Het was een dag die al het hele jaar rood omrand in mijn agenda stond; vrijdag 10 oktober, de finale 100 meter horden op het EK. Het was een record wat ik al het hele jaar nastreefde; 14.97s van Rolf Geese (2004) en Herbert Kreiner (2015). Het werd zowel de finale als het record.
Korte horden
De dagen voor de halve finales bezoek ik het stadion om anderen te zien, de sfeer te snuiven en de omstandigheden te voelen. Zoals eigenlijk wel verwacht door de fantastische ligging in een nauwe vallei, heb je of vreselijk wind mee of tegen. En het bleek dat je 's ochtends meewind kon hebben, dan de hele dag de convectie zeewind tegen en dan 's avonds weer mogelijk wind mee. Laat de halve finales nu overdag zijn en op een dag dat het behoorlijk waait. Wat heet. Het waait zelfs harder dan in Göteborg! Maar verder zijn de omstandigheden natuurlijk heel anders met 20-25 graden en geen spatje regen. Op het inloop terrein kun je met goed fatsoen geen behoorlijke warming up doen. Het is een oud kunststof voetbal veld met mega veel rubber (of toch zwart plastic) korrels. Ze komen overal in en het zorgt er voor dat je energie volledig in de mat verdwijnt. Daarnaast mogen spikes niet gebruikt worden en zijn er maar liefst 6 hordes voor alle atleten om mee te oefenen (de vaste 60cm hekjes niet meegerekend). Ik maak mij niet al te veel zorgen voor plaatsing voor de finale, maar ik baal er wel van dat met de wind een aanval op het Europese Record in de prullenbak kan. Als we al met enige vertraging de baan op worden gestuurd en bij de startblokken aankomen, worden de horden nog goed gezet. Of? Nee, een official van de EMA geeft aan dat er eerst twee 400m races van een meerkamp tussendoor komen. De hordes worden weer opgeruimd. Of we maar even willen wachten? Gelukkig is het zonnig maar als we uiteindelijk wel ons blok mogen instellen en een proefstart mogen maken zijn we al bijna 1 uur na onze warming up. Ondanks de tegenwind en het lange wachten probeer ik wel de 7-pas naar de eerste horde. Het ken net. Maar als het startschot heeft geklonken ken het net niet. Ik dribbel naar de horde, verlies alle snelheid en moet in de achtervolging op Neil. Dat lukt vrij snel en al bij de 3de horde lopen we samen op naar de finish. Nummers 1 en 2 gaan over, dus wie er 'wint' maakt niet uit.
Finale 100mh
De finale staat de volgende avond om 19.29u in het schema. Een hele lange dag in mijn appartement wachten op die race, lijkt mij niet goed en dus rij ik 's ochtends even naar het centrum van Funchal. Ik hang even een paar uurtjes de toerist uit, zie Des Wilkinson (andere finalist) nog op een terras een lekkere café nog wat drinken en betaal 15 euro parkeergeld omdat ik het kaartje kwijt ben. Mijn appartement ligt op 20 minuten rijden van de baan en het verkeer en de snelweg rijden prima. Als ik aankom bij het stadion en de warming up begin lijkt er nauwelijks wind te zijn. De zon is inmiddels al lang achter de bergen verdwenen, alles ligt in de schaduw maar de temperatuur is nog steeds prima. Het is weer een fijn terugzien van de hordenmaatjes. Natuurlijk heerst er wat gezonde spanning en rivaliteit. Ik weet dat ik de halve finale op halve kracht heb gelopen. Zelfs Tilly Jacobs had dat terecht opgemerkt ("Wan, jij liep wel heeeel ontspannen ;-)"). Maar mijn tijd was natuurlijk niet best (15.96s). Het zou een seconde sneller moeten gaan voor een record. Maar ik heb al tot twee keer dit jaar bewezen dat een lage 15 in de benen zit. Bij het oplopen van de baan voel ik een trilling en al snel kruist mijn blik die van Neil: we hebben zelfs wind mee . . . . We lopen allebei met een glimlach verder. Ik in de wetenschap dat de 7-pas nu een eitje wordt. De proefstart gaat lekker, ondanks de lage startblokken kan ik goed in balans tot 3-punt start komen. Kom maar op.
