Sinds het NK Indoor, je weet wel, toen het nog winter was, heb ik slechts op geleide van pijn kunnen trainen. Zelfs in het dagelijkse leven en in bed bleef ik last houden van pijn vanaf de bil tot naar mijn knie. Omdat het inmiddels 3 maanden geleden was dacht ik dat als het spieren waren die beschadigd waren, dat ze toch nu wel weer heel zouden moeten zijn. Dus wellicht komt de pijn ergens anders vandaag en kan ik wel weer een wedstrijdje doen? Johan Knaap games, lekker om de hoek. Op dinsdag bespreken we nog dat we dikke kleren moeten meenemen want is is koud. Maar een dag later schijnt de zon in het FBK stadion. Goede omstandigheden voor een wedstrijdje.
Bij mijn eerste poging raakt mijn grote teen net de balk, maar de sprong voelt best goed. En als ik dan naar de balk terugloop en ik de jury het meetlint zie straktrekken moet direct de scheidsrechter erbij komen. 5m45, Nederlands record. Uit het niets. Ik spring darna nog 3 keer maar ik blijf niet goed uitkomen. De sprongen zijn goed, hamstring reageert ook uitstekend. Wat een opluchting.
Later op de avond val ik in het startschot van de 100m en loop ook nog even 13.05s. Slechts 0,1s langzamer dan vorig jaar hoog zomer. En 3 dagen later lijkt het alsof juist deze wedstrijd het een en ander heeft rechtgezet. De pijn is een stuk minder en soms denk ik er niet meer aan. Het is of dat of toch de Ibuprofen . . .