Ik ben inmiddels al weer een hele dag terug, met 2 medailles. Op de 60 meter horden heb ik nog een zilveren plak gehaald, maar hoe dat ging?
Uiteraard was ik heel content met de gouden medaille op de vijfkamp, maar de prestatie op de 60 meter horden gaf me goede hoop om ook op de 60 meter horden nog te scoren. Tenslotte had ik met de 8.70s voldaan aan mijn inschrijvingstijd (8.72s van vorig jaar) en was dus op papier en in het echie de snelste. Ondanks de vijfkamp voelde ik me ook de vrij(e)dag heel erg goed hersteld. Op de dag van de 60mh kwam de spierpijn wel iets opzetten, maar kuiten en achillespezen bleven vrij van welke pijn dan ook. Inmiddels had Michel voor mijn enkelprobleem een inlay gemaakt om de druk van de ketel te halen. Het was trouwens minder enkelpijn en meer de middenvoet die enorm pijnlijk was. Ach, na 2 races met maximaal 10 hordes zou het over zijn, dus alles werd toch uit de kast gepakt.
Aan het eind van de ochtend zit ik in dezelfde serie als Glenn Redington. Ik heb nog nooit tegen deze Brit gelopen, weet dat het een uitstekende hordenloper is, en inmiddels weet ik ook dat hij een vreemde snuiter is. Goh, wat sluit die zich af tijdens de voorbereiding, en hij komt bovendien altijd te laat in de call room. Vreemde snuiter; ik vind hem arrogant. Jammer, dan is het contact met Donald, ja hij weer, Des Wilkinson, ja ook hij weer, en Serge Beckers en Josef Jacobs, veel beter. Ik heb ook in de serie een goede start en lig op de 2de horde voor op Glenn. Ik geef gas en finish ruim voor hem in 8.68s. Tenminste daar staat de electronische tijd op stil. Later wordt de tijd gecorrigeerd naar 8.71s, net geen nieuw Nederlands Record. Dat moet dan maar in de finale gebeuren, denk ik.
Samen met 3 Britten, Twee Belgen een Fransoos en een Sloveen, plaats ik me voor de finale. Ik heb inderdaad in de series de snelste tijd gelopen en ben dus favoriet. Maar in finales gelden andere regels; of eigenlijk maar eentje: wie als eerste over de finish komt is de winnaar en resultaten behaald in het verleden geven geen garantie voor de toekomst, staat er in kleine lettertjes onder. Het zijn vooral de wat mindere goden die in zo'n finale proberen met een pikstart te scoren. De eerste is voor Des. Bij de tweede ga ik flitsend weg en wordt teruggeschoten. "Maak ik de valse start?", denk ik. Maar de gele kaart gaat naar Donald. Bij de 3de start merk ik in de startblokken dat mijn concentratie even wegis, ik heb honger, hoor "Set", kom omhoog, hoor een schot en . . . blijf bijna zitten. Iedereen snelt weg. Mijn eerste 8 passen naar de 1ste horden lijken eeuwen te duren, het lijkt alsof iedereen voor mij loopt. En langzaam begin ik aan een inhaalrace. Elke horde pak ik een tegenstander en tot op de laatste horden denken de Nederlanders op de tribune dat ik helemaal buiten de boot val. Ik pers er alles uit en druk mijn borst nog net voorbij de Fransoos. Zucht, toch nog tweede want Serge Beckers, die de 3de pikstart riskeerde, wordt de glorieuse winnaar met 8.77s. Ja, ik weet het, ik was dit Kampioenschap twee keer sneller. Maar dat telt niet. Natuurlijk ben ik even, goed iets langer dan even, teleurgesteld. Dit was mijn kans op een tweede Gouden plak. Na enige tijd kan ik het relativeren; ik heb al een Gouden plak, en nog een Zilveren erbij. Bovendien stemde me mijn inhaal race tevreden. Nog nooit heb ik met zoveel macht gelopen om uiteindelijk het dan hoogst haalbare te bereiken. Missie geslaag, voorbeschouwing gehaald en nog helemaal heel. Goud en Zilver, wat wil ik nog meer? Naar huis!
Voor meer foto's zie foto/video