Zoals vaker dit jaar plaats ik na het "Set" mijn linkerhand achter de startlijn, mijn linkervoet tegen het blok en strek ik mijn rechterarm naar achteren. En net op het moment dat die arm daar is volgt het schot en val ik er in. Enrico die naast mij zit is ook lekker weg, maar al op de eerste horde pak ik een voorsprong. Verder kan ik mij weinig herinneren want ik liep in een flow naar de finish. Pas tegen horde 8 of zo merk ik dat ik hordenloop en moet blijven lopen. Ik hoor en zie niemand naast of bij mij en vlieg over de finish en zie de tijd van 14 naar 15s springen. Wat een race, wat een gevoel. Het hele jaar kwam samen in deze finale. En dan komt uiteindelijk de officiële tijd tevoorschijn. Europees Kampioen, dat wist ik al, maar de 14.91s is dus ook nog eens een verbetering van het 20 jaar oude Europese Record. Damn, perfect race, perfect moment en zoals mijn vrouw via Whatsapp toevoegde "perfect athlete". Sindsdien loop ik met een grote smile op mijn gezicht door Funchal. Dit is een kampioenschap om nooit te vergeten. En dan heb ik nog een toetje te goed; de 300 meter horden.
Zowel op de dag van het melden als de rustdag na de finale 100mh gebruik ik om Madeira een beetje te verkennen. Vóór de 100mh natuurlijk met minimale inspanning. Na de 100mh finale durf ik het aan een korte hike te maken. Een selectie van foto's staan in een album:
Voorbereiding voor de lange horden?
Mocht je niet willen weten wat ik getraind heb voor de lange horden, dan kun je de volgende paragraaf overslaan.
Zoals ik op FB aangaf; voor de korte horden heb ik dit jaar lang getraind, maar voor de lange horden maar kort. Heel kort. Eigenlijk maar een keer, op een zaterdag 1.5 week voor het EK. Het was en druilerige zaterdag, nodigde niet uit om eens lekker de puntjes op de i te zetten. Bovendien was de baan nat en wilde ik zeker niet op spikes gaan trainen. Kortom, het werd een warming up en daarna het krachthonk in voor wat core en wat bankdrukken. Tussen de bedrijven door liep ik naar de hal om te kijken hoe het er buiten voorstond. En zowaar na een klein uurtje leek de baan op te drogen en de bewolking weg te trekken. Met enige tegenzin dus toch naar buiten voor een tempoloopje. Alleen baan acht op het rechte stuk is droog, verder zijn alle banen inclusief de bocht nat. Dus tempo op loopschonen gaat hem eigenlijk niet worden. Ik begin met een 200m. Rustige bocht in baan 6 en dan iets versnellen naar baan 8. Na enige rust besluit ik dan om toch een 300m te testen. Inmiddels is baan 6 tussen de 300 en 200m ook nagenoeg droog. Daar kan ik tempo maken, inhouden in de natte bocht en dan weer naar baan 8 op het laatste rechte stuk. Wat valt dat tegen, en bijna uitgeput kom ik over de finish. Na . . . 52 seconden. Wat! Ik heb mij voor de 300mh ingeschreven met 46.50s (uit de duim gezogen want ik heb het tenslotte nog nooit gelopen). Daar moet dus 6 seconden vanaf én 7 hekjes erbij. De moed zakt mij in de schoenen. Gaat mij dat überhaupt lukken? Omdat ik met deze 'wetenschap' de training niet kan beëindigen besluit ik nogmaals een 300m te lopen. En dan hard op beide rechte stukken. Zeg maar. Zo geschied en dan staat de stopwatch stil op 48s. Ok 4 seconden eraf, maar er moeten er nog 2 af met hekjes.
