Europees record 60mh M60 8.99s
5m77 Apeldoorn (2019)
6.48m 2de bij EK verspringen (2006)
Start 110mh op het EK Ljubljana (2008)
Europees Kampioen 5-kamp in Ancona (2016)
Mijn meest enerverende race; 5de op het WK 2015
WK 2015 na een Nederlands Record 14.48s
WK 2019 Torun
WK 2019 Torun, 2de op slechts 0.04s

Het is de ochtend van de finale dag van de 60 meter horden. Ik ben niet met Paul om half zes opgestaan omdat mijn finale pas om 1 uur gelopen wordt en ik de slaap goed kan gebruiken. Gisteren was een pittige dag, waarover later meer, die eindigde door zware inspanning en slaapgebrek met barstende koppijn.

IMG 20160401 WA0003

Na de grandioze overwinning op de vijfkamp volgde een rustdag (donderdag) waarop we ook van het weer wilde genieten. Helaas bleek meteo.it niet zo betrouwbaar, een frisse wind blies over Ancona. Dus even rustig op de baan wat vitamine D pakken was er niet bij. Op vrijdag stond de wekker weer op half zes, dit keer alleen voor mij. Om half negen zou ik de series van de 60 mh lopen en dan later die ochtend de wedstrijd verspringen. Ondanks de zware overcast, de bewolking dreef zeer laag over de baan, en wat lagere temperatuur doe ik mijn warming up op de buitenbaan. Er zijn er meer die dat doen, maar niet zoveel als verwacht volgens de inschrijving. Aangezien ik de series alleen moet overleven is de warming up kort. Als ik vlak voor de callroom de definitieve inschrijving controleer, staan er slechts 2 gedeeltelijk gevulde series op het schema. Het klopt dus dat niet iedereen er is. Er is wel een weerzien van deelnemers aan de vijfkamp, zo’n 3-4 durven het aan na de vijfkamp nog een onderdeel te doen. In serie 1 start ik in baan 4. Ik wil weten wat er in het vat zit en besluit om de serie wel gewoon hard door te lopen. Volgens ‘kenners’ op de tribune doe ik dat niet, maar win wel de serie in 8.94s. Het voelde goed, de tijd valt dan een beetje tegen. In de andere serie loopt niemand harder hoewel je je kunt afvragen of ze wel allemaal tot het uiterste zijn gegaan. Ik kan me dus opmaken voor een finale 60mh met kansen op podium. Ik twijfel hoe ik het verspringen ga aanpakken? Als het tegenvalt gewoon een poging of zo en dan rust nemen want de horden zijn belangrijker.

Bij het verspringen zijn we met 23 deelnemers. Inclusief Gianni Becatti, de wereldrecordhouder die Steven Zwerink in Mexico heeft ontmoet. Wat een kleine wereld is het toch want in Mexico komen ze aan de praat en al snel tot de conclusie dat ze mij beiden kennen. Het inspringen gaat goed. Ik kan me beter concentreren dan tijdens de vijfkamp. De eerste poging is een beest van een poging, ik vlieg. Kijk achter me, dat zit tegen, op of zelfs over de 6 meter. Dan zie ik in vertraging de rode vlag omhoog gaan. Damn, een klein teentje in de plasticine. Maar het zit dus zo goed dat ik besluit door te gaan. Zeker als lijkt dat voor brons ik iets meer dan 5.88m moet springen. Ik spring duidelijk op het randje. Met 5.74m ga ik de finaleserie in. Nog steeds kansen. Dus volgt poging 4 die weer goed is maar opnieuw ongeldig. Normaal gesproken spring ik geen 6 pogingen want in die laatste zit toch geen pit meer. Nu moet het echter. In poging vijf 5.77m. Ik kom in de buurt en Ian Allen die 3de staat met nog steeds 5m88 begint hem te knijpen als ik in mijn laatste poging weer vlieg. Hij kijkt over mijn schouder als ze het meetlint aantrekken. 5m86. Ik kom 3 cm te kort voor brons. Desondanks staat er een glimlach op mijn gezicht. Was toch weer onverwacht een mooie wedstrijd met goede sprongen. Ik kan het nog steeds.

De vraag is natuurlijk hoe ik ben hersteld van die zware dag(en).

In de middag weer terug in het appartement blijkt dat niet alleen de meteo van slag is. Ik krijg een geweldige koppijn en kruip al vanaf 3 uur 's middags in bed. Alleen voor het avondeten, netjes dor Paul samengesteld, kom ik er uit. Ik weet wat ik te kort kom (slaap/rust) en moet bijtanken. Na zo'n 6 uur extra rust begint de nacht. Nog wat uurtjes energie opdoen voor de finale van de 60 meter. Zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz.