EK Outdoor Arhus (Denemarken) 2004
De kop is er af
Gevoelige plek: de H-String
In Randers is alles Anders
Sportief kamperen
Met de caravan, tent en fiets naar de EK
Bestemming Ajstrup strand Camping
Op een steenworp van Arhus ligt onze camping, vlakbij het plaatsje Malling. Tja, deze keer gaat de hele familie mee naar een atletiek evenement, maar onder twee voorwaarden: er moet op korte afstand een strand zijn (over zon wordt niets gezegd ;-) én ze hoeven niet elke keer met papa mee. Nou, aan die voorwaarden werk ik graag mee. Nou maar hopen dat het de weken van 19 juli tot en met 6 augustus een keer zomers wordt in Denemarken. Dat komt ook mij wel goed uit, want normaliter gedij ik het beste als het lekker warm is.
Op het moment van dit schrijven heb ik mijn selectie van onderdelen nog niet compleet. Eén onderdeel staat wel vast: 110 meter horden. Het doel ook: Finale.
De kop is eraf
of hoe plaats je je voor de finale met 0.00 meter
Zondag 25 juli 2004
Hèhè, eindelijk actie. We zijn er al bijna een week en hebben uiteraard al wel het een en ander gedaan, maar nu begint de sport pas. Met de planning van onze sportieve vakantie hadden we rekening gehouden met mijn deelname aan de 10-kamp op Donderdag en Vrijdag. Echter gezien mijn beperkte training deze zomer (voor degene die twijfelen aan het juiste gebruik van dit jaargetijde, de zomer start officieel op 21 juni) heb ik daarvan afgezien.
Het weer is hier net als in Nederland, op en af, nat en droog, koud en warm. We hadden de kinderen al gewaarschuwd en qua kleding er rekening mee gehouden. Gisteren liepen we nog te puffen in de zon (ongeveer 25 graden), vandaag kwam het kwik niet uit zijn schulp en bleef steken op 15 graden. Ook vielen er geregeld buien, waardoor de atletiekwedstrijden soms werden stilgelegd. Tussen die buien door, scoort Nederland met zijn relatief kleine delegatie (80 atleten van de 3700!) behoorlijk goed. Er is na een halve week al een lange lijst met medaillewinnaars.
Zo net na het middaguur vertrokken we naar Arhus voor de kwalificatie verspringen. In het stadion liepen we Bert Elshof al tegen het lijf, maar wat wil je ook hij heeft zijn twee Leonbergers bij en daar kun je niet omheen. Hij is Zaterdag met Mieke en Hanny in de file hier naar toe gekomen (Duitsland had vakantie) en moest 1.5 uur eerder springen. Met inspringen kwam hij wel goed uit op de balk, maar had te weinig afzet van de balk. Ervan uitgaande dat dat met wedstrijdspanning wel goed zou komen, liet hij zijn aanloop staan. Uiteindelijk sprong hij 5.45 meter en moest met spanning wachten of hij de kwalificatie voor de finale zou halen. Later bleek hij zich als 11de geplaatst te hebben. Morgen zitten er bij de Mannen 45 3 Nederlanders in de finale (Jeroen Bronwasser staat als eerste geplaatst met 6.46m). Terwijl Bert hier mee bezig was, bereidde ik me voor op mijn kwalificatie. In de call room kwamen ik al snel de conculega's tegen. Verscheidene kende ik al een beetje van Sindelfingen, dat maakt het extra leuk. Tijdens het wachten bleek dat we nog maar met 14 atleten op de lijst stonden (er hadden zich er enkele maanden geleden 24 opgegeven). Enkelen opperde al om de kwalificatie maar te schrappen en met zijn allen morgen de finale te doen. Echter in de call room waren ze niet bijster meedenkend. Nadat onze aanvangstijd nog eens met 30 minuten was verschoven als gevolg van het slechte weer, konden we eindelijk het stadion in. Daar troffen we een jurylid/wedstrijdleider die oog had voor de situatie. Terwijl wij schuilden voor de regen en de toeschouwers het hogerop zochten (onder het dak) benaderde hij de wedstrijdleiding. En jawel, na bijna 3 uur voorbereiding konden we allen kiezen voor een gezamenlijke finale met ons 14-en. Unaniem werd hiervoor gekozen, allen met de hoop morgen betere omstandigheden te treffen. Kortom, ik heb me geplaatst voor de finale met 0.00 meter.
Tot zover dag 1 vanuit Arhus
Gevoelige plek: de H-String
27 juli 2004 - Deel 2
Of zoals een Engelse collega uitriep nadat hij in de kwalificatie voor de finale verspringen Mannen 45 voor de 3de keer fout sprong: "Shit happens". Gisteren moesten zowel Bert Elshof als ik aan de verspringbak voor de finale. Allereerst krijgen ale 12 (of zoals in mijn geval - zie deel 1 - alle 14) atleten drie kansen om zich bij de beste 8 te plaatsen en die 8 gaan dan door voor 4 finale sprongen. 3 kwartier voor aanvang is het weer een leuk weerzien van bekenden. Omdat we toch al redelijk vroeg moeten aantreden zie je een groot aantal uitgestreken smoelen. Niet iedereen is evengoed wakker. Mijn warming up met Heleen in het bos rond het stadion voelt best wel goed. Beter dan gisteren. Bij het inspringen kom ik al snel redelijk goed uit. Aangezien de wind een beetje wisslet laat ik alles zo staan en probeer bij elke aanloop dus maar hiermee rekening te houden. De eerste sprong is een daalder waard, 6.27m. Die zit in mijn zak. Nu lekker relaxed verder? Bij mijn 2de en derde sprong voel ik net als in Sindelfingen mijn Hamstring in het afzetbeen opspelen. In Sindelfingen ben ik toen gestopt om later die dag nog de horden te lopen. Aangezien horden pas donderdag gepland staat en ik nog kans maak op een 2de plaats, spring ik door. Achteraf moet je toch weer bekennen dat je beter naar je lichaam moet luisteren. Tijdens de afzet van de 4de sprong voel ik pijn en bij de landing nog iets meer. Kruipend verlaat ik de bak. Op de tribune krijgt Tobias tranen in zijn ogen. Nou, bij mij staan de tranen ook nader dan het lachen. Ik zie de 110 meter horden, het onderdeel waarvoor ik naar Arhus ben gekomen, vergaan. Ik wordt met die laatste sprong van 6.34m toch nog 5de. Enkele atleten weten zich sterk te verbeteren in de laatste pogingen. Na enige koeling door de EHBO, en 3 keer massage door Michel van Osch (fysio van Nederland) voelt het 's avonds nog niet goed aan. Ik vrees dus met groet vrezen.
