Na een zonnige vakantie met de familie naar Slovenië (mountainbiken en bergwandelen), Kroatië (zwemmen en trainen in Pula) en Italië (slenteren door Venetië) volgde na een weekje werk de WK Masters in Lyon. Samen met Tobias en een tentje ging het kamperen gewoon door. En de wedstrijden?
Kwalificatie ver
De eerste nacht viel tegen omdat er twee plekken verderop wat jonge Fransen zaten die het niet zo nauw namen met de regels. Camping Indigo had die wel duidelijk opgesteld, maar er was 's avonds geen receptie of wacht dus geen toezicht. Meer foto's staan in het fotoalbum.
De kwalificatie verspringen was redelijk vroeg in de ochtend in twee groepen en de organisatie had er voor gekozen om die niet tegelijkertijd te laten plaatsvinden. Dat zou natuurlijk voor enige consternatie zorgen omdat de eis op 6 meter stond en dat niet door 12 atleten gesprongen zou worden. Ik zat in de tweede groep samen met de meeste favorieten. De voorbereiding was goed en zo ook de eerste poging. Er kwam 5m93 op het bord en hoewel geen 6 meter had ik wel het gevoel dat ik me daarmee zou plaatsen. Alleen de jury kon mij geen uitsluitsel geven wat er in de 1ste groep was gepresteerd. In groep 2 waren we met 11 man dus met slechts één atleet verder dan 5m93 in groep 1 was ik al geplaatst. na enig aandringen ging onze begeleider op zoek naar de uitslag van groep 1 en toen die na enkele minuten terugkeerde, was het zeker. Ik kon mijn spikes uitdoen. Uiteindelijk plaatste ik me zelfs als 3de voor de finale. Zou de 6 meter er dan weer in zitten?
Rustdag wordt 'mountainbiketocht'
De donderdag was een algemene rustdag; het hele toernooi lag stil vanwege de internationale vergaderingen van WMA etc. Tobias en ik hadden die dag uitgekozen om de Dacthlon te bezoeken. Vooraf op Google hadden we gezien dat die in de richting van het centrum lag, maar bij aankomst bleek er op wandelafstand van de Camping ook een nieuwe vestiging te zijn. Dat was dus geen uitdaging meer. de rest van de rit echter wel. Tot het stadion kende we de weg en ik dacht dat we al behoorlijk gedaald hadden, maar er volgde nog een zinderende afdaling. met 50-60 km uur stoven we nog verder en verder naar beneden. De gedachten aan de terugweg schoten al door mijn hoofd. Na bezoek aan een MD voor de wifi (;-) hebben de we Rhône en Saone verder verkend tot aan de confluence. Een opvallend museum staat daar potsierlijk. Aangezien de weersverwachting voor deze donderdag niet geheel zonnig was begonnen we vroeg in de middag aan de terugweg. We kozen op mijn aanraden een alternatieve terugweg: 'langs de andere kant van de heuvel met de kathedraal zal wel makkelijker zijn . . ' Dus niet. Goh wat hebben we afgezien, geklommen en gedaald en weer geklommen. Er kwam geen eind aan. En toen we na een verkeerde afslag aan de verkeerde kant van de snelweg uitkwamen en de temperatuur flink daalde volgde ook nog eens een verplichte regenpauze. Bij een ambachtelijk bakker vulde we onze reserves aan voor de laatse loodjes. Dit was overduidelijk niet de beste voorbereiding op de komende dagen. maar wel heel leuk met Tobias. Een echte vader-zoon dag.
Toch achilles problemen?
De hele vakantie hard getraind en na een luttele poging in de verspringbak op woensdag nam op vrijdagochtend ineens de achillespijn in mijn rechterbeen enorm toe. Huh? Waarom dit, waarom nu? Een gevolg van de warming up die ik buiten het stadion in een parkje heb afgewerkt? De vertwijfeling sloeg toe want ik moest die dag zowel de 100mh series lopen als de finale verspringen. En dan de daarop volgende dag nog 2 keer de 100mh. Het was al lang geen vertwijfeling meer. Als een mank hert heb ik de finale verspringen gedaan. Eerst met de gedachte ik spring één keer, maar uiteindelijk met wat adrenaline (en de hoop dat er nog een 6 meter in zou zitten) volgde er nog 4. Ik wist toen al dat het podium buiten bereik zou zijn. Maar je weet het maar nooit, toch? In de laatste poging legde ik nog een keer alles wat ik heb. Die veel betere aanloop leidde tot een betere afsprong en afstand. Zij het dat ik ook een stukje plasticine meenam.
Enkele uren en een eerste behandeling later (ik had deze keer gehoopt een keer géén beroep te hoeven doen op de fysio ;-) bereidde ik me voor op de series 100mh. Ik wist inmiddels dat kwalificatie geen probleem hoefde te zijn. Zeker als ik in mijn serie ook een Indiër tref die duidelijk op vakantie is. De startcommissaris had geen vat op hem toen hij nog een groepsfoto vóór de start wilde laten maken. "Sir, Sir, no photographs, sir. Come back sir" klinkt er met een Schots accent uit de mond van de vrouw. Ik plaatste me eenvoudig met 14.99s voor de halve finale. Er volgde enige geruststelling; nog maar twee keer knallen en dat moest de achilles maar gewoon volhouden.
1/2 en hele Finale 100mh
 |
 |
Met een goed gevoel tussen de oren maar niet in de achilles keerden we zaterdag weer terug naar het stadion. Vroeg, hééél vroeg. Alleen de mannen 45 zouden nog eerder lopen en als we om half 8 aankomen zijn die in het stadion aan het opwarmen. We zijn zo vroeg dat dat dus nog mag. Ik wandelde wat, dribbedel wat en warm het lichaam langzaam op. Om 09.15 horden lopen, dat had ik nog nooit gedaan. We waren wel voldoende vroeg opgestaan dus het lichaam was zeg maar wakker. En daar hield het ook wel mee op ;-). Ik zat in de tweede halve finale met Thomas Oberhofer (van Torun), Good old smiling Des Wilkinson, Serge Beckers en David Ashford. De laatste is wereld recordhouder bij de M40 (13.73s) en nog altijd een imposante tegenstander. Gelukkig is ook bij hem de sleet merkbaar. Ik eindigde vlak achter Thomas en net voor David in mijn halve finale. Prima race en fijne tijd. Vooraf had ik gedacht met 14.75 verder te kunnen komen en wat liep ik? 14.75s.
Er moest nu nog een knallende race komen. De spanning bouwde op. De pijn ook, en de warming up was dan ook zeer beperkt. Het inloopterrein is een klein kunststof voetbal court. Het lijkt met alle hekken er omheen wel en arena. En wij de gladiatoren. In het stadion was de mensenmassa samen gekomen want er zouden die middag louter interessante finales zijn. Ik voel me dan op, de adrenaline zal zijn werk wel doen. Ik sta in finale aan de start in een van de beste startvelden ooit. het is een eer hiermee te mogen strijden. Alles leg ik in deze race, een flitsende start. Ik kan met de toppers meegaan. Ergens raak ik Thomas die op de laatste hordes wegloopt. Donald is dan al uitgevallen, dat doet hij vaker als het er op aankomt. Maar er zijn er meer die voor mij lopen. Het is een euforische race. het voelt mega lekker en ik kom met een schreeuw over de finish. Tobias, die aan het einde van de sprint op de verhoging video opnames maakte was verbaast en vroeg direct naar mijn plaats. "Vierde", schreeuwde ik hem toe met een enorme glimlach op mijn gezicht. Wat een ontlading. Blijkt dat ik David over het hoofd heb gezien en ik wordt dus 5de. Vijfde van de wereld! op 0.1s van zilver! In zo'n topveld, met weer een nieuw Nederlands record. Topveld? In de finale worden maar liefst 3 nationale records verbeterd. Een klein kwartier na de finale komt er een geweldige pijn opzetten. In de achilles denk je? Nee, in de onderrug. Ik kan een aantal dagen niet niezen of hoesten of lachen zonder pijn.
Maar de grijns op mijn gezicht gaat er voorlopig niet meer vanaf. Mijn WK is ondanks de pijn toch geslaagd. Dit vergeet ik nooit meer.
Analyses
Over het verspringen kan ik kort zijn. Dat viel tegen. Wel ga ik de komende jaren toch eens een langere aanloop proberen, én om met iets hogere snelheid op de balk aan te komen. In de Competitie finale van de Masters ging dat nog niet, maar volgend jaar, of indoor, plak ik er 4 passen aan vast.
Op de 100 meter horden kwam ik dus 0.1 s te kort voor zilver. Op een WK. Dat vroeg natuurlijk om een grondige analyse. Waar komt de pijn in de onderrug vandaan? Waar heb ik die 0.1s laten liggen?
Onderweg heb ik een tegenstander, Thomas, geraakt. Of hij mij natuurlijk. Volgens Robert stap ik na de 3de horde uit naar rechts. Ik denk zelf dat het bij de 8ste horde is. Daar land ik zeker met een knik in de rechterheup. Op de video heb ik ook de timings (frames) tussen de hordes gemeten:
1.03, 1.03, 1.04, 1.03, 1.04, 1.04, 1.03, 1.05, 1.03
Dat valt helemaal niet tegen. Behoorlijk constant zou ik zeggen behalve dus de timing tussen . . . de 8ste en 9de horde.
Ik heb ook nog naar de fotoserie van de finish gekeken. Naast het feit dat het een enorm mooie serie is die de spanning (op de gezichten) weergeeft zie ik dat ik 0.5 meter op de finish te kort kom. Iets wat ik ook in Torun al bevroedde; de anderen nemen de laatste horde niet net zoals de daaraan voorafgaande maar als de laatste. Hoe je daarover land is niet belangrijk als je maar kunt doorbuffelen naar de finish.