Category: WK
Hits: 3524

Ik heb iets met Ancona. En met het kampioenschap daarna. In 2009 werd ik voor het eerst Europees kampioen vijfkamp en in 2010 waren de Wereldkampioenschappen aan de andere kant van de wereld in Kamloops, Canada. Goed getraind waren die kampioenschappen na het tweede onderdeel van de vijfkamp over and out. In 2016 werd ik voor de tweede keer Europees kampioen vijfkamp. In Ancona. Het jaar daaropvolgend is het WK in Daegu, Zuid-Korea. Je vliegt de andere kant op, maar het is ook aan de andere kant van de wereld. Nu hield ik het 4 onderdelen vol maar betekende hevige kuitkramp mijn waterloo terwijl ik op medaille koers lag en liep op de afsluitende 1000m.

Maar laat ik beginnen met het begin, want er waren ook verschillen.

Eerste indrukken

Na een redelijk vlotte rechtstreekse vlucht Amsterdam-Seoul tref ik Gerard Faaij bij een koffiecorner ol het treinstation. Hij zat in het andere vliegtuig dat die avond vanaf Schiphol vertrok. We hebben wat tijd want de bullettrain vertrekt een paar uur na de landing. De vertrekhal van het station geeft trouwens al een goede indicatie van hoe het met Zuid-Korea is gesteld. Impossant, nieuw, groots. Net zoals het vliegveld trouwens, waar ze volgens mij zelfs bezig zijn het nog twee keer zo groot te maken. Buiten rijden alleen maar spiksplinter nieuwe autos. De merken mag je raden, maar enig Koreaans chauvinisme speelt een rol. Limousines van Hyundai en Kia rijden af en aan. En mocht je je nog afvragen welke electronica uit Korea komt, Samsung ligt zo ongeveer in elke hand en LG staat op elke hoek van de straat. Stiekem had ik gehoopt om in dit land van Samsung nog een leuk gadget voor een prikkie op de kop te kunnen tikken, maar ik kom bedrogen uit. Het gaat zo goed met de Koreanen dat de prijzen navenant zijn.

Copy-paste

Tegen de tijd dat we in de trein kunnen stappen is het donker geworden en dat is wel jammer want zo zie ik weinig van het Koreaanse landschap. Wat wel aan het raam voorbij schiet zijn rijen appartementengebouwen van 20-30 verdiepingen. Vol met flitsende en kleurrijke neon reclame (dat zal tegenwoordig wel LED zijn). Als ik later een foto met mijn dochter deel appt ze de spijker op de kop; copy-paste. Zeggen wij dat de Chinezen kunnen kopieren, deze appartementencomplexen zijn een bewijs dat de Koreanen dat ook kunnen. Om je appartement te kunnen vinden hebben de Koreanen wel iets gevonden; metershoge nummers op de flats. “Waar woon jij?” “Ik woon in flat 115.”

2017 WMACI stadsdeel

Na 2.5 uur arriveren we in Daegu na soms met 260-300 km/uur te hebben gereden. Mijn Airbnb appartement ligt op loopafstand van het centrale station. De beschrijving van host Erick is goed tot het moment dat ik naar het gebouw met de 7-11 winkel moet. Mijn oog valt na de bocht direct op de flat aan het einde van de straat. Alleen de ingang zit niet waar ik hem verwacht. Omdat de centrale deur open staat (gaat er geen belletje rinkelen?) ga ik naar binnen en neem de lift naar de 13de verdiepning. Ook daar klopt de gangenstructuur niet maar ik vind uiteindelijk appartement 1302 met een Samsung electronic deurslot. Na twee keer de code van Erick te hebben gebruikt hoor ik ineens gestommel en gaat de deur open. Een geblokte Canadees (later ontmoet ik hem op het WK, want hij doet ook mee) doet open en vraagt wat ik wil. Conclusie is natuurlijk dat ik het verkeerde gebouw te pakken heb. Niet verassend blijkt later als elk appartementengebouw zo onveer een 7-11 winkel heeft en vol zit met Airbnb appartementen. Kwartiertje later heb ik het juiste gebouw gevonden en het appartement met de juiste code. Het is een efficient en luxe ingericht hok van 3 bij 6.5m, incl keukentje, wifi, tv met 300 zenders, luxe stortdouche, bluetooth speaker, wasmachine, koelkast, . . . . . Inclusief het tijdsverschil is inmiddels het al wel zondagavond.

Verkenning venue

De maandag gebruik ik voor het verkennen van het transportsysteem en om me te melden. Dacht ik me van de voorgaande dag te herinneren dat er weinig aandacht werd geschonken aan dit WK, vandaag blijkt dat anders. Overal starten shuttlebussen en op elke plek staan daar vrijwilligers om je te helpen. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. En maar knipmessen. Korea is goed voor de bewegelijkheid van je onderrug. Ook bij het indoor stadion wemelt het er van de vrijwilligers. Veel hebben groene kleding aan maar er lopen ook officials met oranje kleding. Omdat de brutaalsten de halve wereld hebben ga ik naar het Technical Information Center en spreek een dame aan met de vraag of ik een oranje jasje kan krijgen of kopen desnoods, het is tenslotte onze nationale kleur. Er moeten wat vertaalsters aan te pas komen en het moet nagevraagd worden. Ik moet de volgende dag om 1 uur terugkomen en die dame opzoeken.

Pre-warming up

En dan eindelijk wat atletiek. In hal B begin ik een korte warming up om de vlucht te verwerken en het fysiologisch systeem te laten wennen aan het tijdsverschil. Tenslotte moet ik twee keer midden in de nacht optreden. Hal B heeft twee kogelsectoren, twee hoogspringsectoren, een verspringbak op hoogte en 6 sprintbanen van 120 meter. Frapante is dat die banen gedeeltelijk binnen en gedeeltelijk buiten liggen. Als ze de grote garagedeur openzetten kun je dus semi-indoor sprinten. Later hoor ik dat deze accommodatie in de laatste 4 weken uit de grond is gestampt. Knap staaltje werkt van die Koreanen. Ze zijn alleen vergeten verwarming aan te leggen en met een doeken dak en de garagedeur blijkt de dagen daarna dat je dan eigenlijk niet van indoor atletiek kunt spreken als je bij 12 graden moet verspringen.

Koreaanse deelname is matig

In hal A worden die dag 60m series afgewerkt. Verbaasd zie ik series met slechts 2 deelnemers vertrekken? Op het scorebord zie ik dat vaak alle Koreanen verstek laten gaan? In het roddelcircuit gaan diverse verhalen de ronde. Twee ervan wil ik wel delen. De eerste is dat een organisatie natuurlijk prat wil gaan op een zo groot mogelijk deelnemersaantal. Ze hebben hier bij de winkelcentra in Daegu gewoonweg alle mensen laten inschrijven. Dat wordt een beetje bevestigd door de kwaliteit van de Koreanen die wel starten; 12s op de 60 mannen 45 is niet bijster snel. Het tweede verhaal krijg ik een dag later te horen. Tijdens de openingsceremonie is er een optreden van de grootste artiest van Korea (die van gangnam style?) en inschrijving is goedkoper dan een ticket voor een van zijn concerten. Wat waarheid is diet niet ter zake, er zijn veel meer Koreaanse vrijwilligers dan deelnemers.

Verspringen dinsdag

2017 WMACI VerDe verspringcompetitie van de M50 vind plaats in hal B waar het om 11.30 lokale tijd nog net aangenaam is. Oorspronkelijk zouden we starten met 36 man, in een groep. Misschien weet de organisatie meer dan wij want dat is not done. Blijkt natuurlijk dat 22 van de 24 ingeschreven Koreanen niet op komen dagen. Met 14 man beginnen we de wedstrijd. Ian en Philippe van Engeland en Belgie zijn er ook weer bij. Twee man die op de EK voor me eindigden. Ik wil het liefst in mijn eerste poging wat neerzeten, want ik doe nog meer onderdelen dit WK. Helaas lukt dat niet helemaal. Ian wel, die zet 6.05 neer en zit op rozen omdag Philippe (EK en WK kampioen 2016) niet uit de verf komt. Uiteindelijk staat Philippe op 5.80 en ik op 5.76m. Ik moet dus blijven springen want 4 cm is te overbruggen en in Ancona heb ik laten zien dat ik het in de laatste poging nog spannend kan maken. Ook nu volgt mijn beste sprong, als ze vanaf de afzet zouden meten. 5.69m wordt gemeten, terwijl ik voor de balk afzette. Enfin ik ben zeer content met een bronzen medaille en weet/hoop op zo’n uitschieter in de vijfkamp.

 

2017 WMACI Ver Groepje  2017 WMACI Podium Ver 

Vijfkamp

Biologisch gezien start de vijfkamp een dag later nog slechter. Om 9.10 ’s ochtens de 60mh lopen wat biologisch gezien 1.10 ’s nachts is. Hmmmmm. Het is mij bekend dat de starters enorm wisselvallig schieten. En dat blijkt. Als ik wegschiet moet het schot nog komen. De tweede start is daarentegen wel enorm snel en ik laat dus iets liggen op de de start. Neemt niet weg dat ik snel afstand neem van mijn tegenstanders waarvan sommigen een nationaal record lopen, als ze maar finishen. De klok staat stil op 8.94s. Wel onder de 9s maar niet wat ik op basis van mijn laatste training had verwacht. Ik pak wel tientallen punten op de concurrentie die ook moeite hebben met dit lastige onderdeel zo vroeg in de ochtend.

Bij het verspringen haalt Christophe Schiefermayer uit met 5.90m. Hij is de benjamin van de groep en een goede meerkamper. Ook goed gebouwd trouwens, zoek hem maar eens op op internet. Ik blijf ondanks weer een goede laatste poging steken op 5.65m. De twee Japanners, vergeef me dat ik hun namen niet direct kan herinneren, springen zo rond mijn afstand. Zij zijn echter net zoals ik geen kei in kogel. Christophe daarentegen stoot uiteindelijk 13.13m. Woow, wat een afstand. En hij pakt de leiding. Ik kan in mijn laatste poging eindelijk de ontspanning van het instoten pakken en kom tot mijn beste afstand van 9.87m. Ik pak weer iets ten opzichte van Masahiro en Tadashi. Zeg maar de kleine en de grote Japanner. Sleutelonderdeel hoog moet dan beginnen.

Ik heb er een goed maar onbestendig gevoel bij. Gaat het me eindelijk lukken om mijn sprongkracht op de juiste manier om te zetten? Ik heb weer hoogte zat en alles gaat in de eerste loging tot en met 1m54. Op 1m57 volgen wat foutpogingen. De lange Japanner heeft hoog als favoriete onderdeel en is dan nog maar net begonnen. De kleine springt net zo als ik. Allebei halen we 1m57 en vinden ons Waterloo op 1m60. Na twee minder goede pogingen met hoogte over maar geen techniek klopt het veel beter in mijn laatste poging. Wat heet, ik trek zowaar een beetje hol, maar vergeet dan om te klappen en raak de lat lichtjes met mijn hak. Als ik op de mat lig hoor ik hem alsnog vallen. Damn. Als ik de video zie schrik ik, wat een hoogte, wat een behoorlijke techniek en wat een pech.

Na hoog staat Christophe ver weg, Tadashi de lange na 1m75 10 punten voor en Masahiro een kleine 200 punten achter. Masahiro schijnt een stevige 1000 te kunnen lopen. Van Tadashi weten we niets. Ik moet 1.5 seconde winnen. De grande finale 1000m is weer in hal A waar de tribunes bijna leeg zijn want er is naast de vijfkamp niets meer te beleven. Na wat consternatie voor de start, er zijn verkeerde nummers uitgedeeld, mogen we los. Masahiro schiet weg gevolgd door Christophe die 3 minuten wil lopen. Na Terry volg ik. Dus zit Tadashi achter me. Verder weet ik niet veel meer te herinneren. Als we doorkomen gok ik dat ik op 36.5 s doorkom. Dat is goed, maar in mijn linkerkuit (afzetbeen horden, ver en hoog) gaat het niet goed. Een felle steek en ik sta eigenlijk direct stil. Net uit de bocht wijk ik uit naar buiten om de anderen niet in de weg te lopen. Pierre Lommen roept nog vanaf de tribune dat de Japanner achter me loopt te lachen (of grimassen) en ze denken dat ik tactisch loop. Helaas de kuitkramp laat niet toe dat ik doorloop en ik moet stoppen. Of Tadashi echt niet kan lopen weet ik nog niet, hij komt zuchtend over de streep in 4 minuten! Dat was kat in het bakkie geweest. Masahiro snelt naar 2min57. Geweldig en stijgt van 4 naar 2. Ik knal van 3 naar 5. Vijfde, zonder 1000m? Ja het niveau was niet bij iedereen hoog, zeg maar.

Hoewel Michel niet officieel als fysio is meegegaan staat hij me wel beneden in de warming op hal op te wachten. “Daar moet wat aan gedaan worden”, concludeert hij nuchter. Een uurtje later loop ik met 4 strepen kinesio tape op kijn kuit de hal it. Op hoop van zegen.