Op het moment dat ik voor de eerste keer bij Michel op de pijnbank lig, is Bert bezig met het springen van zijn finale. Ondanks een lichte verbetering ten opzichte van de dag ervoor, is zijn sprong van 5.54m niet voldoende om zich bij de laatste 8 te plaatsen. En, wat nog erger is, ook Bert komt bij zijn 3de poging hinkend uit de bak. Jawel, of de duvel er mee speelt ook Bert heeft last van zijn hamstring. Iets in de lucht of het water van Enschede? Bij de mannen 45 wordt het gelukkig wel een Nederlands succes, Jeroen Bronwasser springt een nieuw Nederlands record van 6.69m en wint goud. Hij springt slechts 1 cn minder dan de winnaar in mijn categorie: Thomas Straub uit Duitsland.
En nu na een lekkere nacht slapen voelt het iets beter, maar een kleine verdraaiing bij het uit de caravan stappen zorgt voor weer een pijnscheut. Vandaag moet ik regelmatig wandelen, een keer proberen te dribbelen en verder rust, rust en nog eens rust. Op de camping pakken enige wolken zich samen voor de zon. Voor het EK te Arhus ook.
In Randers is alles Anders
28 juli 2004 - Deel 3
Ach, we kunnen Bastien niet alles verwijten natuurlijk. Hij plaatst toch maar mooi onze verhalen zonder wijzigingen op de website. En misschien leest hij TC Tubantia niet, en de Telegraaf niet en Huis aan Huis wordt ook niet bezorgd. Maar we waren toch maar mooi met een afvaardiging van 3 AC TION atleten op het EK. Naast de kneusjes Bert en Wan ging kanjer Hanny Ebbekink toch ook maar mee. Misschien had ze wel een kans op Discus. Nou een kans was het niet, ze greep de mogelijkheid met beide handen aan en was zo haar conculega's mooi te snel af. Het bleef wel spannend tot in de laatste worp. Het veld, en met name de medaille kandidaten, lag dicht op elkaar. Lange tijd zelfs binnen een meter. Tine Schenkels van Nl, toch ook een beoogd winnaar, plaatste zich met 36.63 meter als beste voor de finalepogingen. In die finale ging een Duitse atlete haar net voorbij. In de 5de poging wierp Hanny echter volledig op souplesse en met haar eigenaardige halve draai de discus naar 38.31 meter. Ook Tiny kon in haar laatste poging niet daar aan tippen en werd dus uiteindelijk 3de. Kortom, het was een mooi podium met 2 Nederlanders en natuurlijk Hanny als stralend middelpunt.
Dat Randers wel heel anders is als Arhus is misschien niet op de foto's te zien. Het deed echter een beetje aan als een regionale wedstrijd. De omroeper wist slechts beperkte informatie te leveren over de competitie. De tribune was eentje van het niveau Vught, en de prijsuitreiking liet 2 uur op zich wachten zonder een duidelijk bericht of reden waarom. Kortom, we waren weer een lange dag op de baan. Ik denk dat de kinderen bij terugkomst even geen kunststof kunnen zien. Tijd voor vakantie. Maar we zijn toch nu op vakantie?
Met de Nederlanders gaat het best wel voortvarend. Er worden diverse medailles gehaald. Eergisteren nog een mooie gouden voor Jan Huijbers M50 Hoog. Hij was er van overtuigd gewonnen te hebben nadat zijn conculega ook de 1.80 meter hoogte afsprong, want Jan had tot dan toe geen enkele foutsprong en de Duitser wel. Maar hij had zich misrekend. Ook de Duitser had geen foutsprong. Er moest dus een barrage gesprongen worden. Jan was zo gemotiveerd dat hij in zijn 4de poging gewoon de 1.80 meter haalde. De Duitser niet, dus toch Goud. Saillant detail was dat we met 3 andere atleten en digitale camera's al zijn foutsprongen op de gevoelige chip hadden vastgelegd. Maar allemaal miste we zijn successprong. Vandaag nog diverse 400 meter medailles (Kees van Pelt, Sonja Oost, Tilly Verhoef . . .).
Verder wordt er soms geweldig gepresteerd. Wat te denken van 3m54s op de 1500 meter M40 helemaal alleen zonder haas/tegenstand. De 6.69 meter ver van Jeroen Bronwasser. Reeds 2 Europese records van de Deense Aino Slej op de 5 (dik onder de 17 minuten) en 10 kilometer.
Groetjes vanuit Ajstrup Strand Camping,
Wan