Wie A zegt moet B zeggen. In mijn geval organiseer ik deelname met een ITC Run4Fun team aan de jaarlijkse Batavierenrace. Tot 2 dagen voor de race heb ik mijzelf nog niet opgesteld; lijkt me ook niet verstandig. Maar als tot op de laatste dag één etappe niet gevuld blijft, moet ik dus B zeggen. In plaats van een 5-kamp werd het een soort 4-kramp.
Als chauffeur rijd ik de nachtploeg van Enschede naar Dinxperlo en in dat team is dus een 8.2 km etappe onbezet. Ondanks naarstig zoeken in het ITC. Als je zo'n etappe openlaat krijg je een langzame tijd en misschien nog wel een tijd straf er boven op en dat is voor de andere 24 lopers, waarvan er een flink aantal studenten al wekenlang speciaal voor getraind heeft, niet leuk. Uiteraard weet ik dat ik tot Maart alleen maar gefocused was op iets van 60 meter en dat 8200 meter wel degelijk iets anders vraagt. Bovendien had ik twee weken ervoor op de wekelijkse Run4Fun training eens meegelopen met Simon. Na een paar km begon een irritatie in de rechterkuit op te spelen. Dat is dus de kuit van het andere been waarvan de enkel was geirirteerd voor en tijdens de EK. Na 4 km moest ik toen echt stoppen omdat de pijn te erg werd. Enfin met die wetenschap begin ik 's nachts om 04:00 aan mijn 8km. In een voor mijn doen rustig tempo start ik en word al snel door een paar lopers bij en ingehaald. Het voelt goed maar ik houd me (en mijn adem) in. Laat ze maar gaan, ik heb een andere missie. Helaas, net zoals op die training onstaat er langzaam weer irritaitie in de rechterkuit. Het is zo'n beginnende kramp die langzaam aanzwelt. En jawel, bij de 4km is het raak. Ik moet gas terugnemen (kan dat nog wel ;-) en de gemiddelde snelheid daalt direct. De rest van het lichaam schreeuwt echter om meer, meer en sneller, sneller. Een paar keer probeer ik het maar moet snel toezien dat de kuit weer een de alarmbel trekt. Ik heb nog nooit zo onregelmatig gelopen, ik lijk wel een Kenyaan denk ik gekscherend. Bij het bordje van de laatse km doe ik nog één poging, dat moet toch kunnen. Ook dat strand in mooie gedachten. Met een van pijn en frustratie verwrongen gezicht ga ik door het poortje na 36 minuten en 47 seconden en geef het estafette vest over aan Emmaunel Gavu. Ik zijg op de grond en weet dat ik de baan voorlopig kan vergeten. Hoewel, over 2 weken op 10 mei is de master competitie in Leiden. Ben benieuwd wat ik daar kan uitrichten.