Geloof Daan altijd. Toen ik op 5 februari met een verkrampte hamstring van de baan in Rhede strompelde zei hij al: "Wan maak je niet druk, jij presteert altijd best uit rust". Nou was 'best' een overstatement, maar 'beter' was goed genoeg voor zilver.

Het was wel een zware bevalling met momenten waarop ik toch wel even dacht "waarom vind ik dit leuk". Vooral tijdens het hoogspringen om 22:00 was de pijp en het hoofd leeg. Maar daarvoor was het eigenlijk boven verwachting gegaan. Om 13:59 stonden we aan de start voor de 60mh, mijn favoriete onderdeel waarop ik voorsprong moet pakken. Tijdens het inlopen en inwerken op de horden op de buitenbaan onder een schitterend zonnetje kreeg ik gelukkig groen licht. De hamstring sputterde niet tegen. Kort voordat we ons moesten melden bij de callroom ging ik naar binnen. Daar was het zo niet nog warmer. De horden gingen heel erg goed als je bedenkt dat ik 5 weken de training heb teruggeschroefd en beperkte tot het hoogst noodzakelijke. Met 8.75s zat ik slechts 0.06 boven mijn NR en leuker, de tweede snelste liep al ver boven de 9 seconden. Dus die voorsprong had ik te pakken. Het volgende kritieke onderdeel, verspringen, hadden we bijna direct erna. Gelukkig mochten wij in de centrale hal springen en niet op de veemarkthal-Zwolle-aanloop in de bijhal (vraag Siegbert Gnoth maar naar zijn ervaringen daar). Mijn eerste sprong moest goed zijn en dat was ie. 6.10m, weer over de 6 meter! Wooow. Ik kan het dus toch nog. In de wetenschap dat ik me eigenlijk nooit verbeter sla ik de 2de poging over. Bij de 3de slaan de twijfels dan toch toe want Jean Luc Duez had inmiddels 6.28m gesprongen en knabbelde dus aardig wat van zijn achterstand af. Met de spikes reeds aan besluit ik toch de 3de poging niet te gebruiken; de dag is nog lang. Kogel hebben we op kwart over 5. Het is het enige onderdeel wat ik 'structureel getraind' heb. Elke maandagavond met Marcel 30 minuten voor aanvang van de training. Niet dat het veel kan helpen want ergens mis ik ervaring, kracht en timing. Gelukkig kom ik wel over de 9 meter en JL slechts een klein metertje verder. Verder is het niveau redelijk laag want er is er geen die over 12 stoot. Een geruststelling want met 9m score je niet veel punten! Na het avondeten (een bordje koude pasta op een plastic bordje in een onverlichtte en onverwarmde tent) melden we ons zelf maar bij een hoogspringmat. Het is dan tijd, 20:15, en we willen aan de bak.Naast ons starten ook de M40 met hoog; zij hebben inmiddels 4 uur uitloop op het tijdschema. Met inspringen gaat het best redelijk; ik floep tot 2 keer eenvoudig over 1.60 en geef dat ook op als aanvangshoogte. Maar dan blijkt dat er deelnemers op 1.15 beginnen en als ik aan de beurt ben is het 2 uur later! Ik ben helemaal leeg, vraag me af of dit wel leuk is en neem 1.60m. Op 1.63 meter, toch geen aparte hoogte, breekt het me allemaal op. Niets komt eruit en ik strand en moet afwachten hoe de anderen het doen. Ik berust dan al in mijn lot; ik ben al verder gekomen dan ik vooraf had durven hopen. JL sprint 1,75m en een Duitser gaat door tot 1.84m of zo. Op de mat naast ons ontspint er een fantastisch gevecht. Twee voormalig tienkampers van Internationaal niveau met zeer verschillende technieken. Boullineau (ooit 8300 punten op de 10-kamp) wint dit onderdeel uiteindelijk met 1.96m. Stel je voor. Hoeveel punten zijn dat dan? De Zweed die uiteindelijk het WR verbetert op de 5-kamp gebruikt een onorthodoxe techniek. Net zittend boven de lat flipt hij heel even zijn billen omhoog om ze direct na de lat weer terug te flippen. Anders kan ik het niet uitleggen. Het zag er lachwekkend uit maar als je er 1.93m mee kunt springen dan teken ik ervoor. Ondertussen stond de klok voor ons al op 23:40 . . .

De tussenstanden op de 5-kamp hebben we tot de 1000 meter niet gezien. Ook Internet gaf geen uitsluitsel. Pas bij de callroom voor de 1000 meter bleek dat ik nog steeds 2de stond. Verassend en gevaarlijk want nummer 2 stond slecht 11 punten achter mij, nummer 3 en 4 iets van 40. Ik heb even snel hun gezichten en tenues in me opgenomen en besloot om voor veilig 2de te gaan. Voor de winst zou ik bijna 200 punten moeten goedmaken op JL, dat zijn 20 seconden op 5 rondjes. Ondoenlijk. Overigens opmerkelijk dat ik na het afspringen van de 1.63m me ineens veel beter voelde en zin kreeg in de 1000 meter. Als je dan ook nog eens 2de staat krijg je nog een boost. Na de start nestel ik me achter JL. Alleen de Duitser van 1.84m komt over ons heen en trekt een gaatje. 1 ronde voor het einde kijk ik in de bocht achter me en zie een behoorlijk gat. In de pocket, nu alleen nog finishen. Relaxt finish ik in 3min05. Hier had ik vooraf voor getekent.

Epiloog

Om 24:00 ergens bij de callroom valt het woord 60 meter horden en melden en schiet ik in het rood. Ik ben totaal vergeten me te melden voor de 60mh van morgen (vandaag). Ik snel even naar de ploegleiding die zoals beloofd nog braaf op de tribune zitten om het spektakel te aanschouwen. Even later zoeken ze me op en vragen om mijn kaartje. Ze gaan het proberen te regelen op grond van de enorme uitloop van de 5-kamp en de drukte die daaruit voortkwam. En het lukt en dat is nu weer zo'n enorm voordeel van ploegleiding met hart voor de atletiek. Zo kon ik op dezefde dag, na 6 1/2 uur slaap en 11 1/2 uur na de 1000 meter de series lopen van de 60mh. Met zilver op mijn zak.