300mh premiere op het EK
Met goud op zak is de 300mh echt een toetje en ik ben er dus niet echt zenuwachtig voor. Ik vraag mij alleen af welk tempo en vooral pasfrequentie ik kan en moet lopen? Waarschijnlijk 17-pas en ergens wellicht schakelen naar 18. In de warming up neem ik daarom bewust een aantal horden met het 'verkeerde' been. Veel te weinig om dat in het systeem te krijgen natuurlijk. Op basis van de ingeschreven tijden moet je waarschijnlijk in de 45s lopen voor een finale plaats. Ik denk dus dat ik maar een keer aan de bak moet want de 46.50 zal al een zware dobber worden. Laat staan 45s. De halve finale ga ik dus maar vol in. Niet inhouden en kijken waar het schip strand. Nou dat was tussen horde 5 en 6. Ondanks de voorbereiding op schakelen naar het verkeerde baan, wordt het een dribbel en verlies ik alle snelheid en momentum. Ik kan dat ook niet goedmaken naar de laatste horde en dat is dus ook een 19-pas. Met een laatste krachtsinspanning blijf ik Ceola uit Italië 0.02s voor op de streep en wordt 3de in mijn serie. Ik ben kapot en hoop de eerste minuten eigenlijk dat ik niet door ben. Jeetje wat was dat lastig. Blijkt echter wel dat ik 0.01s onder mijn richttijd loop. Dus met hekjes 46.49s. Woow dat is best goed en onverwacht. Als dat een beetje indaalt en ik bemerk dat ik als langzaamste tijd snelste door ben naar de finale, slaat de ergernis om in positiviteit. Laat die finale maar komen, ik ben er helemaal klaar voor. Ik vind het zelfs leuk en voel de energie terugkomen.
De finale is de volgende dag om 11 uur s ochtends. De warming up en baan liggen nog in de schaduw maar de temperatuur is prima. Ik begin vroeg met inwandelen en wat oefeningen maar verder spaar ik energie. De hekjes staan tenslotte slechts op 76 cm en de korte 300m is mij goed bevallen. Vandaag weet ik precies wat ik moet doen: direct na de 5de horde, gas erop. Omdat Neil en ik als tijd snelste doorzijn, zitten we in baan 1 en 2. We maken de afspraak dat we ze allemaal gaan verassen en vanuit deze binnenbanen oprollen. Leuk idee maar iedereen heeft snode plannen voor de finale. Na een goede start loopt allereerst Neil wat van mij weg. Wellicht start ik iets trager dan in de halve finale, maar de 17-pas komt wel vanzelf. Ik loop een prima ritme en in de bocht loop ik al weer in op Neil. De rest is ook niet ver weg. Het lukt mij enorm goed om na horde 5 aan te zetten en daarom kom ik ook op horde 6 in 17-pas, houd snelheid en raas voorbij Neil. Rechts voor mij ontspint er een gevecht van de andere finalisten. Enrico (2de op de 100mh) deelt zijn race goed in en maakt grote vorderingen op het rechte stuk zie ik later op de video. Mijn race gaat eigenlijk verassend lekker en enorm snel. Omdat ik steeds goed uitkom gaan ook de 40m naar de finish snel voorbij. In euforie kom ik over de finish. Nee, het is geen medaille (al laat het display mij tijdelijk als 3de zien), maar ik verpulver mijn jonge PR en loop 45.35s. Dit keer voel ik geen vermoeidheid en stuiter over de baan. Wat is dit een fijn gevoel, een fijne race, een fijne afstand. In mijn 2de 300mh ooit, blijf ik slechts 0.05s steken boven het Nederlandse Record van Wim Threels. Bovendien beaamt Vincent als ervaringsdeskundige dat dit de beste 300mh horde finale was van het kampioenschap. 7 finalisten finishen binnen 1 seconde. Ik wordt dus 7de maar weet dat ik met wat meer gerichte training en langere tempo's, een volgende keer echt voor de medailles kan meestrijden. Enige probleem is dat ik dus inmiddels 3 favoriete onderdelen heb; korte horden, ver en lange horden. Hoe gaat dat in training en in een wedstrijdschema passen?
Conclusie
Ik blijf de dagen na deze races met een grote glimlach op mijn gezicht rondlopen. Het nieuws magazine van de Universiteit Twente vind mijn FB post en wijt er een artikel aan. Collega's van mijn afdeling had ik al de positieve vibes gedeeld, maar nu weet de hele UT het. Na Wereldkampioen dus ook Europees kampioen én een Europees record rijker. Zowel op de 60mh indoor als de 100mh outdoor heb de Europese records uit 2004 van Rolf Geese afgepakt. Ik hoop dat mijn records ook zo lang blijven staan, maar ik verwacht eigenlijk dat Joe Appiah (GB) ze over een jaartje of 6 wel scherper stelt. Tot die tijd staat mijn naam in de lijsten van de European Master Athletics. Ik blijf glimlachen. Wat een EK.
