bang voor was geweest, was niet opgetreden. Ik had weliswaar niet veel inhoud maar op basis van ervaring en techniek kon ik dus een heel eind komen. De mentale blokkade was weg en het beest kon losgaan. Laat die finale maar komen.
Finale
If you don't jump, you will never know how to fly (Guy Finley)
Voor de finale is de warming-up bijna als vanouds. Met spikes, met horden, met startblok en met alle conculegas. Ik was met de 4de tijd doorgedrongen tot de finale. Enkele bevroedde wel dat ik harder kon maar niet iedereen hield daar rekening mee. Je kunt toch niet van 9.31 ineens onder de 9.10 duiken? In de call room ben ik vrij relaxed. Geen druk, geen angst maar wel focus. De 4de tijd betekende ook dat ik niet in de middelste banen bij de favorieten zat. De Poolse TV echter keek naar de tijden die we bij inschrijven hadden opgegeven en dus werd er in de livestreem wel regelmatig mijn naam genoemd en ingezoomd. Daar had ik gelukkig geen weet van ;-). De proefstart gaat goed en dan moeten we op een rij gaan staan voor het voorstellen. Als echte wereldtoppers, wat we natuurlijk ook zijn, zwaaien we naar de camera en maken zo ons eigen gebaartje. Het wordt stil in de zaal. De starter begint de procedure en we nemen plaats. Het voelt goed en ik reageer heel snel op het startschot. Zo dat gaat lekke . . . een tweede en derde schot volgt. Ik was goed weg, maar toch niet vals. Ach dan moet het nog maar een keer, denk ik. Ik zou er in het verleden heel anders op hebben gereageerd. Maar de gele kaart gaat helemaal niet naar mij maar naar Marco die in baan 1 voor het startschot weg was. He, dat is jammer want later zie ik op de beelden dat ik in die start iedereen behalve Marco te snel af was.
Ook bij de tweede start reageer ik snel en stoom naar de eerste horde, de tweede, de derde. Ik lig samen met Donald op kop! De vierde, de vijfde. Ik blijf maar doorgaan. Het loopt zo makkelijk, zo snel, zo automatisch. Tijdens de laatste passen naar de finish zie ik, en weet ik, dat Donald sneller is. Met een laatste krachtsinspanning werp ik me over de finish en zie in mijn ooghoek dat Donald sneller is.
Een luttele 0.04 s scheiden mij van de Wereldtitel. Ben ik teleurgesteld, ben ik boos? Nee, niets van dat alles. Ik ben blij, opgelucht heb een geweldige race gelopen en ben tweede van de wereld. En die tijd, 9.06s, nogmaals een verpulvering van het Nederlands record. Wat een ontlading, het maakt veel zo niet alles goed. De inspiratie en motivatie om door te gaan is er weer. Over een paar dagen staat de eerste outdoor wedstrijd al weer op de planning en over 5 weken het NK outdoor. Ik hoop dat ik na kort herstel van dit kortste indoor seizoen ooit (welgeteld 10 uur en 5 minuten en 9.06 seconden) wel iets aan mijn sprintsnelheid en inhoud kan doen, want 100 meter horden is 40 meter verder en dat is een heeeuuul end op dit moment.
De organisatie van dit WK was super en er was dus een livestream die opgeslagen is zodat je de race nog een keer terug kunt kijken:
Ik wil bij deze mijn gezin bedanken voor hun steun de afgelopen jaren en specifiek de laatste maanden. Ze hebben als geen ander de negatieve spiraal mee moeten maken. Mijn humeur zal niet altijd opperbest geweest zijn. Verder veel dank aan Tobias voor de steun en verzorging in Polen. We hebben een paar leuke dagen gehad toen er nog enigszins ontspannen kon worden, mooie wandelingen en foto's gemaakt. Fijn dat we dat als vader en zoon konden doen. De foto's zijn van zijn hand!
En natuurlijk was de ontspannen maar professionele ondersteuning van ploegleider en Michel en groepsmama Fennie weer fantastisch. Dat doen ze toch maar even en en-passant springt Michel ook nog een Nederlands Record bij polsstokhoog. Chappeau en dus tot het volgende kampioenschap.